Netsensei

Dit berichtje werd geschreven en geplaatst via WordPress Calypso. Als je dit leest, dan betekent dat alles werkt zoals het zou moeten.

Wat is WordPress Calypso?

Normaal log je via je browser in op je WordPress site en dan sla je van daaruit aan het schrijven, bewerken, beheren en configureren. Dat werkt zo reeds jaar en dag en dat werkt fantastisch. Een probleem is dat het niet zo evident is om de gebruikersinterface van WordPress zonder meer te moderniseren. Dat vraagt zowel van gebruikers als van de makers van WordPress geweldig veel tijd en inspanning. Waarom? Omdat blogging software waar een massa mensen dagelijks mee aan de slag gaan, altijd, betrouwbaar moeten kunnen werken. En browsers zijn nu net een notoir lastig beestje om een dergelijke oefening tot een goed einde te brengen.

De heren en dames van Automattic bleven natuurlijk niet stil zitten. Ze lanceerden vorig jaar een aparte desktop toepassing: Calypso. Het is een aparte programma dat ik zonet op mijn (quasi) nieuwe Windows 10 battlestation heb geïnstalleerd. Calypso laat mij toe om mijn blog te beheren zonder dat ik daaarvoor via een browser moet inloggen. De interface oogt een stuk moderner en biedt een aantal extra mogelijkheden. Ik kan meerdere sites tegelijk beheren, de interface om artikels te schrijven is sterk vereenvoudigd en alles reageert enorm performant. Zodra ik op de ‘publish’ knop duw, maakt Calypso verbinding met mijn blog en publiceert volautomatisch dit stukje in mijn plaats.

De eerste use case van Calypso is het beheer van WordPress.com blogs. Maar ook self-hosted blogs – zoals deze – kan je met Calypso beheren. Je moet dan wel Jetpack installeren en over een WordPress.com account beschikken. Verder is het een kinderlijk eenvoudig: je opent Calypso, logt in met je WordPress.com gegevens en je kan starten. Dat Calypso niet rechtstreeks met je self-hosted blog communiceert maar via het WordPress.com platform gaat, is meteen ook mijn grootste kritiek op deze toepassing: het is opnieuw een afhanklijkheid van een gecentraliseerde silo. Een dergelijk anti-patroon zie ik persoonlijk liever niet in een product omwille van privacy en een rist andere redenen. Stel dat het WordPress.com platform straks uit valt, dan zal Calypso ook niet of niet helemaal meer werken. Vanuit business perspectief zie ik de opportuniteit wel om het zo te doen – aanmoedigen van gebruik van het platform – maar voor individuele gebruikers kan dat wel eens nadelig uitvallen.

Hoe dan ook, buiten dat ik niet meer moet inloggen via een browser, moet ik nog ondervinden of Calypso uiteindelijk echt iets voor mij zal zijn. We shall see.

Hij stond al lang op mijn lijstje: Neil Gaiman. Auteur van Good Omens, American Gods, Coraline en nog zoveel meer. En dus zoefde ik in de laatste weken door Stardust.

Het verhaal begint in het Engelse dorpje Wall waar de tijd is blijven stilstaan en de mensen nogal ouderwets, quasi-Amish leven.  De naam van het dorpje is niet toevallig want het ligt vlak naast een Muur.  Aan de andere kant van de Muur ligt Faerie. Maar daar komen de mensen van Wall nooit. Tenzij eens in de negen jaar. Dan zakken de mensen van Faerie af naar de weiden vlak naast de Muur om er hun tenten op te slaan en er een jaarmarkt te houden. Door een gat in de Muur komen druppelen de inwoners van Wall dan de markt binnen om goederen, specerijen en Wonderlijke Dingen uit Faerie te kopen. Hoofdrol is voor de jonge Tristran Thorn. Op een avond ziet hij samen met Victoria Forrester een ster vallen in Faerie. Hij belooft met Victoria te zullen trouwen als hij er in slaagt om de ster uit Faerie terug naar Wall te brengen. En zo begint het avontuurlijke sprookje.

Ik lees overwegend Engelstalige boeken, dus Stardust las ik ook in het Engels. En het eerste wat opvalt is Gaimans’ schrijfstijl. Het had even goed de gebroeders Grimm kunnen zijn die dit verhaal hadden neergepend: lange, zwierige zinnen die mild archaïsch aandoen. Het kost even wat moeite om door te bijten, maar het went snel en dan wordt het zelfs aangenaam om te lezen.  Het boek neemt wel een vrij lange aanloop. Het duurt even vooraleer de eigenlijk verhaallijn echt start, maar daarna pikt het tempo wel op.

