Net terug thuis van de cinema. Ik heb er Passengers gezien. Deze film is een mix tussen sci-fi, avontuur en romantiek met Chris Pratt & Jennifer Lawrence in de hoofdrollen. Goeie film? Bekijk eerst even de trailer!

Opgelet, spoilers!!

Er is een luxueus ruimteschip met aan boord zo’n 5.000 passagiers op weg naar een tweede aarde. Omdat zo’n reis nogal lang duurt, zijn alle aanwezigen in een kunstmatig slaap gebracht. Na enkele decennia loopt het mis. De systemen krijgt kuren na een aanvaring met een zwerm meteoren. Passagier Jim (Chris Pratt) wordt per ongeluk gewekt wanneer zijn “hibernation pod” het begeeft. Hij komt al snel tot de conclusie dat het schip niet kan terug keren naar de aarde en dat hij, alleen in een leeg ruimteschip, zal sterven van ouderdom nog voor het schip haar eindbestemming heeft bereikt. Na een tijd begint de eenzaamheid te knagen. In de wetenschap dat ze ook zal sterven op het schip, maakt hij, tegen beter weten in, Aurora (Jennifer Lawrence) wakker.

De film brengt de romance die tussen deze twee verloren zielen groeit, gaandeweg in beeld. Maar de chemie tussen Pratt en Lawrence, tja, die overtuigt toch niet echt. Eerlijk gezegd roept Jim hoegenaamd weinig sympathie op. Pratt speelt de rol ook met een soort vlakke, verwerpelijke gelatenheid die weinig doordrongen is van echte emotie zoals schuldgevoel of empathie. Het profiel van Aurora is evenzeer een cliché: een jonge schrijfster die weg vlucht van haar eigen verleden. Met zo weinig om mee te werken speelt Lawrence vooral zichzelf. Uiteraard wordt de romance doorprikt wanneer Aurora ontdekt dat Jim haar bewust heeft gewekt. Het gemak waarmee de androïde barman Arthur (Michael Sheen) Jim en Aurora aanstuurt in dit alles, roept nogal wat vragen op. De scheldtirade van Aurora – een terechte “You murdered me!” – en beeld-zonder-klank sectie wordt al snel onderbroken door de echte problemen. Het ruimteschip is het aan het begeven door allerlei technische problemen. Er is zelfs een deus-ex-machina voor nodig om de twee vechtende tortelduiven terug bij elkaar te brengen. De makers laten in de laatste act Jim & Aurora McGyver-gewijs het ruimteschip herstellen in een aantal explosieve sequenties. De film krijgt een happy ending zoals dat dan heet.

De film plakt visueel op groot scherm, maar dat heeft te maken met de stijlvolle decors, de gelekte holodecks, het organisch uitziende ruimteschip en de spectaculaire zero-gravity sequenties. Maar uiteindelijk kunnen die het fundamentele probleem van de film niet verhullen. Het is Aurora die, tegen elke logica in, wordt gedwongen om de verachtelijke, egoïstische daad van Jim te vergeven. Dat ze dat doet om 5.000, zich van niets bewuste, passagiers de redden, dat is het al vrij ver drijven. Dat ze daar bovenop toch nog voor Jim blijft kiezen, is al helemaal tenen krullend.

Een aanrader? Welja, het is geen slechte film. Maar als je gaat kijken, leg de lat dan ook niet al te hoog.