Eind augustus moest ik afscheid nemen van de Macbook Pro die mijn trouwe compagnon de route was in de voorbij 5 jaar. Die was immers van mijn vorige werkgever. De Universiteit gaf me de keuze: ofwel een Macbook, ofwel een Dell XPS.

Ik heb de Dell XPS gekozen. En daarmee werk ik niet langer actief, op dagelijkse basis, op het Apple platform sinds… 2005.

Waarom maak ik de overstap?

• De touchbar die de bovenste toetsenrij vervangt. Geen functie toetsen, en geen escape-toets. Voor mij is het ontbreken van fysieke toetsen een absolute dealbreaker.
• Het toetsenbord. Apple heeft in de laatste jaren teveel steken laten vallen in haar nieuwe ontwerpen. Luid, pijnlijk om lang op te werken, fragiel,…
• Quo Vadis, OSX? Het is niet dat het zo’n slecht systeem is. Verre van. Maar de tijd dat het een lean en innovatief toonbeeld was, dat is toch ook weer even geleden. Om nog maar te zwijgen van de App Store. En de laatste upgrade – Catalina – schijnt allerlei kinderziektes te vertonen.
• Perceptie. Apple is niet langer The Good Guy. Het is één van die technologie reuzen die nogal wat moreel bedenkelijke keuzes maakt in haar bedrijfsvoering.

En dus werk ik sinds begin september op een Dell XPS 13. Ik beklaag me de keuze helemaal niet. Deftig toestel. Krachtige hardware. Doet wat het moet doen.

In de eerste weken probeerde ik te programmeren in de voor-geïnstalleerde Windows 10. Maar dat bleek al snel een no-go te zijn. Programma’s waar ik gewend ben mee te werken, wel, die werken niet zo vlot op Windows 10. Of ze bestaan gewoon niet voor Windows 10. En dus ben ik al snel overgestapt naar Fedora 30.

Jawel, ik gebruik nu Linux als desktopsysteem. Vroeger was dat een oefening in zelf-flaggelatie. Tegenwoordig voelt de gebruikservaring heel volwassen aan. Zowat alles werkt zoals het moet, en in een omgeving die visueel er aantrekkelijk uit ziet. Oké, het is niet het gelekte design van OSX, maar het zijn ook niet meer de clunky vensters en icoontjes van nauwelijks een decennium geleden.