Netsensei

Volgende maand onderga ik een exploratieve kijkoperatie aan mijn rechterschouder. De chirurg gaat het scheurtje in het gewrichtskapsel herstellen en littekenweefsel weg halen. De ingreep duurt op zich ongeveer een uur waarna ik een nacht in het ziekenhuis moet door brengen. Aangezien het mijn allereerste keer onder het mes is, is het een beetje een big deal.

Nu heb ik wel een goed idee hoe zo’n operatiekwartier er van binnen uit ziet en hoe het er daar allemaal aan toe gaat. Maar het vooruitzicht om zelf als lijdend voorwerp op de tafel te liggen, da’s toch andere koek.

Ik mag rekenen op een aantal weken intensieve revalidatie om mijn arm opnieuw te leren gebruiken. Ik ben rechtshandig dus dat betekent dat ik in de eerste weken zeer beperkt zal zijn. Daarna zou het beter moeten gaan. Al zullen dagdagelijkse bezigheden zoals fietsen of een doos tillen niet voor meteen zijn.

Actief terug sport beoefenen is iets voor de lange termijn. Terug klimmen? Daar denk ik momenteel zelfs niet eens aan. Alles zal afhangen van wat de chirurg precies moet doen en hoe het herstel verloopt.

De beslissing om te opereren is al een hele tijd geleden gevallen. De agenda voor april is blanco om volledig te kunnen concentreren op herstellen.

In ieder geval is de hoop dat er een eind komt aan drie jaar sukkelen met een pijnlijke arm.

Ik sluit vandaag een hoofdstuk af en ik begin morgen een nieuw. Ik ruil mijn petje als Drupal developer bij XIO voor dat van digitale databeheerder voor de Vlaamse Kunstcollectie.

De Vlaamse Kunstcollectie is een samenwerkingsverband tussen de Vlaamse kunsthistorische musea. In mijn nieuwe rol ben ik betrokken bij het reilen en zeilen van de digitale collecties. Er is een roadmap met aantal zeer interessante, innovatieve projecten rond registratie, bewaring, ontsluiting, uitwisseling en hergebruik voor de komende jaren uit getekend. Het is de bedoeling dat ik die projecten mee help realiseren.

In de voorbije jaren heb ik met fantastische mensen aan uitdagende projecten mogen werken. Ik leerde niet alleen bij op technisch vlak. Ik leerde ook anders communiceren, compromissen sluiten, prioriteiten leggen, plannen, kansen zien, met anderen omgaan en zoveel meer. Super bedankt voor alles, XIO!

En nu, met vol enthousiasme, begin ik aan de volgende uitdaging. En avant!

En zo trok zaterdag een nieuwe bewoner ons appartement.

We zijn allebei kattenmensen, maar we hebben de boot lang af gehouden. In huisdier zit het woord huis en we hielden de jongste altijd voor dat een appartement geen huis is. Expectation management and all that. Maar we wisten allebei wel dat we eerder vroeg dan laat toch wel een beest in huis zouden halen.

Haar baasjes konden niet langer voor haar zorgen wegens allergische toestanden. In december lanceerden ze een eerste oproep. We hielden ons beschikbaar maar de zaak ging toen niet door. Uiteindelijk bleek deze week dat er toch actie moest worden ondernomen. En zo stapte Mabelle, de Britse korthaar, gisterenmorgen uit haar kooitje in onze living.

Ondertussen zijn we goed een dag verder en wordt hier duchtig verkend. Overal op springen, alles besnuffelen, geurtjes verspreiden,… We dachten dat ze zich nauwelijks zou vertonen, maar ze loopt hier ondertussen rond alsof de boel al helemaal van haar is. Het voetbankje dat bij mijn Pöang hoort, werd al opgeëist als favo ligplaatsje, elk geluid op straat is reden om aan het raam te staren en ze volgt ons overal zonder ons uit het oog te verliezen.

Benieuwd hoe ze het de komende weken zal doen.

