Netsensei

Aangezien ik zo veel op de hort ben, heb ik al wat rugzakken in mijn leven afgesleten. De laatste jaren zeul ik mijn hebben en houden rond in een zwarte  draagtas van Kipling. Onlangs nog kreeg ik de opmerking dat die na al die tijd er nog altijd goed blijft uit zien. Het nadeel aan zo’n draagtas is dat alle gewicht op een schouder hangt. En dat het ding de neiging heeft om tegen je been te hangen op de fiets als je riem niet hard genoeg is aangespannen.

Buiten mijn twee fototassen ben ik sinds mijn verhuis redelijk rugzakloos. Vroeger kon ik er altijd wel eentje uit de grote kast bij mijn ouder lenen, maar het laatste jaar had ik slechts een versleten, blauw geval tot mijn beschikking dat ik afwisselend tsjokvol boodschappen werd gestoken, ofwel al mijn klimgerief bevatte.

’t Was dus tijd dus voor iets nieuws.

Dit weekend kocht ik mij in de Avventura dan maar een Lowe Alpine Edge 20. Het was niet echt een keuze waar veel denkwerk aan was vooraf gegaan, maar ik ben wel tevreden. Met mijn slechte schouder is het een hele verlichting om tijdelijk als boekentas voor mijn laptop, adapter en leesboek te dienen. Verder is ze voldoende ruim om in de toekomst als klimtas te gebruiken. En bovenal vind ik het een ideale tas voor een daguitstap: klein, maar toch ruim genoeg om een pull, wat boterhammen, zonnebrandcrème, zonnebril en flesje water mee te nemen.

Anyhows, voor het helemaal hier een productbespreking wordt: contentement hier ten huize!

Bugger. Sinds een week of zo zit ik met een pijntje in mijn rechterschouder. Het begon onschuldig, maar sinds ik van toprope over geschakeld ben op boulderen is het erger geworden. Het is zo’n zeurende pijn vlak boven mijn biceps telkens ik mijn arm ophef.  Mijn lichaam maakt mij duidelijk dat ik mijn rechterarm de laatste weken wat hard onder druk heb gezet.

Natuurlijk ga ik on line op zoek naar meer informatie. En dan kom je websites tegen zoals climbinginjuries.com die u dan de stuipen aan jagen. Zoals het aanvoelt lijkt het me de “Rotator cuff strain” te zijn. Ik had me dinsdag na de laatste sessie voorgenomen om de klimactiviteit tijdelijk op te schorten. Lijkt me dus dat ik het toch tot ergens halverwege juli rustig aan moet doen met die schouder.

Zouden supermannen zoals Alex Honnold daar dan ook niet mee te maken hebben?

Late to the party. Maar WordPress “Green” 3.4 is uit. Dus ergens een gaatje vinden om de boel backstage terug up to date te brengen.

Wo-how! Zijn we al juni? Jawel, we zijn al juni! Dat het hier vooruit gaat! De laatste weken zijn we goed in ons ritme beginnen vallen.

Het schooljaar loopt ten einde, en dus ook de kookles. Op mijn rapport moet ik nog even wachten, dat wordt nog opgestuurd. Ik heb het een jaar goed kunnen volhouden en er stevig wat van opgestoken. Natuurlijk heb ik me opnieuw ingeschreven voor volgend jaar. Dan volg ik de module “Zuiders koken”. De formule verandert wel wat, in plaats van wekelijks wordt het twee-wekelijks op vrijdagavond. Een hele verademing want elke week een vier gangen menu maken en verwerken, dat is niet helemaal ongestraft gebleven, mijn gedacht.

