Netsensei

In de kerstvakantie smeet ik mij in de patisserie. Dat moet van sinds de kooklessen geleden zijn gweest. In onze meter staat Thuis Gebakken van de Colruyt. Ik had er op tien minuten twee projectjes uit gekozen waar ik mij wel aan wilde wagen: havermoutkoekjes met witte chocolade en jeneverbessen en brownies met pistache- en amandelnoten. Ik had die twee nog nooit gemaakt, maar blijkt dus dat dat andermaal doodsimpel is. In deze blogpost: de havermoutkoekjes.

Zie hier de stapel ingrediënten waarmee alles begon.

Allemaal dingen die in de Colruyt te vinden zijn. Ik haalde alles uit de plaatselijke Delhaize wegens dichter bij huis.

Dit is het recept. Moeilijk is het niet. In de kookles leerde ik dat patisserie wel om exacte hoeveelheden vraagt. Dus alles afwegen is een must.

De chocolade moet ik hier nog fijn hakken. Dat moeten geen schilfers zijn, maar ook geen grote brokken. Kleine brokjes volstaan. (Excuus voor de kwaliteit van de foto)

Moving on.

De volgende stap is boter laten smelten in een pannetje en ondertussen de suiker, veenbessen, bloem, ahornsiroop, bakpoeder en chocolade mengen in een kom. Eenmaal gesmolten, roeren we de boter onder het koekjesdeeg. Het geheel wordt een soort sticky prut.

Let wel op. Ik heb de koekjes tweemaal gemaakt. De eerste keer had mijn mengsel een mooie consistentie. De tweede keer was mijn beslag te loperig. Ik vermoed door de siroop. In dat geval is het lastiger om de koekjes te bakken.

Nu is het kwestie van de koekjes te vormen op een bakplaat met bakpapier. Dat kan je met de hand doen. Of door van quenelling te doen met twee lepels. Ik ging voor de laatste stap omdat het mengels hierboven best wel plakkerig was en je op die manier mooie, gelijke hoeveelheden koekjesdeeg kan verdelen.

Na een tiental minuutjes in de oven: zie hier het resultaat.

Hier ten huize is die eerste lading bijzonder snel in de buiken verdwenen. Als je het een beetje in de vingers hebt, kan je makkelijk in 30 minuten tijd een bakplaat vol produceren.

Smakelijk!

Net terug thuis van de cinema. Ik heb er Passengers gezien. Deze film is een mix tussen sci-fi, avontuur en romantiek met Chris Pratt & Jennifer Lawrence in de hoofdrollen. Goeie film? Bekijk eerst even de trailer!

Opgelet, spoilers!!

Er is een luxueus ruimteschip met aan boord zo’n 5.000 passagiers op weg naar een tweede aarde. Omdat zo’n reis nogal lang duurt, zijn alle aanwezigen in een kunstmatig slaap gebracht. Na enkele decennia loopt het mis. De systemen krijgt kuren na een aanvaring met een zwerm meteoren. Passagier Jim (Chris Pratt) wordt per ongeluk gewekt wanneer zijn “hibernation pod” het begeeft. Hij komt al snel tot de conclusie dat het schip niet kan terug keren naar de aarde en dat hij, alleen in een leeg ruimteschip, zal sterven van ouderdom nog voor het schip haar eindbestemming heeft bereikt. Na een tijd begint de eenzaamheid te knagen. In de wetenschap dat ze ook zal sterven op het schip, maakt hij, tegen beter weten in, Aurora (Jennifer Lawrence) wakker.

De film brengt de romance die tussen deze twee verloren zielen groeit, gaandeweg in beeld. Maar de chemie tussen Pratt en Lawrence, tja, die overtuigt toch niet echt. Eerlijk gezegd roept Jim hoegenaamd weinig sympathie op. Pratt speelt de rol ook met een soort vlakke, verwerpelijke gelatenheid die weinig doordrongen is van echte emotie zoals schuldgevoel of empathie. Het profiel van Aurora is evenzeer een cliché: een jonge schrijfster die weg vlucht van haar eigen verleden. Met zo weinig om mee te werken speelt Lawrence vooral zichzelf. Uiteraard wordt de romance doorprikt wanneer Aurora ontdekt dat Jim haar bewust heeft gewekt. Het gemak waarmee de androïde barman Arthur (Michael Sheen) Jim en Aurora aanstuurt in dit alles, roept nogal wat vragen op. De scheldtirade van Aurora – een terechte “You murdered me!” – en beeld-zonder-klank sectie wordt al snel onderbroken door de echte problemen. Het ruimteschip is het aan het begeven door allerlei technische problemen. Er is zelfs een deus-ex-machina voor nodig om de twee vechtende tortelduiven terug bij elkaar te brengen. De makers laten in de laatste act Jim & Aurora McGyver-gewijs het ruimteschip herstellen in een aantal explosieve sequenties. De film krijgt een happy ending zoals dat dan heet.