Eerder deze week besloten we dat het nog eens tijd was voor wat quality time met het gezin. En dus reserveerden we onze zondag voor een dagje Gent. Ook al is het een vertrouwde stop, het blijft altijd aangenaam om er de toerist uit te hangen.

Eerste stop was de Soup Lounge wegens nog geen echte lunch te hebben gehad. Ik kan u zeggen: in de winter is dit een fantastische plek om voor weinig geld een serieuze kom gezond van de dag achterover te slaan.

Daarna ging het richting Huis van Alijn. Het museum van volkskunde is helemaal met zijn tijd. Interactieve toestanden, inspelen op de Retro-rage,… terwijl er de permanente collecties rond het dagelijkse leven van de vorige eeuw niet uit het oog werden verloren. Bonus is de speurtocht rond Hendrikje het Spook waar ’t jonk helemaal in mee werd gezogen. Geloof me vrij: Niet elke dag zit je op je knieën met de zaklamp van uw GSM de randen van een (fake!) doodskist af te speuren naar hints.

Tussenstop dan maar in Huize Temmerman voor een zakje spekkebollen uit de glazen stolpen.  En dan op straat snoep sneukelen uit een papieren zakje gelijk vroeger.

Dan doken we het Designmuseum binnen. Lightopia is een tentoonstelling over de impact van elektrisch licht, vroeger en nu, op ons leven. Een flink deel van de ruimten is gereserveerd voor elektrische installaties en designer lampen.  We hadden niet zo heel erg veel tijd, dus zo veel is er niet van blijven plakken, maar ik vond het alvast een geslaagde expo.  Ook hier is er een speurtocht met playmobil peetjes waar ’t jonk helemaal in op ging.

Afsluiten deden we in Il Cortille voor de betere pasta / pizza. De Pizza Pancetta is zeker en vast een aanrader. En de Spaghetti Pomodoro van ’t jonk zag/rook ook zeer appetijtelijk.

Geslaagde uitstap? Ayup!

Journalist Jens Franssen over journalistiek. Wat hij zegt in die 20 minuten en 50 seconden gaat over de kern van de zaak.

In deze tijden van information overload is het nieuws meer en meer wat je er zelf van maakt. Verkijk je dus niet op de angst voor een veranderende wereld waarin business modellen onder druk staan en onafgebroken, rusteloze jacht op soundbites. De waan dagelijks doorprikken met context, feiten en achtergrond. Daar gaat het over.

Meer dan ooit is er nood aan kritische blikken met geslepen pennen.

Dit is het eerste werk dat ik gekocht en volledig gelezen heb op een e-reader. De promo van Amazon stak er voor iets tussen. En ik was ook wel benieuwd naar what the fuzz is all about zonder daarvoor de film te gezien te hebben.

Dit is een verhaal over jonge kankerpatientjes. Nu gaat het niet zozeer over hun ziek zijn, maar wel over het tienerleven met alle hoogte- en laagtepunten die er bij komen. Waar Green in slaagde is om  hoe elk van de personages met ziek zijn omgaat, te vervatten in frisse humor zonder te vervallen in sarcasme of cynisme.

Verder ga ik er geen doekjes om winden. De premise is flinterdun: Centraal staat Hazel Grace die vecht tegen longkanker. Tegen haar zin gaat ze naar een zelfhulp groep met lotgenoten. Daar ontmoet ze Augustus voor wie ze een crush zonder gelijke krijgt. De rest is pathetiek van de hoogste plank.

Dit boek kan ik nog het beste vergelijken met een soort eigentijdse Romeo en Julia, dus ik wist ook wel waar ik aan begon. Was het niet voor de vlotte schrijfstijl, dat er een aardig tempo in zit en enkele spanningsbogen die goed onderhouden worden, ik had het na een paar hoofdstukken waarschijnlijk voor bekeken behouden. Uiteindelijk kan ik The Fault in our Stars vooral aanraden als je van het genre houdt. Ondanks de luchtige stijl haal je pas echt het meeste uit het verhaal als je je open stelt voor de personages. En dat kan wel eens betekenen dat je je doos Kleenex dicht bij je in de buurt wil hebben. In het andere geval bekwaam je je vooral in het rollen van de ogen.

