Uiteindelijk heeft het 1.5 uur geduurd vooraleer huisbaas J. en ik ons mochten aanbieden bij een loket in het Districtshuis om onze identiteitskaart te laten vernieuwen. En ook nu weer was de ervaring er één van georganiseerde chaos, lang wachten en zowat de ganse wereld in één wachtzaal(tje). Gedeelde smart en al. Maar… over drie weken liggen onze kaarten klaar. Ik help hopen dat we niet nog eens door alle hoepels mogen springen om onze handtekening te zetten en ze mee te krijgen.

Vorige week viel er een kaartje in de bus. Het was een vriendelijke uitnodiging van De Overheid om mijn identiteitskaart te laten vernieuwen. Zo’n digitaal geval vind ik namelijk bijzonder praktisch. Je kan er immers meer mee doen dan alleen maar je belastingbrief invullen. Ik denk dan aan het digitaal aanschaffen van je NMBS ticket. Niks geen gedoe met een loket en een papier dat je kan kwijt geraken. Het staat mooi geregistreerd op je kaart. ’t Is een beetje jammer dat ze dan wel een aparte MoBiB kaart zullen invoeren in plaats van dat te koppelen aan je eID. Peter heeft daar onlangs nog een mooi boompje over opgezet.

Zoals dat gaat mocht ik meteen nog eens pasfoto’s laten maken. Ik ben gelijk naar de fotograaf geweest. Ze zijn er vriendelijk en lang moet je er niet wachten. Even de stoel op, in de lens kijken en ’t is zo gepiept. Het was wel even de vingers kruisen dat ik door het regenweer geen indruk zou nalaten als een natte, geslagen hond. ’t Viel allemaal nog wel mee. Ik zal met een gerust hart de komende jaren mijn pas mogen tonen zonder mij in allerlei bochten te moeten wringen. Dat was wel wat anders met mijn internationaal paspoort: die foto werd genomen de ochtend na mijn afscheidsfeestje bij een vorige werkgever. Ge kent dan: wallen onder de ogen, uitgebluste blik,… Hmgr!

Donderdagavond gaat het richting districtshuis. De laatste keer heb ik daar uren verloren om mij te domiciliëren. Je staat er in een ellenlange rij te wachten, het is er een drukte van jewelste en je hoort  en ziet er zo ongeveer alle mogelijke talen en culturen die je kan verwachten in een kleine wereldstad. Not my cup of tea. Naar het schijnt zou het sneller gaan als het is om een identiteitskaart te vernieuwen.

Een dikke twee jaar oud is hij, mijn GSM. Ik denk niet dat ik ooit een beter toestel heb gehad. Mijn Hero is mijn eerste smartphone. Met Android op. Tegenwoordig Foursquare, Facebook en Twitter ik er mobiel duchtig op los

Zoals dat gaat, kreeg het toestel na een tijd geen updates meer wegens verouderd. Ik loop dus sinds een jaar met een gehackte telefoon rond om toch maar Android 2.3 te kunnen gebruiken. Maar slijtage hou je niet tegen, en sinds een maand of drie vertoont mijn telefoon echt kuren. Om te beginnen is hij niet zomaar traag, maar trrrraaaagggg. Als in: start een applicatie op en ga u een koffie schenken traag. Verder reageert het scherm steeds minder goed. Het toestel herstart soms spontaan. Een SMS sturen is een drama met een slecht reagerend toetsenbord en nieuwe berichtjes komen geluideloos toe ook al staat het volume op 10.

En dus moet ik met spijt in het hart toegeven: mijn Hero is industriële archeologie geworden en hoort uit zijn lijden te worden verlost.

Ik ga dus een nieuwe GSM moeten kopen. Niet dat ik nog eens ik-weet-niet-hoeveel-geld aan een slimme ‘foon wil geven. Twee jaar later ben ik nog altijd van mening dat een iPhone belachelijk veel geld kost. En de Samsung Galaxy Nexus, de rechtstreekse concurrent, kost eveneens waanzinnig veel. Maar een Android toestel wordt het sowieso. Ik denk prijsklasse 200 euro. De waarheid is immers dat een moderne smartphone goed twee jaar mee gaat. Het ding mag dan op zich al niet kapot gaan, je moet de software wel regelmatig een update geven. Het zijn ondertussen immers kleine computers. En die software, tjah, die durft na een tijdje wel erg veeleisend te worden. En dan moet je kiezen. Voor een bescheiden gadgetfreak wordt het dan wel lastig om compromissen te sluiten. Tenzij over de prijs.

Mogelijke deelnemers:

De San Fransisco ofte ZTE Blade die bij Mobistar als zoete broodjes over de toog gaan. Kameraad A. heeft er eentje sinds de zomer. Geweldig toestelletje, heel content van. Maar ondertussen schijnt er al weer een opvolger in aankomst te zijn.