De film plakt visueel op groot scherm, maar dat heeft te maken met de stijlvolle decors, de gelekte holodecks, het organisch uitziende ruimteschip en de spectaculaire zero-gravity sequenties. Maar uiteindelijk kunnen die het fundamentele probleem van de film niet verhullen. Het is Aurora die, tegen elke logica in, wordt gedwongen om de verachtelijke, egoïstische daad van Jim te vergeven. Dat ze dat doet om 5.000, zich van niets bewuste, passagiers de redden, dat is het al vrij ver drijven. Dat ze daar bovenop toch nog voor Jim blijft kiezen, is al helemaal tenen krullend.

Een aanrader? Welja, het is geen slechte film. Maar als je gaat kijken, leg de lat dan ook niet al te hoog.

Ik heb vorig jaar een fijne selectie fictie en non-fictie gelezen. Als ik er zo op terug blik, dan blijkt dat geen lange lijst van must reads te zijn. Ik lees dan ook geen uren doorheen een zondagmiddag of een donderdagavond. Ik lees onderweg, op de trein, of ’s avonds in bed op mijn trouwe Kindle. Ik schaf boeken aan uit de Amazon store aan waardoor ik overwegend engelstalige literatuur lees. Een bewuste keuze want ik lees graag in het Engels. Meestal kies ik dan wat er op dat moment mij interesseert. De gustibus et coloribus. Af en toe lees ik wel eens een Nederlandstalig werk, maar dan is dat via een met wat kunst- en vliegwerk manueel opgeladen ePub bestand.

Ik klok vorig jaar af op deze titels.

• Neil Gaiman – American Gods
• Neil Gaiman – Stardust
• Katie Hafner – Where Wizards Stay Up Late: The Origins Of The Internet
• Yuval Harari – Sapiens. A brief history of Mankind.
• Conn Iggulden – Ravenspur
• Conn Iggulden – Bloodline
• Douglas Adams – The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (1 – 3)
• Michael Witwer – Empire of imagination. Gary Gygax and the birth of Dungeons & Dragons.
• David Kushner – Masters of Doom: How Two Guys Created an Empire and Transformed Pop Culture

Momenteel ben ik halfweg All the light we cannot see van Anthony Doerr. Page turner. Blog ik later nog over.

In 2017 hoop ik meer gericht en bewust te lezen. Mijn Amazon Wishlist kan evenwel nog wat aanvulling gebruiken. Een gezonde mishmash van fictie en non-fictie? Graag. Wat zouden jullie mij aanraden om zeker te lezen in 2017?

Acht januari. Driekoningen is net gepasseerd. 2017 is goed en wel ingezet. 2016 afgesloten. Wat een jaar was het. Een mooi jaar en een bewogen jaar. Er is veel om over te reflecteren. Waar moet ik beginnen? Hm. Niet eenvoudig. Laat ik beginnen bij het meest concrete: mijn blogje.

Een jaar geleden nam ik me voor om terug actiever te bloggen. Ben ik daar in geslaagd? Wel, ik klokte vorig jaar af op 44 blogposts. In 2015 waren er dat slechts 20. Een aanzet van een opwaartse trend, zowaar. Evenwel ver onder topjaar 2011 met zijn 139 blogposts. De herlancering van mijn blog op het einde van november is een belangrijk moment geweest. In de laatste weken van het jaar schreef ik nog 11 blogposts. Cijfers zeggen niet alles. Wat er echt toe doet is de waarde van het schrijven zelf. En dus hoop ik in 2017 in een comfortabel ritme te kunnen vallen en verder te groeien in mijn eigen schrijfkunsten. Zonder al te veel verwachtingen overigens.