We hebben de overgang vlotjes gemaakt dus tijd voor het obligate persoonlijke-jaaroverzicht-blogpostje.

De highlights van 2014:

• Verkocht ik mijn appartement
• Behaalde ik mijn definitieve rijbewijs
• Organiseerden we andermaal 3 edities van Pecha Kucha Brugge.
• Bezocht ik nog eens Amsterdam
• Mag ik afstrepen van de Bucket list: Toscane met Sienna en Firenze
• Kocht ik een e-reader en haalden we Netflix in huis.
• Las ik heel wat boeken. Geen grote hoeveelheden, wel een fijne selectie.

2014 was een jaar waarin ik ook een aantal fijne zij projectjes deed.

• Ik maakte een aantal veel bekeken screencasts over Drupal.
• Ik bouwde een liveboard op basis van open data met AngularJS. En leerde heel wat over JavaScript.
• Ik rebootte mijn andere blog.
• Ik hackte (met wat hulp) een RetroNES console bij elkaar.

2014 was een jaar waarin ik leerde dat uw gezondheid en conditie uw grootste rijkdom zijn. De persoonlijke calvarietocht met de schouder daar gelaten, wens ik iedereen na het afgelopen jaar meer dan ooit een gezond – of toch een met beterschap gevuld – nieuw jaar toe. Verzorg uzelf!

2014 was bij momenten ook een jaar van stille woede of verontwaardiging.  Eerlijk gezegd waren er dagen dat ik echt geen zin had in de confrontatie met de lawine van onheils- en andere tijdingen op sociale en traditionele media. Een oude Chinese vloek zegt “Moge je in interessante tijden leven.” Juist.

Of ik voornemens en doelstellingen heb voor 2015? Buiten de klassiekers zoals meer bloggen, lezen of voor inbox zero gaan: niets bijzonders. Er liggen wel een aantal grote uitdagingen op mij te wachten.  Niet in het minst hoop ik mijn lijf enigszins terug op orde te krijgen. Andere uitdagingen komen later nog aan bod. Het belooft in ieder geval een spannend jaar te worden.

Vakantie!! En dat nog tot na nieuwjaar! Hoezee.  Tot nu toe spenderen we de tijd tussen vrienden en familie. Kerstavond was de traditionele fondue met het lootjesspel bij de schoonfamilie. We doen dan van quiz en gekke dansjes rond een kerstboom met een stapel cadeaus. Kerstmis brengen we met zijn allen door bij mijn ouders.

Vakantie, dat is natuurlijk ook laat opstaan, te tam zijn om kleren aan te doen en de rest van de dag in de zetel met iPads en laptops doorbrengen.

Netflix is hier in huis gehaald! De laatste weken staan in het teken van House of Cards, Downton Abbey en Marco Polo. Die laatste heb ik op een weekend ge-binge-watched.  In tegenstelling tot de kritieken, vond ik het best wel een fijne, onderhoudende serie.

We hebben meteen ook een Chromecast erbij genomen. Met je iPad de TV aansturen is zo’n gemak.  En het beperkt zich niet alleen tot Netflix maar ook YouTube. In de laatste maand kijk ik nauwelijks nog naar mainstream TV. Ware het niet voor anderen in huis, ik zou overwegen het TV abonnement gewoon op te zeggen of tot een minimum te beperken.

Ik beschik sinds kort over een Kindle Paperwhite. Ik heb even overwogen om voor een Kobo te gaan, maar aangezien ik heel wat Engelstalige literatuur lees, werd het de e-reader van Amazon.  We hebben bovendien maar zoveel plaats in huis om een bibliotheek te zetten. De meeste van mijn boeken zijn opgeslagen in plastic dozen die in onze garage gestapeld staan.

In de kerstvakantie wordt het dus mijn lijstje vullen voor de komende maanden en bekijken wat sites zoals Goodreads en /r/books allemaal te bieden hebben.

Ik kreeg ook minder goed nieuws te horen.

