Wat doet een mens zoal op verlof? Als het regent, niet zo bijster veel. Films kijken, een potje Team Fortress 2 spelen, een beetje lezen, een beetje muziek luisteren,… Afin, u begrijpt wel dat de voorbije twee dagen niet bepaald de zomerse quality time zijn die ik mij had voorgesteld.

Gelukkig scheen vandaag het zonnetje. En had B. voorgesteld om in ’t stad een koffietje te drinken. Ik durf nogal eens selectief te begrijpen als het op dat soort voorstellen aankomt. En dan interpreteer ik dat als: ‘O ja, kom laten we eens lekker brunchen!’

Dus trokken we, na enkele plichtsplegingen onderweg, richting Pain Quotidien. Ik heb dat vorig jaar eens in Leuven gedaan, en dat was me toen zeer bevallen. Zo eens ontbijten zonder dat ge daarvoor per se bij de bakker langs loopt en kweeniehoeveel beleg voor in huis moet halen. Een fijn concept voorwaar.

Jammer genoeg was het een beetje een overrompeling op het moment dat we arriveerden. We staken door richting tuinterras helemaal achteraan. Afin, laat die ‘tuin’ achterwege want één yucca maakt het mooie weer nog niet.

Na dik vijftien minuten wachten (en een katern van een rondslingerende gazet later) ging ik op kousevoetjes richting gelagkamer om de dienstdoende deerne op onze aanwezigheid te attenderen. Dat koste mij nog eens vijf minuten omdat ze nog twee andere klanten aan de kassa aan het afwerken was. Na wat geëxcuseer omdat ze ons niet had zien binnenkomen, kreeg ik twee menukaarten mee. Een minuut of vijf later kwam ze nog een paar achtergebleven glazen opruimen – meer geëxcuseer – en… vertrok ze terug zonder bestelling op te nemen. De klok tikte genadeloos naar twaalf uur en het moment dat de keuken zou sluiten. Bij het horen van de carillon in het Belfort hadden we er genoeg van. Een halfuur zonder iemand te zien om nog maar te bestellen? Dat kan moeilijk. Ik denk wel dat u zich de gène bij de deerne in kwestie kan voorstellen toen we door de zaal troonden. De keuken was inderdaad dicht. Te laat. En ze wist niet meteen van welk hout pijlen maken. Tjah, dan hadden wij er ook niet echt veel meer te verliezen.

Gelukkig wisten ze in De Belegde Boterham in de Kleine St-Amandsstraat wél hoe je het aanpakt. Ik kon meteen twee stevige boterhamen met rundstartaar bestellen. Quasi direct werden ze geserveerd. Binnen de vijf minuten. Precies en vriendelijk. En ’t was nog lekker ook.