De hoofdrolspelers zijn geen vlakke figuren maar zie je wel meegroeien in het verhaal. Vooral bij Tristran is er een mooie evolutie. Bij andere personages valt dat dan weer tegen. De Ster vond ik toch wat vlak blijven. En sommige nevenpersonages verdwijnen even snel weer zodra hun rol is uitgespeeld. Toen ik het boek eindigde had ik zo wat het gevoel op mijn honger te blijven zitten. De verhaallijn rond Stormhold had zo toch iets mooier afgewerkt mogen zijn.

Maar dat zijn allemaal nitpicks want het boek leest verder als een trein. Het is een reis door Faerie waar Tristran even goed bewust als onbewust gevaren trotseert en in knotsgekke situaties belandt. Gaiman maakt mooi gebruik van de premise rond Faerie om het verhaal in de meest onverwachte wendingen in te sturen zonder dat de draad verloren geraakt. En dat is een echte kunst.

Ook al is Stardust een sprookje, het is er toch vooral eentje voor jongeren en volwassenen omdat het in feite een verborgen coming-of-age roman is. Tristran treedt als onbezonnen jongeling Faerie binnen en leert er doorheen alle avonturen zichzelf, zijn afkomst en wat hij wil van het leven kennen. Faerie is dus even goed een allegorie voor de eerste stappen, makkelijke en moeilijke keuzes en verleidingen van het echte leven waarmee je als jongere wordt geconfronteerd om je identiteit te scheppen.

Conclusie? Aanrader voor jongere en oudere jongere! Misschien niet voor iedereen, maar dat merk je wel vrij snel zodra je begint te lezen. In ieder geval, ik ga zeker ook eens de filmadaptie moeten bekijken. Ondertussen steekt de volgende Gaiman al klaar in mijn Kindle: American Gods. Benieuwd!

Het was al even geleden dat ik mij nog eens aan Dan Brown had gewaagd. Maar toen ik de trailer zag van de gelijknamige film, bedacht ik me dat ik dit boek nog niet had gelezen.

De premise: Robert Langdon bevindt zich in een staat van amnesie in Firenze.  Als lezer word je dus in medias res gegooid. De eerste hoofdstukken zijn verwarrend. Het gaat van de ene in de andere achtervolgingsscène. Maar snel wordt duidelijk dat Langdon betrokken is in een zaak waarvan een biologisch wapen de inzet is. Rode draad waar Brown het verhaal aan ophangt: Inferno van Dante Alighieri.

Om met de deur in huis te vallen: het is duidelijk dat Brown zijn succesformule van achtervolging rond een spoor van raadsels centraal plaatst en nog wat verder verfijnt. Veel diepgang zit er niet in de personages. Laat staan dat je coherente reacties op de gebeurtenissen die hen overkomen, mag verwachten. Het komt allemaal net te ongeloofwaardig over. Net zoals in de andere Langdon verhalen, kokketeert Brown met zijn kennis over de Italiaanse Renaissance. Alleen lijkt hij deze keer net te ver te gaan. Een uitgebreide tekstuele analyse van Dante’s werk halverwege, spint Brown al te hard uit en breekt de cadans. Ook het einde van het verhaal komt vroeger dan het boek eindigt. De laatste hoofdstukken zijn er eigenlijk te teveel aan.  Bovendien zijn er een aantal losse eindjes waar gewoon geen antwoord op komt.

Nu, ondanks al die minpunten is het geen slecht boek. Browns’ schrijfstijl siert in eenvoud en vlotte leesbaarheid. Het is een pageturner en ik kon het boek bij momenten toch ook maar moeilijk wegleggen. Mijn conclusie: te klasseren onder easy reading.

Barbecue weer dus ik ontstak in de voorbije week twee keer het vuur. Gelijk wilden we er een geschikt barbecue dessert bij doen. De klassieker is om schepijs te serveren. Of een fruitcocktail. Maar geen van beiden hadden we in huis om er een treffelijke afsluiter mee te maken. Wel lagen er een paar overrijpe bananen te wachten in de keuken op een geschikte bestemming.. Het is de website van de Appie die ons in de juiste richting stuurde: Banaan met Chocolade.

Met Amaretto, jawel!

Piloot spelen en vliegen, dat sprak me als jongeling al enorm aan. Zelfs vandaag word ik enthousiast als er een vliegreis op het programma staat. Ik vertelde gisteren nog dat ik dolgraag aan het raampje zit tijdens een vlucht om naar buiten te kijken.

Als je van de real deal wil proeven, dan is Flight Simulator zo’n beetje het dichtste waar een gewone sterveling bij vliegen kan komen zonder allerlei dure investeringen.  Maar zelfs vandaag moet je het zo ver niet meer zoeken om eens van het zicht in de cockpit te kunnen genieten.  Youtube staat vol met filmpjes die piloten maken met gesmokkelde GoPro’s.

