Ik ben verhuisd.

Het duurde welgeteld een uur om de hele inboedel in Antwerpen op te laden op de vrachtwagen en iets minder dan twee uur om de boel in Brugge uit te laden.

Bananendozen zijn de max!

Als je een paar halve levens leidt, dan groeit er op bepaalde plaatsen in uw verblijfplaats een ongelofelijk dikke laag stof.

Voor het eerst heb ik schade geleden: de pootjes van mijn garderobekast zijn afgebroken, en de achterwand van een andere kleerkast hangt met haken en ogen aaneen. En in mijn vloer zit er nu een petieterig putje. Dju. Nu ja, de slaapkamer was hoe dan ook aan vervanging toe.

De zekering van de living had het begegeven. En er was een lekkend kraantje voor een – toekomstige – wasmachine. Kameraad T. is gelukkig een bijzonder Handige Harry. Minder goed nieuws: de elektriciteit zit zeer bizar in mekaar. Aardingskabels lopen weg vanaf de zekeringkast, maar komen niet toe op bepaalde stopcontacten. Niet. Ok.

Ik heb ongelofelijk fantastische vrienden en ongeëvenaard Lief die mij het voorbije weekend geholpen hebben. Ze weten van aanpakken, zo blijkt nog maar eens. Ik ga mijn pollekens nog duust keren mogen kussen denk ik.

De Oriental Wok blijft geniaal.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn boekenkasten ruimer zijn dan ik dacht. Dat of ik lees minder boeken dan ik dacht. Ik denk het laatste.

Ik heb vandaag gedaan waar ik al een kleine eeuwigheid over spreek: mij op een zondagmiddag in mijn Poang draaifauteuil zetten met een pintje, een blues’ken (BB King!) en door het raam naar een veld vol paasblommen kijken in het lentezonnetje.

De ergste drukte van de voorbije maanden heb ik – voorlopig – gehad. Tijd om te genieten en naar nieuwe dingen uit te kijken!