Dag drie. 65 uur sinds 2014 zich aandiende. En ik zit in transiënte tijd. De madame is niet thuis wegens ziekenbezoek. ’t Jonk komt vanavond terug thuis van een week weg. De drukte van de feestdagen en de eindejaarsperiode hebben we achter de rug. Maandag hervat ik pas de arbeid en dus beschik ik nu over tijd.

Het is geen zee van tijd zoals ik ze vroeger in mijn tienerjaren kende. Het is eventjes een luwte in de dagdagelijkse beslommeringen die anders wel domineren. Een moment van niks-moet-nu-echt. Het is die morzel tijd waar ik plannen voor maak in de waanzin van de ratrace, maar die ik uiteindelijk toch liefst gewoon aan me laat passeren. Het is letterlijk een lege tijd.

Begrijp me niet verkeerd. Er was genoeg om me vandaag mee bezig te houden. Ik heb de afwas gedaan, brood gehaald, een pak data op mijn laptop gearchiveerd, getelefoneerd met mijn grootvader, bitcoins gekocht, een paar berichtjes verstuurd en mijn agenda bijgewerkt.

Het zijn trivialiteiten die de tijd opvullen en dagen zoals deze geruisloos laten passeren.

Schaamteloze dolce far niente.