Er is contact gemaakt met de buurvrouw waarvan me was verteld dat ze hoogbejaard was. Op 92 blijkt ze nog bijzonder kranig met haar rolator door haar appartement te schuifelen. Ik dacht op een uurtje terug buiten te staan maar uiteraard liep het riant uit toen de, inmiddels eveneens bejaarde dochter ons vervoegde, als in 2,5 uur verzonken in zo’n zware zetel. Het interieur ademde trouwens die typische vlaamsche stijl uit met van die zwart geverniste, zware houten meubels, overal gehaakte draperieën, zwart-wit en polaroid foto’s en bestofte souvenirs van verre reizen. Ik had de deur van mijn appartement nogal onbedachtzaam open laten staan. Toen ik terug kwam vond ik een wachtend lief terug. Volledig geïnstalleerd in de zetel met dekentje en Roland Garros. Trrr.

Er was het gevreesde jaarlijkse tandartsbezoek. Ik rekende er op nog een paar bezoekjes aangerekend te krijgen, maar tot mijn verbazing bleek alles in orde te zijn. Geen gaatjes! Hoezee! En dus mocht ik zo beschikken. Gelukkig want ik kan kosten aan tanden momenteel wel missen als kiespijn.

Ik dacht dat meneer Woodkid met Iron al gigantisch had gescoord en dat moeilijk kon overtreffen, maar kijk: he does it again!

Overigens ben ik momenteel bezig deel 3 van A Song of Ice and Fire van G.R.R. Martin te verslinden. En dus lijkt dit me een geweldig stukje soundtrack.

Ik ben dus verhuisd naar ze crib. En we zijn nu bijna twee maanden verder. Hoe het mij bevalt? Super! Geweldig! Maar daar schrijf ik niet over. Zoals dat gaat met vastgoed, zijn er altijd nog extra kosten. En eentje daarvan is de elektriciteit.

Toen ik de zaak overnam wist ik dat er nog een paar opmerkingen rond de elektriciteit waren. Maar zolang de huurster in het pand zat, kon ik er moeilijk een elektricien op af sturen. Toen was er februari en wuifde ik ze gedag. Toen kwamen die twee hectische maanden en moest ik kiezen: elektriciteit, of een nieuwe vloer. Tijd om beiden onder handen te nemen was er niet. Het werd de vloer want het vieze vasttapijt was de échte showstopper voor deze algerische mens.

Wie zegt “Nieuwe vloer”, zegt ook “Plinten” en dus: schilderen. Er werd hier keihard geschilderd en gevloerlegd om zo’n mooie living te krijgen. Maar daarmee was de situatie achter de stopcontacten niet meteen versteld: achter de meeste zit geen aarding! De badkamer en de keuken zijn redelijk op orde, maar ik moet niet proberen om een strijkijzer boven te halen terwijl ik aan het solderen ben met een pizza in mijn oven. Om maar iets te zeggen.  Maar is het überhaupt wel mogelijk om nieuwe kabels te leggen? Ik had al apocalyptische visioenen van hoe men mijn pas geschilderde muren te  muur ging met kilohamers en uit de gaten heelder verlepte, muffige, verstorven kabels zouden storten.

En dus kwam vanavond – eindelijk – de elektriciteitsmens over de vloer. Het verdict: een nieuwe zekeringkast steken met twee differentiëlen, uniforme zekeringen en alles conform moderne tijden en regelgevingen. En, inderdaad, nieuwe kabels waar nodig! Niet dat dat verplicht is, maar ik ga ook niet nalaten om het ineens goed te doen, als het goed kan gedaan worden. Een grondige inspectie langs de stopcontacten later blijkt dat er in de muren gladde plastic PVC buis steekt.  En dat de oude kabels lang niet zo verlept zijn zodat het perfect mogelijk is om nieuwe kabels mét aarding door te trekken! Zonder kapwerken en al! Huzzah!

Een pak van mijn hart dus. Nu is het afwachten tot de offerte. Er werd gerekend op twee mandagen werk. Benieuwd wat dat allemaal gaat mogen kosten…

Tot april kon ik quasi wekelijks toprope klimmen in de Wallstreet in Antwerpen. Maar sinds mijn verhuis ligt dat wat moeilijker. Soms trek ik ’s avonds vanuit Gent nog naar Antwerpen om er te kunnen klimmen met J. Maar het blijft wel een hele uitdaging om tot daar te geraken.