Voor de wereld was 2016 een bewogen jaar. Er is genoeg stof om in een continue staat van verontwaardiging en moedeloosheid te leven. Er was een tijd dat ik dagelijks met de nodige zin voor nieuwsgierigheid ’s morgens de papieren krant las en ’s avonds het journaal bekeek. Ik laafde mijn dorst naar kennis aan trage, zorgvuldig gecureerde, analoge informatiestroompjes. Vandaag is dat anders. We worden overspoeld door een ware stortvloed aan informatie via sociale en andere media outlets. 24/7 on. Geen rust. Geen pauze. Harder. Sneller. Dichter. Hoge definitie. In 2016 ben ik bij mezelf daar echt serieus vragen bij beginnen stellen. Tijd voor een digitale detox? Wel, de realiteit is wat ze is. Daar valt weinig aan te ontkennen. Maar leren leven in een wereld in verandering met de nodige zin voor mindfulness, dat zou al heel wat betekenen in 2017.

Op persoonlijk gebied is 2016 een bijzonder jaar gebleken. Er waren heel veel mooie momenten waarvoor ik alleen maar dankbaar om kan zijn. We zijn andermaal op reis geweest naar Italië én Zwitserland. We deden van flink wat uitstapjes met ons gezin. Ik kan terug voluit klimmen. Ik heb heel boeken en nieuwe auteurs ontdekt. We genoten van samenzijn met familie en vrienden. Op het werk heb ik heel wat mogen bijleren en realiseren. Het was een vol jaar. Dat zeker. Maar er is ook een stevige reality check geweest met flink wat persoonlijke groei en groeipijnen. Tijd en boterhammen. Meer valt daar niet over te vertellen.

In ieder geval, vat ik 2017 met veel positivismus aan. Er ligt een nieuw jaar voor mij vol kansen om van elk moment te genieten en iets te maken. Hier en nu gebeurt het, dus s_mout mo je kieten_. Zo zeggen we dat in deze contreien toch. Ik hoop voor jullie hetzelfde.

(Foto: CC0 / Joshua Newton)

Vandaag had ik het commando over het potten en pannen. We hebben hier dan wel een meter kookboeken staan… maar het eindigde er mee dat ik inspiratie ging zoeken op het Internet. Ik besloot om Jamie Oliver’s Pukka Yellow Curry te serveren. Met een bruschetta als voorgerechtje.

Een curry maken is niet zo moeilijk. Het recept bevat grotendeels basisingrediënten die je gewoon in de supermarkt kan vinden. Er komen ook geen speciale roer- of baktechnieken bij kijken. Wat je wel nodig hebt is een portie geduld. Een curry wordt alleen maar beter als je ze voldoende tijd geeft om op smaak te komen. Reken dus snel een anderhalf uur werk.

We starten met een berg ingrediënten:

De bruine zakken, da’s iets nieuws in de plaatselijke Delhaize. Tot voor kort waren er enkel plastic zakjes om je verse groenten in te draaien. Uiteraard niet goed voor het milieu, een enkele citroen in een plastic zakje. Sinds kort hangen er dus die bruine zakken als alternatief (het plastic hangt er – vreemd genoeg – nog altijd) Uiteraard verkies ik papier boven het plastic, wanneer het kan. Beetje jammer dus dat de verse kruiden dan weer in plastic worden aangeboden.

Volgende stap: de curry pasta.

Niet zo moeilijk om te maken, gooi deze ingrediënten in de keukenrobot en verwerk ze tot een pasta:

• 1 Ajuin
• 2 Gele paprika’s
• 2 gestripte chili pepers
• 5 cm gember
• 1 blokje groentebouillon
• 1 theelepel kurkuma
• 2 theelepels kerriepoeder
• 15 gram koriander
• 1 eetlepel honing

Ondertussen gaan er 8 kippenboutjes in de stoofpot. Ik bak ze goudbruin in een royale hoeveelheid olijfolie. En met royaal bedoel ik: genoeg om te maken dat het vel niet aanbakt aan de bodem van de casserole.

Na een minuutje of 10 horen ze goudbruin gebakken te zijn. Dan mag je ze er terug uit halen en apart bewaren. Volgende stap: de resterende ajuin en gele paprika opbakken in de resterende olijfolie in 5 minuten. Vervolgens doen we er de zelfgemaakte currypasta, 400 gram kikkererwten en een kledder tomatenconcentraat bij. Goed omroeren in 2 minuten.

Dan voegen we 500 ml kokend water toe en goeien we de kippenbouten terug in de pot.

