The Subtle Art of Not Giving a F*ck
Ik vermijd boeken en blogposts in de categorie self-improvement. Mijn sceptische kantje houdt niet van al te eenvoudige zen-platitudes over het leven, list-icles die je via tien bullet points omtoveren in een nieuwe mens of goeroe’s die bezweren hoe je je werkelijke potentieel kan aanboren.
Voor Mark Manson maak ik een uitzondering. Met The Subtle Art of Not Giving a F*ck benadert hij het leven vanuit een heel andere hoek. Ons leven duurt maar zo lang, dus de kunst bestaat er in om de belangrijke van de minder belangrijke zaken te onderscheiden. En de enige manier om dat te doen is om de harde waarheid te erkennen: dat we verantwoordelijkheid moeten durven opnemen voor de keuzes die we maken in plaats van excuses te zoeken die buiten onszelf liggen. Immers, we maken ons nogal snel druk over onbenulligheden terwijl we de diepe persoonlijke vraagstukken vakkundig uit de weg gaan omdat ze ons bang maken, dwingen om risico te nemen of ons confronteren met kanten van ons die we liever niet willen zien. Waar Manson zich in onderscheidt is dat hij die keuzes niet verbindt aan de maakbaarheid van de realiteit. Dat laatste is wat hem betreft een illusie. Elke keuze leidt naar een andere keuze, bevat wel potentieel maar is zeker geen belofte. De kunst bestaat er in om te leven volgens onze eigen authentieke zelf en niet zoals anderen ons zien.
Manson is een prille dertiger die met zijn boek de gemiddelde Millennial – en bij uitbreiding de gehele mensheid – een trap onder de kont wil geven. En dat doet hij met verve. Zijn schrijfstijl is hard en zeer rechttoe rechtaan maar de inhoud is altijd empathisch. Het mooie is dat ik mij vaak ongemakkelijk voelde, juist omdat hij naar mijn gevoel boenk erop zit en de juiste dingen schrijft. Hij laat bijvoorbeeld geen spaander heel van dynamiek waarmee we onszelf dagelijks saboteren. Of hij beschrijft feilloos hoe we nogal makkelijk de schuld van ellende bij anderen leggen in plaats van in eigen boezem te kijken.
Wanneer je wat tussen de lijnen leest, dan merk je wel dat hij geen nieuwe dingen vertelt. Het zijn stuk voor stuk universele wijsheden waar hij naar terug grijpt. Sommige dingen had je moeder je even goed kunnen vertellen, andere elementen vind je dan weer terug in de Oosterse tradities. Manson haalt het allemaal door de gehaktmolen en schrijft zijn eigen interpretatie in zijn eigen woorden. Sommige lezers stoot hij daarmee voor het hoofd.
Het is een boek dat zeker aan het denken zet. Het heeft alvast mij aan het denken gezet. En daarom kan ik het alleen maar aanraden. Een ander mens zal je er misschien niet meteen van worden, maar het kan je wel enorm helpen om beter te begrijpen hoe je zelf en anderen in mekaar steken.