Jawel. Ik heb in het voorjaar de eerste drie delen van THHGTTG van Douglas Adams doorworsteld. Een aantal jaren geleden heb ik de film gezien maar ik waagde me nu pas voor het eerst aan de boekenreeks. The Guide is niet echt een roman die Adams op een blauwe maandag schreef. Het is eerder een verhaal dat doorheen de decennia is gegroeid.  Ze starte als een radioshow, en groeide dan uit tot de boeken, theater, films, TV series en een spelletjes. Je kan het nog het beste omschrijven als een sci-fi epos. Absurde humor staat centraal en het geheel is bijzonder quotable. Als fan van de betere Britse humor, is dit dus gefundenes fressen.

Op een morgen wordt Arthur Dent gewekt door het lawaai van wel zeer lawaaierige graafmachines. De lokale gemeente heeft besloten om een afrit van de ringweg dwars door zijn huis aan te laten leggen. Arthur zag dat niet zo zitten en besloot ter elfder ure te protesteren door het vege lijf voor de bulldozers te werpen. Op dat moment daagt zijn beste vriend Ford Prefect op om hem te redden, niet van de graafmachines, wel van de vernietiging van de Aarde. De Intergalactische Raad heeft besloten om een afrit van de transgalactische snelweg door kwadrant ZZ9 Plural Z Alpha aan te leggen. Dat de Aarde daarbij in de komende vijf minuten voltooid verleden tijd zou zijn, is een formaliteit.  Vlak voor de Vogons de aarde vernietigen, neemt Ford met Arthur een lift in het Vogon vlaggeschip.  Vanaf dan begint het avontuur waar de gelijknamige gids The Hitchhikers’ Guide to the Galaxy de rode draad is door  het verhaal.

Het eerste boek laat zich vlot lezen. Na de premise en de voorstelling van de personages, duikelt Arthur van het ene in het andere avontuur. Na een tijd lezen begin je te merken dat het eerder om aan elkaar geregen kortverhalen gaat, het ene al absurder dan het andere, die in elkaar overlopen. Vaak neigt het naar uitgesponnen oefening in vrije associatie waar Adams met wisselend succes de ene deus ex machina aan het volgende wit konijn hangt. Op den duur wordt het lastig om nog te volgen waar het verhaal naartoe leidt. Er is wel een grote verhaalboog, maar Adams verlaat die zeer vaak. Arthur Dent lijkt dan wel het hoofdpersonage te zijn, maar eigenlijk is hij meer een passieve toeschouwer die van de ene bizarre situatie in de andere wordt gedropt. Het is door zijn ogen dat we naar het gekke universum van Adams kijken. Bovendien verzint Adams het ene geschifte personage na het andere.  Medio het derde boek – de ontmoeting met Agrajag – heeft het niet veel gescheeld of Adams was mij helemaal kwijt.

Ik lees de boeken in het Engels. Adams kan meesterlijk schrijven en sommige passages heb ik enkele keren opnieuw gelezen omwille van zijn schrijfstijl. Ik ben nogal “visueel” ingesteld: als ik iets lees, dan zie ik die scène ook voor mijn geestesoog afspelen. Adams weet perfect te omschrijven hoe het ruimteschip The Heart of Gold er uit ziet, of hoe de Apocalyps zich afspeelt in The Restaurant At The End Of The Universe.

Na drie maanden af-en-aan lezen, hou ik het voorlopig even voor bekeken. Er zijn nog drie boeken te gaan, maar dit is wat mij betreft geen reeks om ineens door te zoeven.Het universum van THHGTTG is dan ook zo rijk dat je ze gerust nog een aantal maal kan herlezen om telkens nieuwe aspecten te ontdekken. Net zoals Middle Earth in Lord of the Rings kan bestaat er rond dit universum een heel fandom met een eigen subcultuur.  Het gaat zelfs zo ver dat de fans jaarlijks Towel Day vieren tere ere van Douglas Adams. Vorig jaar las astronaute Samantha Christoforetti voor de gelegenheid een stuk uit het eerste boek vanuit het ISS.

Zou ik deze reeks aanraden? Wel, hou je van geschifte Britse humor en scifi? In dat geval: absolutely! Aan anderen zou ik eerder zeggen: probeer het eerste boek eens en beslis dan of het iets is waar je verder in wil gaan.