Steveo1kinevo is piloot op allerlei kleinere toestellen.  Hij heeft een leutig kanaal vol filmpjes uit zijn cockpit.  Als je er eens niets op TV is, dan is een kwartiertje met hem relaxed vliegen over de Bahamas even goed entertainment.

Wat doet een mensen op een verlengd weekend?

• Lezen en relaxen.
• Het groeifeest van een nichtje uit de schoonfamilie vieren.
• Klimmen. Véél klimmen.
• Genieten van het mooie weer.
• YouTube feeds inhalen
• Kijken naar documentaires over klimmen.
• Werk maken van een persoonlijk project waarover binnenkort meer.

En er is nog een heel stuk zaterdag en een volledige zondag te gaan! Yesss.

Casey Neistat lanceerde een klein jaar geleden Beme, zijn tech start-up. Beme is een kruising tussen Periscope en Snapchat.  Je kan er korte video’s mee maken, maar er zijn drie grote beperkingen: er zijn geen filters om je video mee op te smukken, je kan niet volgen op het scherm van je smartphone terwijl je filmt en het eindresultaat zie je zelf pas nadat je je video met je volgers heb gedeeld.

Begin deze week lanceerde Beme en Neistat hun versie 1.0 mét een Android variant. Gelijk heb ik die geïnstalleerd.  Ik heb nog maar twee filmpjes gemaakt, maar het concept spreekt wel enorm aan.  Je verstopt jezelf niet achter je scherm en er is geen post bewerking waar je je zorgen over kan/hoeft te maken.  Filmen en on line gooien. Meer is er niet aan.

Zoals dat gaat met nieuwe sociale platformen zit Beme nu zo’n beetje de honeymoon fase waarin vooral de early adopters de hele speeltuin voor zich hebben. Het is me ook niet echt duidelijk wat het business model rond Beme is: er is vooralsnog geen ruimte voor reclame voorzien en ik zie ook nog niet meteen merken op de kar springen. Benieuwd dus hoe dit verder gaat evolueren.

In ieder geval is ’s mans enthousiasme aanstekelijk om de komende dagen even te experimenteren.

Good going, Neistat!

Vanmorgen kregen we een mailtje in de bus met een fijne tip: in de Overpoort is er een nieuwe all-you-can-eat Sushi place geopend: Yammi Yammi.  Het restaurant had net HLN gehaald. Aangezien mijn bureau nog net niet midden op de Heuvelpoort staat, was het een no-brainer om daar vanmiddag te gaan lunchen.

Lekkere sushi. Maar zeker niet de beste die ik ooit heb gegeten. Die eer gaat naar de sushi die ik in Singapore heb geproefd.  Het aanbod is zeker de moeite: dik 80+ verschillende bundeltjes kan je bestellen. Het is er ook echt wel all-you-can-eat. Het idee is dat je 5 keer kan bestellen. Op een kaartje kruis je dan aan wat je per ronde wil voorgeschoteld krijgen.

Minder aangenaam was dat we een uurtje moesten wachten voor we bediend werden. Veel te druk, personeel dat nog niet gerodeerd was en een bestelsysteem dat iets te complex in elkaar steekt. Werk aan de winkel dus.

In ieder geval moest ik keihard denken aan Jiro’s Dreams of Sushi (2012).

Om-nom-nom.

Jawel. Ik heb in het voorjaar de eerste drie delen van THHGTTG van Douglas Adams doorworsteld. Een aantal jaren geleden heb ik de film gezien maar ik waagde me nu pas voor het eerst aan de boekenreeks. The Guide is niet echt een roman die Adams op een blauwe maandag schreef. Het is eerder een verhaal dat doorheen de decennia is gegroeid.  Ze starte als een radioshow, en groeide dan uit tot de boeken, theater, films, TV series en een spelletjes. Je kan het nog het beste omschrijven als een sci-fi epos. Absurde humor staat centraal en het geheel is bijzonder quotable. Als fan van de betere Britse humor, is dit dus gefundenes fressen.

Op een morgen wordt Arthur Dent gewekt door het lawaai van wel zeer lawaaierige graafmachines. De lokale gemeente heeft besloten om een afrit van de ringweg dwars door zijn huis aan te laten leggen. Arthur zag dat niet zo zitten en besloot ter elfder ure te protesteren door het vege lijf voor de bulldozers te werpen. Op dat moment daagt zijn beste vriend Ford Prefect op om hem te redden, niet van de graafmachines, wel van de vernietiging van de Aarde. De Intergalactische Raad heeft besloten om een afrit van de transgalactische snelweg door kwadrant ZZ9 Plural Z Alpha aan te leggen. Dat de Aarde daarbij in de komende vijf minuten voltooid verleden tijd zou zijn, is een formaliteit.  Vlak voor de Vogons de aarde vernietigen, neemt Ford met Arthur een lift in het Vogon vlaggeschip.  Vanaf dan begint het avontuur waar de gelijknamige gids The Hitchhikers’ Guide to the Galaxy de rode draad is door  het verhaal.