Klimmen doe ik nochtans graag. Het voorbije jaar heb ik gemerkt dat wekelijks aan een muur hangen toch wel een serieuze impact heeft gehad op mijn fysiek. Niet dat ik nu opeens een gespierde bundel ben geworden, maar ik ben ook niet meer de slappe, sedentaire medemens van vroeger. En dus wil ik dat graag blijven volhouden.

Deze week ging het dus voor het eerst richting klimzaal Bleau. Nu, zij bieden geen toprope klimmen aan maar boulderen. En dat is een groot verschil. Bij het eerste hang je gezekerd aan een touw en klim je een hele afstand omhoog. Met af en toe een overhang of een paar moeilijke punten. Bij boulderen klim je slechts een kort, technisch stukje op een rotsblok of -wand. Niet dat het zoveel makkelijker wordt, integendeel. Het vraagt minstens zoveel inspanning.

Het mooie aan boulderen is dat je het op je eentje kan beoefenen. En dat deed ik dus: op mezelve richting klimzaal. Nu ja, het is duidelijk een sociale sport want voor ik het wist trok ik op met één van de meer regelmatige klimmers. Verder was ik ook nog eens op een deftig uur thuis, dus dit is best wel een goed alternatief om toch mijn fysieke fix te krijgen.

Morgenavond kan ik gaan klimmen in Antwerpen en woensdagavond trek ik weer ten boulder in Gent. Hoeze!

Ontdekt via Spotify waar ik sinds een paar dagen een premium abonnement op heb. 9.90 euri in de maand voor een dienst waar ik dagelijks uren gratis muziek met het grootste gemak kan beluisteren en allerlei nieuwe ontdekkingen, dat heb ik er wel voor over. Bovendien werkt het perfect op mijn slimme ‘foon.

Eén van de toffere aspecten van Spotify vind ik Sounddrop. ’t Is een soort social playlist ding. Je kan met Sounddrop een “spot” aanmaken in Spotify. Noem het een soort hangout waar je aan een gemeenschappelijke playlist nummers uit Spotify kan toevoegen. Die playlist wordt dan ge-streamed naar de luisteraars in de spot. Het toffe is dat je nummers omhoog – zodat ze eerder zullen spelen – of weg kan stemmen. Tijdens de werkdag zit ik vooral in de “Chill out” spot.

En daar durven al eens heel mooie dingen passeren zoals deze Hidden Orchestra. Heerlijk!

Ik ben dus fan van Spotify en streaming. Groot gemak. Maar ’t neemt niet weg dat de dingen die ik écht graag hoor, toch ook op CD zou durven aanschaffen. Al was het maar dat een cd opleggen, het hoesje, het boekje,… deel zijn van de hele ervaring als je muziek beluistert.

Armoede in Vlaanderen. Daar is nogal wat over geschreven. Armoede kent ook zovele gezichten. Gaande van de bedelaars op de straat die geen nagel hebben om hun gat mee te krabben tot de verborgen kansarmoede achter de gevels van bescheiden arbeidershuisjes.

En er zijn dozijnen initiatieven, vzw’s en overheidsdiensten allerhande die proberen om schrijnende toestanden in te perken. De laatste weken is er een nieuwe bijgekomen: het Sociaal Innovatie Lab, een initiatief van iDrops. De bedoeling van het SIL is een platform bieden om mensen uit innovatieve en technologische sectoren de kans te geven met iniatieven te komen om armoede te bestrijden.

Door mensen uit de IT, creatieve en andere sectoren samen te brengen hoopt het SIL via een multidisciplinaire aanpak met nieuwe oplossingen te komen om mensen te helpen.

Maar hoe kunnen “hippe” IT’ers gewapend met iPhones en Macbooks armoede nu concreet bestrijden?