Dan is er de Samsung Galaxy Gio. We kochten die vorige maand voor huisbaas J. zijn dertigste. Hij is er eveneens heel content mee. Een heel degelijk toestel voor een eerlijke prijs.

Maar mijn voorkeur gaat uit naar de Huawei IDEOS X5. Die is een stuk krachtiger dan de Gio. CoolBlue verkocht die tot vorige week. Maar toen ik hem vandaag wilde bestellen bleek hij “Niet meer leverbaar” te zijn. Bummer! Ik heb een vriendelijk mailtje gestuurd om te vragen of er nog toestelletjes binnen komen. Benieuwd wat het antwoord zal zijn.

Hm. Qua prijs/kwaliteit ligt het allemaal wel heel dicht bij elkaar. Als de X5 niet lange verkrijgbaar is, anders wordt het de Gio. Yep, nieuw speelgoed krijgen/kopen zo rond de feestdagen, da’s altijd leutig.

Tegenwoordig is dat de eerste vraag die mensen mij toewerpen. Of ik al verhuisd ben. En jammer genoeg is het antwoord ‘neen’. De huurster wijkt maar niet. Ondertussen zijn we drie maanden verder en blijven er nog drie over. Haar zoektocht levert geen resultaat op. Of beter, het aanbod voldoet niet aan de verwachtingen. Om het zacht uit te drukken.

All quiet on the Western front, dus.

Ik hoop dat ze voor eind februari alsnog verhuisd geraakt. Maar met elke week die er verstrijkt, begint die hoop wat af te brokkelen. Wie al eens iets gehuurd heeft, weet dat er toch al eens wat tijd kan verstrijken tussen iets vinden en effectief verhuizen. Elke dag dunt het veld aan huurwoningen die in aanmerking kunnen komen verder uit.

Ondertussen voelt het wachten wat aan als limbo. Ik val zo ergens tussen in. Wetende dat er verandering op komst is, terwijl ik nog altijd met een stevig been in de laatste zeven jaren van constant onderweg zijn sta. Nu eens hier, dan weer daar. Harde keuzes maken en met mijn hoofd een paar keer tegen de muur lopen. Dat heeft me gebracht waar ik vandaag ben. Op heel wat vlakken heb ik er veel uit opgestoken, op andere heb ik het gevoel dat mijn leven nog volop in de startblokken staat. En ja, het is bijzonder frustrerend dat ik bepaalde hoofdstukken voorlopig nog niet kan afsluiten.

Mja, kijkt, ik ben een geduldige mens, ik. Moet ook wel zo onderhand.

(*Gni* De knoert van een DT fout in de titel is verholpen.)

Keihard gepikt van Lie. Want: Dit. Is. Zo. Wijs!

En het verhaal achter dit filmpje lees je hier. Yep, om zoiets te produceren moet je jezelf inderdaad wel wat kunnen organiseren en flink wat doorzettingsvermogen aan de dag leggen. Het resultaat mag er echt wel zijn.

Het concept is niet nieuw. Een ander geslaagd tilt shift filmpje dat bij mij hoog heeft gescoord is The Sandpit. Of een dag in het New Yorkse stadsleven maar dan in miniatuur.

Knap werk!

Ik moest er dringend nog eens iets over schrijven, maar dat dringend is ondertussen zo’n beetje zoals onverwijld geworden: met veel uitstel. Soep dus.

Zoals elke quasi elke week gingen J. en ik ook vorige week dinsdag klimmen. We doen dat ’s avonds. Dus de boodschap is een hap eten, de fiets op – dezer dagen de tram – richting klimzaal. Ik had de fout begaan om niets in huis te hebben en wat langer te plakken op het werk. Dus werd het een vette snee pizza. Boy, was I wrong. Na een uurtje in de klimgordel besloot mijn lichaam het voor bekeken te houden. Ik kon doen wat ik wilde, maar mezelf opduwen en rekken was er niet meer bij.

De wijze les die ik daaruit trok is: zorg dat ge iets lichts eet vooraleer ge gaat sporten. Logisch natuurlijk. Maar als ge zelf geen sportmens bent, dan moet ge dat toch door schade en schande nog eens ondervinden vooraleer de boodschap echt aankomt.

En dus besloot ik soep te maken.  Het werd brocolli-courgette soep. Nu, ik ben niet de eerste die over soep blogt. Al was het maar dat het het meest poepsimpele is wat je kan brouwen. Maar aangezien het zo’n lekker soepeke werd wilde ik jullie dit niet onthouden.