Het zwaarste hebben we zowat gehad. Nu is het kwestie van het deksel op de pot te houden en de boel gedurende 45 minuten te laten sudderen op een middelmatig vuur. Af en toe eens controleren of de saus al is ingedikt.

Dat geeft ons nu de tijd om de bruschetta te maken. Nog doodsimpel-der. Ik haalde dit in huis:

• Een ciabatta
• Een paar tomaten
• Een bosje basilicum

Ciabatta schuin in stukken van 1cm dik snijden. De bovenkant eerst goed inwrijven met een gekneusde, dikke knoflookteen. Dan insmeren met olijfolie en afkruiden met een beetje zeezout en peper. Ciabatta op een bakplaat (of ovenschaal) en dan gedurende 5 à 10 minuten roosteren in de oven. Daarna terug uit halen en garneren met schijfjes tomaat en versneden basilicum.

Vooraleer je geniet van de brusschetta: hou de tijd even in de gaten. 15 minuten voor de curry klaar is, maak je wat witte basmati rijst klaar. Dat kan in een builtje, maar wij gaan hier thuis voor de losse rijst in de Tupperware Rijstkoker.  Snij schijfjes citroen, versnijd de resterende koriander en dump wat magere yoghurt in een kommetje.

Als je goed hebt getimed, dan kan je vrijwel aansluitend na het voorgerechtje genieten van de curry. Zo ziet de curry er na 45 minuten uit in de casserole:

En zo ziet ze er uit gegarneerd en al:

En hoe het smaak? In één woord: machtig! Een goede curry is er eentje rijk aan smaken en indrukken. Pikant natuurlijk ook. Het vlees valt van de kippenbout. De kikkererwten zijn zacht en mals. De yoghurt kan je op de curry zelf doen, maar ook als side dish serveren.

Ik heb nog een restje in de koelkast staan. Benieuwd hoe het morgen zal smaken na een nachtje verder trekken.

Merci Jamie Oliver!

Kerstavond 2016. We zijn er zo goed als klaar voor. We schuiven straks de voetjes onder tafel bij de schoonmama. Er wacht ons fondue, spelletjes, gezellig samen zijn en secret-santa-gewijs cadeautjes uitwisselen. En morgen mogen we nog eens hetzelfde doen bij mijn eigen ouders. Heerlijk! Iets waar we al lang ten huize naar uit kijken.

December is doorgaans een bijzonder drukke maand. En dat was ook dit jaar niet anders. Op het werk deden we van studiedag. En er waren een aantal deadlines die we moesten halen. Bij Marjan was er dan weer een kerstmusical. Tussendoor was er de jacht op cadeau’s, het inplannen van de kerstvakantie en nog zoveel meer. Meer dan voldoende om onszelf in te verliezen.

Even wel, December, dat was deze keer ook zeer veel reflectie. Want 2016 is in alles een vrij bewogen jaar gebleken, om het zacht uit te drukken.

Canvas heeft een online reeks “Grote vragen” waarin ze Mensen Met Een Gedacht een Grote Vraag stelt. Dirk de Wachter beantwoordde daarin toepasselijk op “Welke vraag zou iedereen zich minstens eenmaal moeten stellen?”

Ook weer dat moeten. Ik denk dat ons menselijk brein zo ontwikkeld is, dat het eigenlijk zonde is, zonde, dat het eigenlijk een schande is, als we geen vragen stellen over het bestaan. De ledigheid, de genotsvolle nietsheid waarin sommige mensen bestaan kan mij bijzonder ergeren. Dus, een soort zelfreflectie, nadenken over wat is dat hier voor een gedoe? Hoe kan ik een beetje zinvol bestaan? Hoe kan ik iets betekenen voor de ander? Hoe kan ik in dit tranendal, met alle miserie die je om je heen ziet iets doen voor de wereld? En ik bedoel niet al te onwaarschijnlijk geëngageerd, hoor, maar in de kleine dingen. Ik begrijp niet dat mensen zich dat niet afvragen. Ik begrijp dat niet. Of dat moet? Het is niet aan mij om te zeggen wat mensen moeten, maar ik begrijp niet dat je gewoon individueel doordendert zonder te zeggen: Oei, wat gebeurt hier? Waar zijn we bezig? Hoe kan ik iets betekenen?