In mei kreeg ik te horen dat er een scheurtje in een schouderpees had. Niets waar toen meteen iets aan gedaan zou worden. Tenzij het ongemak bleef. Ik mocht zelfs sporten. Dus, na een zomervakantie vol rust zocht ik de fitnesszaal op voor wat voorzichtige krachttraining en de kinesist voor de nodige begeleiding. Helaas belandde ik na een paar weken terug in een sukkelstraatje. Deze maand ging het andermaal richting specialist.

Er zou dan toch een SLAP scheur zitten in mijn rechterschouder. De dokter omschreef het als: “Je soupape is kapot.” En ja, dat is zo pijnlijk als het klinkt. Het komt er op neer dat zoiets doorgaans niet vanzelf geneest. Na de kerstvakantie volgt er nog een onderzoek met CT scan en dan is het bepalen hoe 2015 er voor mij verder uit zal zien.

Misschien lijkt het niet zo, maar ik ben altijd al een knutselaar geweest. Als klein manneke was ik verslingerd aan de Lego. En uren kon ik prutsen met papier, karton, schaar en plakband. In tegenstelling tot wat mijn schoolrapporten vertelden, was ik in mijn tienerjaren ook wel gefascineerd door elektronica.

Op een gegeven moment had ik toen zo’n fantastische Kosmos Electronic Explorer X2000 experimenteerdoos cadeau gekregen. Er zat een bord in waarop je weerstandjes, transistors en draadjes kon prikken. Uit een instructieboekje bouwde je dan eenvoudige circuits na. Afin, de leukste uitdaging was een complete AM radio. Deze Duitse meneer toont zo’n beetje wat dat inhield:

Dat was ergens in de jaren ’90.

Ondertussen zijn we bijna twee decennia verder. En veel verder dan die doos ben ik niet geraakt. Les excuses sont faites pour s’en servir en al. Ondertussen is de prijs van elektronische componenten quasi in elkaar gestort en heeft de Interwebs ervoor gezorgd dat de meeste problemen wel Google-gewijs op te lossen vallen.

In 2005 verscheen er een geweldig elektronisch platform: Arduino. Made at the University of Ivrea, Italy. Het is een microprocessor op een klein kaartje dat je heel makkelijk zelf kan programmeren zonder allerlei grote wiskunde te moeten kennen. In de eerste plaats is het een leerinstrument, maar ondertussen wordt het voor tienduizend-en-één dingen gebruikt. Tegenwoordig kan je die makkelijk bestellen als centraal onderdeel van een starterkit.

Meer weten? Tjek dan deze TED talk.

Ik had zo’n Arduino bordje natuurlijk al lang in het oog, maar het heeft toch nog tot een week of twee terug geduurd vooraleer ik een doos durfde te bestellen. Ondertussen heb ik een deel van het weekend gespendeerd aan tinkering. En ik maakte dingen zoals:

Kerstverlichting.

http://instagram.com/p/vd_anJuJNd

Een draaiend Playmobil paardje.

http://instagram.com/p/veUv3GuJLO

Bijzonder eenvoudige dingen feitelijk. Maar de kit bevat genoeg speelgoed om mij de eerstkomende weken aan het werk te houden.

Enthousiasme te over, jaja!

In het huishoudelijke departement zijn we (alsnog) niet voorzien van een vaatwasmachine. Plaatsgebrek en de afwezigheid van een goed geplaatst stopcontact zijn de grote spelbrekers. En dus betekent dat na het avondeten handwerk.

De afwastaak is mij te beurt gevallen. Terwijl ’t jonk door de molen van de avondrituelen wordt gehaald, sta ik alleen te plenzen in een zeepsopje. Dan gaat bij mij de koptelefoon met Spotify open.

Ik heb ondertussen een afspeellijst bij elkaar om mezelf wat te motiveren tijdens het schrobben van vettige pannen en het krabben van bakvormen. Ik wil die graag met mijn afwassende lotgenoten delen. Bij deze: mijn Dishwashing Bonanza.

Veel afwasplezier!