U trekt dus richting lokale superette waar ge uw kabas vult met deze ingrediënten:

• Brocolli
• Courgette
• Ajuin of sjalotte
• Rundsbouillon

Maken doet ge zo: de brocolli kuisen en versnijden. Ge wilt de bloemetjes, de rest is van geen nut. Hetzelfde met de courgette en de anjuin slash sjalotte. In een grote pot op een zacht vuur doet fruit ge de ajuin. Dan gaan de brocolli en de courgette er bovenop. Ook die stoof je aan. Ondertussen maak je de bouillon klaar. Dan de gestoofde groentjes laten schrikken met water en de bouillon erbij kappen. Je laat het geheel gedurende een half uur verder garen op een zacht vuurtje. Vervolgens pakt ge uw staafmixer en ge mixt het geheel fijn. Presto! De soep is klaar. Je kan ze nog zeven en aankruiden (ik deed geen van de twee). Als ge het goed gedaan hebt, dan hebt ge nog wel genoeg over om de gaten in uw diepvries mee te vullen.

Op zich hoort ge het zaakje wel wat te zouten en eet ge ze best met een stevige boterham. Ik heb er al twee varianten op: tijdens het garen spekjes opbakken en in mijn soepkom gooien, of er gewoon gruyerekaas bij doen.

Nu, vaak maak ik dat niet. Het is niet iets wat in mij opkomt om zomaar te koken. Tjah, gewoonte en al. Het was collega E. die mij ertoe heeft aangezet. Nu, ik zou zelf op zoek kunnen gaan naar goeie recepten, maar, toegegeven, ik ben in de grond een bijzonder luie mens: soeptips zijn bij deze dus meer dan welkom.

En het klimmen? Wel, dat ging deze week een pak vlotter zo zonder opgeblazen gevoel en latent hongergevoel.

Smakelijk!

Bon. Ik denk dat ze vanaf vandaag de foto van De Croo mogen plaatsen in de Van Dale naast de uitdrukking “de vermoorde onschuld”.

Yup. Deze week heb ik mij, na een beetje aarzelen, dan toch ook maar Spotify geïnstalleerd. Muziek streamen, dat moet ik niet meer uitleggen. Het concept lijkt me wel een nieuw gemak om muziek te leren kennen. Sinds jaar en dag wilf ik op YouTube naar muziek. Op het werk staat er altijd wel een tabje open met een clip. En dankzij de “related” clips kan ik zo doorklikken naar dingen die mij misschien wel interesseren. Leuk, maar ietwat onhandig. Spotify leek dus een antwoord te bieden.

Spotify installeren kan zelfs het kleinste kind: de applicatie downloaden en uitpakken, inloggen doe je met je Facebook account. De rest gebeurt vanzelf.

Het eerste wat opvalt: Spotify leest mijn iTunes bibliotheek uit en catalogeert netjes de hele zwik. Mooi! Ik kan dus kiezen tussen iTunes en Spotify om mijn muziek te beluisteren! En ja, dat gaat ook om de nummers die ik via iTunes had gekocht. Nu, Spotify komt natuurlijk met zijn eigen winkel. Je kan dus nummers bij Spotify kopen. Ik vraag me af of je die dan weer kan afspelen in iTunes. Ik heb dat nog niet geprobeerd.

Dan maar even de ‘Radio’ tab aanklikken. Je kan kiezen tussen een stuk of wat genres en je krijgt een selectie van nummers uit de albums van het moment te horen. Zo klikte ik net “Blues” aan en nu luister ik naar Police Dog Blues uit Hugh Laurie’s laatste, Let Them Talk. Mooi. Om de zoveel nummers krijg je wel een commercial naar het hoofd gesmeten. Reclame voor andere artiesten dan wel: Selah Sue en The Subs worden, ietwat weinig subtiel, aangeprezen.

Het mooiste is de zoekfunctionaliteit. Ik kan pakweg Georgia On My Mind van Ray Charles plus alle mogelijke covers (inclusief die van John Mayer) opvragen. Meer zelfs, ik kan het volledige nummer zo streamen en beluisteren.

Voor wat ik er van heb geprobeerd is dit dus een geweldig nieuw speelgoed. De reclame neem ik er graag bij aangezien het momenteel gratis is. Ik heb begrepen dat ik de komende zes maanden onbeperkt kan luisteren en dat het daarna een klein bedragje betalen is of beperkt worden tot slechts 10 uur luistergenot per maand. Heb ik dat er voor over? Goh, het betekent weer een extra kost op mijn VISA rekening. Hoe klein ook, het is toch weer een 120 euro extra op jaarbasis. En dat terwijl SABAM dezer dagen andermaal probeert om ISP’s zoals Telenet auteursrechten te laten  betalen. Een kost die ook, jawel, in het internet abonnement aan de consument zou worden verrekend. Dubbele kassa dus.