Een typisch probleem is ongeletterdheid. Wie vroeger niet kon lezen maakte grote kans terecht te komen in de armoede. Dankzij onderwijs en allerlei projecten kon men heel wat mensen binnen de boot houden. Maar vandaag is vooral digitale ongeletterdheid een probleem. We staan er niet bij stil maar naarmate de maatschappij meer en meer gedigitaliseerd geraakt, wordt ze voor heel wat groepen juist minder toegankelijk. FeDICT lanceerde in 2009 het project Start2surf zodat iedereen toegang zou krijgen tot het Internet, maar is dat wel voldoende? Een goedkope PC met een inleidende opleiding alleen is niet voldoende. Er liggen op het Web genoeg hordes opgeworpen om de digitale zwakkeren te ontmoedigen.

Eén voorbeeld is PC banking. Hoe handig ook, de meeste banken confronteren ons nog altijd met eerdere knullige interfaces. Natuurlijk, als je aanlogt op PC banking, dan is veiligheid prioriteit nummer 1, maar om een overschrijving uitvoeren moet je al te va=ak verschillende cryptische schermen doorworstelen.

Het Sociaal Innovatie Lab zou hier iets aan kunnen verhelpen. Waarom de ideeën van informatiearchitecten, UX designers en usability experts combineren met sociale partners om de drempel tot belangrijke applicaties zoals PC banking, Tax-on-web, aangiftes, private en publieke e-loketten,… eenvoudiger te maken zodat écht iedereen de weg kan terug vinden?

Stof tot nadenken alvast. Het Sociaal Innovatie Lab gaat van start op 10 mei in Gent.

Niks zo leuk als foto’s nemen. Vroeger deden we dat analoog. Vandaag doen we dat helemaal digitaal. Dat bedrijven als Kodak overkop gaan omdat ze de omslag naar digitaal niet tijdig hebben gemaakt, vertelt hoe snel het allemaal kan gaan.

Toen fotografie digitaal werd, bleven we er wel met een analoge bril naar kijken. Je maakte je foto met je fototoestel, en je ordende ze mooi in mapjes op je pc. Al snel kwamen er digitale fotoalbum diensten zoals Picasa en Flickr. In plaats van je foto’s via mail of ftp te delen, kon je ze nu via het web op een makkelijke manier on line zetten, ordenen en taggen. Flickr was daar in een geweldige dienst. Maar natuurlijk moest je nog altijd je foto’s opladen vanaf je camera, bewerken en on line zetten.

En toen waren daar de smartphones. Met camera. Eerst aarzelend. Met pixelige beeldjes die gaandeweg beter werden. En toen werd mobiel surfen populair. Ook eerst langzaamaan maar ook dat heeft het web de laatste pak-em-beet twee jaar stormender hand overgenomen. Met natuurlijk als voorlopig orgelpunt het instagr.am.

Natuurlijk ben ik met de stroom gevolgd. Ik kocht mij eind 2009 een HTC Hero en sindsdien neem ik dagelijks wel ergens een foto van met mijn slimme ‘foon. En het mooie is dat ik die meteen kan opladen naar Facebook, Twitter en what-not. Zonder nog veel te prullen op mijn laptop en ze manueel te delen met de wereld.

Dus waarom zou dat ook niet kunnen voor mijn blogje?

’t Is dat het Flickr ding rechts boven aan nauwelijks nog aandacht krijgt. Ik ga dus eens kijken om daar op zijn minst een Instagr.am ding te plaatsen zodat er hier weer wat meer beweegt.

Het mooie aan instagr.am is dat je niet beperkt bent tot het uploaden van enkele fotootjes. Er bestaan apps zoals HoneyGram waarmee je nog andere toffe dinges kunt uitsteken. Zoals collages maken. Ik zou dus wekelijks een collage kunnen maken en dat dan hier publiceren. En waarom dat dan niet ineens automagisch doen?

Ideeën, ideeën…