Netsensei

Much Ado About Nothing

Zijt ge al verhuisd?

Tegenwoordig is dat de eerste vraag die mensen mij toewerpen. Of ik al verhuisd ben. En jammer genoeg is het antwoord ‘neen’. De huurster wijkt maar niet. Ondertussen zijn we drie maanden verder en blijven er nog drie over. Haar zoektocht levert geen resultaat op. Of beter, het aanbod voldoet niet aan de verwachtingen. Om het zacht uit te drukken.

All quiet on the Western front, dus.

Ik hoop dat ze voor eind februari alsnog verhuisd geraakt. Maar met elke week die er verstrijkt, begint die hoop wat af te brokkelen. Wie al eens iets gehuurd heeft, weet dat er toch al eens wat tijd kan verstrijken tussen iets vinden en effectief verhuizen. Elke dag dunt het veld aan huurwoningen die in aanmerking kunnen komen verder uit.

Ondertussen voelt het wachten wat aan als limbo. Ik val zo ergens tussen in. Wetende dat er verandering op komst is, terwijl ik nog altijd met een stevig been in de laatste zeven jaren van constant onderweg zijn sta. Nu eens hier, dan weer daar. Harde keuzes maken en met mijn hoofd een paar keer tegen de muur lopen. Dat heeft me gebracht waar ik vandaag ben. Op heel wat vlakken heb ik er veel uit opgestoken, op andere heb ik het gevoel dat mijn leven nog volop in de startblokken staat. En ja, het is bijzonder frustrerend dat ik bepaalde hoofdstukken voorlopig nog niet kan afsluiten.

Mja, kijkt, ik ben een geduldige mens, ik. Moet ook wel zo onderhand.

(*Gni* De knoert van een DT fout in de titel is verholpen.)