En dan is er nog het inloggen via Facebook. Wat Spotify vrolijk doet is een Facebook applicatie toevoegen aan je Facebook account. Eentje die je, stilzwijgend, toegang heeft om de gegevens van je account af te lezen. In de eerste plaats je verjaardag en een lijst van je vrienden. Die laatste heeft Spotify nodig om een Friendslist te tonen in de zijbalk. En om te kunnen delen met je vrienden naar welke muziek je luistert. Maar als je naar de privacy instellingen op Facebook gaat piepen dan zie je daar ook dingen staan zoals “Spotify may access your data when you are not using the application”. En daar heb je dus semi-stilzwijgend akkoord voor gegeven. Je kan die applicatie altijd de toegang tot je gegevens ontzeggen, maar zodra ik dat probeer, weigert Spotify nog toegang tot de muziek. Dat “Gratis” is dus niet zo gratis als het lijkt: je betaalt met je persoonlijke gegevens. En geen klein beetje. Nu, andere toepassingen zoals Foursquare zijn geen haar beter en lezen eveneens vrolijk je Facebook data uit. Privacy betekent tegenwoordig niets meer on line.

Verder moet ik zeggen dat streamen van muziek zo’n beetje een ongelofelijk gemak is. En toch, ik stond gisteren in de FNAC tussen de rekken met CD’s en ik kon niet helpen om me af te vragen: Is dit dode technologie? Hoe lang gaan ze nog meegaan? Aan alles komt immers een einde. En ergens zou ik het wel jammer vinden want, persoonlijk vind ik een cd of lp uit je muziekkast kiezen en in de speler duwen een belangrijk deel van de ervaring. Want zo virtueel op een knop duwen en meteen alles kant en klaar geserveerd krijgen, dat is toch een beetje op het gevaar af dat het allemaal als gestandaardiseerde eenheidsworst over komt. Een beetje moeite doen om muziek te leren appreciëren, daar gaat het toch ook wel om.

Gisterenavond mocht ik nog eens een drugscontrole op de trein ondervinden. Dat was ook weer even geleden. In al die jaren sporen heb ik dat al enkele keren mogen meemaken.  En telkens wordt er op dezelfde manier te werk gegaan.  Twee geblokte agenten in burger zetten de toegang tot de wagon af terwijl een hondenbegeleider zijn hond – denk model duitse scheper met een gewicht aan de haak van +30 kg – door de pendelaars en bijhorende zaken en tassen jaagt.

De hond luistert dan gedwee naar de begeleider die dan uw richting wijst en dingen roept zoals: “Tussen de benen”, “Jas”, “Rugzak”,… Juist. Natuurlijk doet die hond dan ook niets voor niets: op tijd en stond wordt hij beloond met een koekje. Een ervaren beest gaat dan ook methodisch op zoek naar verdovende middelen en verdoet niet meer tijd dan nodig. Het kostte dan ook niet meer dan vijf minuten om in onze wagon een ietwat slonzige dame eruit te pikken met een zakje wiet in haar jaszakken.

Maar in plaats van uit de zetel te worden geplukt moest ze nog even blijven zitten. Na het echte werk passeerde er een tweede hond. Eentje in training. Een wups, speels ding dat met veel opwinding en redelijk onstuimig te werk ging. De tweede begeleider moest wat moeite doen om het beest in het gareel te houden. In onze coupé bleef ze wat hangen. Onder de zetels, tussen de benen, in de vuilbak,… veel willekeurig gesnuffel zonder echt resultaat.

En toen zei begeleider: “Op de schoot” terwijl hij naar mij wees. Eum. Neen. Liever niet. Maar ’t is dat een burger overgeleverd aan een macht met het monopolie op geweld niet echt veel keus heeft. En grapjes maken zoals “Ja, maar mijn ticketje is al gecontroleerd.”, daar waag je je beter niet aan. Gelukkig vertoonde het beest tekenen van insurbordinatie. Dus moest ik maar recht staan en mijn hebben en houden laten liggen zodat de hond alles kon besnuffelen. In een overvolle wagon. Ogen in mijn richting gepriemd. Iedereen nieuwsgierig. Niet dat ik mij ongerust maakte, maar ik stond er toch mooi met een rood hoofd.  Afin, gelukkig mocht ik terug gaan zitten en kreeg ik een knipoog als bedanking van de begeleider.  All ends well.

En de betrapte dame? De leerling had het ook daar bij het rechte eind. Die kreeg een koekje en een aai over de bol terwijl het dametje vriendelijk werd verzocht de agenten te volgen.

Aan de ene kant overvallen ze er een mens wel even mee. En is het ook allemaal wat intimiderend. Maar een drugscontrole vind ik dan wel weer een heel goeie zaak. Als er iets is wat een harde aanpak verdient, dan is het wel die vuiligheid.