En ik volg hem daar volledig in. Als we iéts van 2016 zouden mogen leren, dan is het toch wel dat. Want er zijn ooit jaren geweest dat ook ik domweg door het leven denderde zonder echt helemaal bij de zaak te zijn, in het hier en nu.

Kerstavond 2016. Dat is voor mij dus vooral heel erg bewust en dankbaar zijn dat ik dat kan en mag vieren met iedereen die mij nauw aan het hart ligt. Ik wens jullie tussen de hors d’oeuvres, de kerstlotto en de zangstondes een gelijkaardige reflectie toe.

Fijn, rustig en liefdevol kerstmis aan allen!

(foto: CC0 / Jez Timms)

Alicia Keys heeft een nieuw album uitgebracht: Here. Sinds vorig weekend staat deze plaat op repeat in mijn Spotify. Dit is wat criticus Robert Christgau er over te vertellen heeft:

One reason this is her best album since she was a kid is that it extends her nice upbringing into a sphere that’s simultaneously raw and political. But a bigger reason is that Swizz Beats defines the funk her adventures in gospel grit demand, evoking Memphis thump while remaining so hip-hop that the samples stay in Nas-Wu-Tribe territory. Lyrically, it sometimes stumbles—cosmetics mess with a girl’s identity, we get it. But the beats lend bite and gravity to homilies about mother earth and mother love that bear all the repeating they can stand.

Veel heb ik daar niet aan toe te voegen. Ik vind het bovenal een machtige plaat. NPR Music interviewde Keys voor hun Noteworthy series. Meer dan het bekijken waard!

Matthias, hoe lang klim je nu eigenlijk al? Een dikke vijf jaar. Op mijn 29 ben ik begonnen. Medailles ga ik er dus niet meer mee winnen. Maar in tegenstelling tot voetbal of fietsen, is dit een sport die ik nu eens echt graag doe. Het is ook een bijzonder rijke sport waar je in kan groeien.

Ik pikte klimmen op in Antwerpen dankzij vriend J. De Wall Street was toen onze vaste prik. Na mijn verhuis terug naar Brugge, kwam ik terecht in de Bloso klimzaal en werd ik lid van de Brugse Bergstijgers.

In België kan je 4 klimvaardigheidsbewijzen (KVB’s) behalen. Dat zijn een soort brevetten die je kan behalen door een cursus te volgen. Het zijn clubs, zoals de Bergstijgers, die zo’n cursussen aanbieden. Om in de meeste klimzalen vrij te mogen na klimmen (top rope), is een KVB 1 een vereiste. Veel houdt dat niet in: twee lessen en een evaluatiemomentje. Het wordt pas interessant als je de volgende brevetten wil behalen.

KVB 2, da’s leren veilig indoor voor klimmen. Het verschil met na klimmen is dat het touw niet voor jou klaar hangt. Je bent als klimmer wel beveiligd met een touw, maar je moet dat dus zelf inpikken in boorhaken in de muur. Leren veilig voor klimmen kost je iets meer moeite en tijd. En je moet ook in wat extra materiaal investeren. Maar eenmaal onder de knie, is het wel een leuke, alternatieve manier van klimmen.

En dan is er KVB 3. Dat brevet bewijst dat je veilig op een geëquipeerde rots kan voor klimmen. Outdoor dus. Op de massieven in de Ardennen.

Ik behaalde mijn KVB 2 in 2013. Dan was er de operatie aan mijn rechterschouder en even de onzekerheid of ik zelfs terug zou klimmen. Het idee om ook outdoor te leren klimmen was dus helemaal op het achterplan geraakt in de laatste jaren. Met mijn schouder is het ondertussen quasi helemaal in orde gekomen. En aangezien ik net de kaap van de 35 heb gerond, dacht ik bij mezelf: “Nu of nooit. Dit is niet iets wat je nog eens vijf jaar moet uitstellen!”

Toen de aankondiging voor de cursus KVB 3 vorige maand werd gepubliceerd, heb ik mezelf meteen ingeschreven. De plaatsen zijn immers zeer beperkt.

Vandaag kreeg ik antwoord:

You made the cut !
Plan die weekends maar in!

Ik ga in het voorjaar van 2017 een aantal weekends in de Ardennen leren klimmen op rots! Eind juni mag ik dan examen afleggen in de hoop het brevet te behalen. Een heel mooi vooruitzicht alvast.

