Gisteren gingen we naar Birdman (or the Unexpected Virtue of Ignorance) in de Studio Skoop. Deze prent van Alejandro González Iñárritu sleepte onlangs nog de Oscar voor beste film in de wacht. Is ze ook echt zo goed?

De film opent met een single shot 10-minuten durende take doorheen de coulissen van Broadways’ St James Theatre. De kijker wordt meegevoerd in een meesterlijk in beeld gebracht ballet van personages, locaties en emoties op het ingehouden percussiewerk van Antonio Sanchez. Daarmee is de toon gezet voor een film met de lichtvoetige gravitas van een boksmatch in de brousse.

Centraal staat Riggan Thomson, een gesjeesde blockbuster acteur die na twintig jaar na zijn rol als actieheld Birdman achter zich wil laten en een nieuwe adem zoekt op de theaterplanken in een werk van Raymond Carver. Riggan heeft zowat alles geïnvesteerd in deze productie, maar helaas wil het allemaal niet zo vlotten. Birdman blijft hem achtervolgen. Soms zien we de veren van de actieheld in de hoek van het beeld terwijl hij met giftige woorden de waanzin in Riggans’ brein injecteert. Ondertussen doorprikt de realiteit Riggans’ droomwereld keer op keer. De previews zijn desastreus en zijn omgeving zet zich steeds meer tegen hem af.

Iñárritu brengt de Riggans’ val prachtig in beeld. De dialogen tussen Riggan Thomson en de gladde stand-in Mike Shiner (Edward Norton) laten je op het puntje van je stoel zitten. De actrices in Riggans’ gezelschap (Naomi Watts en Andrea Riseborough) brengen hem met hun magistraal gespeelde onzekerheid alleen maar verder naar de afgrond. Je kan niet anders dan afkeer voelen voor de op gewin gefocuste producer Jake (Zach Galifianakis) en de volledig zelf ingenomen critica Tabitha (Lindsay Duncan) Finaal is er Riggans’ afgekickte dochter (Emma Stone) die enigszins de stem van de rede lijkt te vormen, maar op geen enkel moment tot hem lijkt door te dringen.

Michael Keaton speelt de rol van zijn leven. Terugblikkend op ’s mans carrière had hij even goed zichzelf kunnen vertolken. Uiteindelijk liet ook hij de Beetlejuice/Batman franchise voor wat het was, twee decennia geleden. Wat dat betreft is dit geen beter statement over de artistieke uitdagingen die een acteur doorheen zijn carrière steeds opnieuw aan gaat.

Must see? Must see!