Het eerste boek laat zich vlot lezen. Na de premise en de voorstelling van de personages, duikelt Arthur van het ene in het andere avontuur. Na een tijd lezen begin je te merken dat het eerder om aan elkaar geregen kortverhalen gaat, het ene al absurder dan het andere, die in elkaar overlopen. Vaak neigt het naar uitgesponnen oefening in vrije associatie waar Adams met wisselend succes de ene deus ex machina aan het volgende wit konijn hangt. Op den duur wordt het lastig om nog te volgen waar het verhaal naartoe leidt. Er is wel een grote verhaalboog, maar Adams verlaat die zeer vaak. Arthur Dent lijkt dan wel het hoofdpersonage te zijn, maar eigenlijk is hij meer een passieve toeschouwer die van de ene bizarre situatie in de andere wordt gedropt. Het is door zijn ogen dat we naar het gekke universum van Adams kijken. Bovendien verzint Adams het ene geschifte personage na het andere.  Medio het derde boek – de ontmoeting met Agrajag – heeft het niet veel gescheeld of Adams was mij helemaal kwijt.

Ik lees de boeken in het Engels. Adams kan meesterlijk schrijven en sommige passages heb ik enkele keren opnieuw gelezen omwille van zijn schrijfstijl. Ik ben nogal “visueel” ingesteld: als ik iets lees, dan zie ik die scène ook voor mijn geestesoog afspelen. Adams weet perfect te omschrijven hoe het ruimteschip The Heart of Gold er uit ziet, of hoe de Apocalyps zich afspeelt in The Restaurant At The End Of The Universe.

Na drie maanden af-en-aan lezen, hou ik het voorlopig even voor bekeken. Er zijn nog drie boeken te gaan, maar dit is wat mij betreft geen reeks om ineens door te zoeven.Het universum van THHGTTG is dan ook zo rijk dat je ze gerust nog een aantal maal kan herlezen om telkens nieuwe aspecten te ontdekken. Net zoals Middle Earth in Lord of the Rings kan bestaat er rond dit universum een heel fandom met een eigen subcultuur.  Het gaat zelfs zo ver dat de fans jaarlijks Towel Day vieren tere ere van Douglas Adams. Vorig jaar las astronaute Samantha Christoforetti voor de gelegenheid een stuk uit het eerste boek vanuit het ISS.

Zou ik deze reeks aanraden? Wel, hou je van geschifte Britse humor en scifi? In dat geval: absolutely! Aan anderen zou ik eerder zeggen: probeer het eerste boek eens en beslis dan of het iets is waar je verder in wil gaan.

Buiten de tweedaagse in Frankrijk is dit weekje vakantie voornamelijk er eentje van klussen, bezoekjes en tussendoor rusten. Quite uneventful zoals dat heet.

Du jamais laat ik ooit een terras in bankirai aanleggen. Na verloop van tijd trekt het hout namelijk mos en algen aan. Als het dan eens regent, dan ligt het er spekglad bij. Bovendien is zo’n groen dekwerk niet echt om aan te zien. Hogedrukreiniger dan maar? Vergeet het. Je maakt het hout er mee kapot: het wordt  één veld van gemene splinters. Het enige wat helpt is bruine zeep of javel, een schuurborstel, armsmeer en veel geduld.

Met de trouw van mijn schoonbroer in het verschiet, was ik toe aan een nieuw deftig hemd/das combo.  Ik ga slechts zelden op shopping spree, dus van de gelegenheid maakten we gebruik om meteen ook wat meer mee te grissen:

• 1 deftig hemd
• 1 das
• 3 trendy hemden
• 1 polo
• 1 leren broeksriem

Dankzij een actie in de kledingwinkel scoorde ik onverwachts nog eens 20% korting op het geheel. Niet slecht!

Het klimmen loopt lekker. Ik topte een week of twee geleden niveau 6a+ en verbeterde daarmee mijn eigen persoonlijk record. In 2014 behaalde ik mijn brevet KVB2 indoor voorklimmen maar ik heb daar nog niet veel gebruik van kunnen maken. In de laatste weken komen ook de klimsetjes weer terug boven. Heel fijn om dat ook terug te kunnen oefenen.

Morgen nog op familiebezoek. Maandagavond trek ik naar Den Haag voor een vergadering op dinsdag en dan hebben we ook alweer een nieuwe week vlot op gang getrapt.