Het laatste brevet is KVB 4, maar dat is voor de alpinisten. Dan leer je alpine klimmen. Da’s niet meteen iets wat ik vandaag ambieer. Maar het is wel fijn om een flink stuk van de weg naar dat brevet te mogen afleggen. Had je me tien of vijftien jaar geleden verteld dat ik dit ooit nog zou doen, ik had je voor gek verklaard.

(Foto: CC0 / Cindy Chen)

Aan al mijn Skype contacts die deze morgen dit berichtje van mij ontvingen: mijn excuses.

Blijkbaar zijn spammers er dan toch in geslaagd mijn wachtwoord te raden om in mijn naam foute boodschappen uit te sturen. Niet erg fijn.

Deels is het mijn eigen fout. Deels is het de schuld van Microsoft. Skype werd een tijd terug overgenomen door Microsoft. Men heeft toen een halfslachtige poging ondernomen om de Skype databank met gebruikersnamen te koppelen aan de Microsoft Live databank. Het idee is dat je dan met je Microsoft account Skype kan gebruiken.

In de praktijk komt het er op neer dat je als gebruiker zelf manueel een aantal stappen moet ondernemen om de twee samen te voegen. Zolang je dat niet hebt gedaan, ben je kwetsbaar. Bibi zal daar waarschijnlijk wel instructies in een mailbox van hebben ontvangen, maar die nooit hebben opgevolgd.

Volgens The Verge ben ik niet de enige:

This entire process seems messy, but it appears to be the best way to secure your Microsoft account. If you’ve already linked a Skype username then I would suggest doing this extra merge process immediately, to secure your account. If you haven’t linked Skype and Microsoft Accounts at all, then you should be safe to link and merge with the new process.

Afin. Ik heb het nodige ondernomen. Bovendien meteen ook mijn wachtwoord veranderd én 2-Factor Authentication ingeschakeld. Vanaf heden dus terug (de illusie van) veilig.

De school van mijn madame deed gisteren van jaarlijkse kerstmusical. Die ging door in een polyvalente zaal van de stadsbibliotheek. Elk jaar geeft iedereen van de allerkleinsten tot de zesdejaars het beste van zichzelf op de bühne. De weken die vooraf gaan staan in het teken van noeste arbeid en repeteren. Na alle verhalen over de zoektocht naar de juiste jongen/meisje voor deze of gene rol, of langs Vlaamse wegen scheuren met een kofferbak vol fake “sneeuw” mocht het resultaat er absoluut zijn.  75 minuten show met feetjes, monsters, dwergen, soldaten, mensenwezens en, natuurlijk, de kerstman. Tenslotte zorgde een groep van vaste vrijwilligers voor een warme, live muzikale begeleiding.  ’t Is machtig om te zien hoe van zo’n schoolstuk, dankzij liefde en inzet van een team toegewijde mensen, een heel mooi moment wordt gemaakt voor iedereen.

Voor mij en Louise is die middag zo’n beetje traditie aan het worden. Wij nemen dan onder ons tweetjes de bus naar Brugge. Avontuur want zo vaak neemt Louise de bus niet. We zitten dan speciaal helemaal achteraan omdat dat gewoon de leukste plaats is om te zitten. Die busrit, da’s een halfuurtje tegen het raam geplakt naar buiten kijken, vragen stellen over waarom de motor van de bus stil valt (start/stop bus tegenwoordig!) en giechelen wanneer de bus door de bochten zwaait. We smikkelden een broodje smos in een veel te drukke Hema. Even een stressmomentje. Gingen we wel op tijd zijn? Aan de toiletten was het natuurlijk aanschuiven geblazen. Madammen met duizend shoppingbags en bedrukt kijkende ouders met dreinerige kinderen. U weet wel. Ik had wat marge ingebouwd, dus we waren dus helemaal op schema toen we de Hema uit liepen. Dan ging het naar de Biekorf voor de show. Nadien trakteerde ik haar en mezelf op een warme wafel bij Oyya. Smoefelen op een bankje langs de straatkant. Da’s zo’n beetje vaste prik geworden. De bus liet nog even op zich wachten, dus was er wat tijd om even te snuisteren in haar lievelingswinkel, de Flying Tiger. De busrit terug was al evenveel avontuur als de heenrit. Deze keer zat ze vol met kerstshoppers die hun slag thuis hadden gehaald. Mensjes kijken vanop de achterbank dus. En gewoon nagenieten van een heel fijne namiddag.