Ah juist, hoe gaat dat met Ze Crib waar je even geleden over blogde?

Wel, het zat er al een tijd aan te komen: vorige week heb ik mijn handtekening gezet onder het makelaarscontract om mijn appartement te koop te zetten. Ik had het gekocht met het idee er toch op zijn minst een aantal jaartjes in te kunnen wonen. Maar eens te meer bleek het leven bijzonder onvoorspelbaar te zijn: ik trok vrij snel in bij mijn madame en haar dochter.  Alles wel beschouwd blijkt vandaag dat het op de lange duur niet echt houdbaar is om er aan vast te houden.

Naast de gemeenschappelijke kosten waarin ik thuis deel, kijk ik ook aan tegen een maandelijkse lening, de onkosten en zorgen die vastgoed met zich meebrengt. Verkopen doe ik dan ook in de hoop daar terug in rustiger vaarwater terecht te komen.

En hoe zit het met het lijf?

Na een MRI en twee bezoeken aan de orthopedische specialist blijkt dat een operatie er niet in zit. Er zit weliswaar een scheurtje in mijn pees, maar niks dat mij zou mogen verhinderen om aan sport te doen. Sinds februari heb ik niet meer geklommen en de pijn is langzaam aan het verdwijnen. Ik mag terug een rondje kine doen en mits cross training (zwemmen, fietsen en – ja – zelfs roeien) zou ik terug kunnen klimmen. Niet dat ik nu helemaal stil zit, maar ik wil mezelf nog wel een paar weken geven voor ik echt de weg terug naar de klimzaal  aanvat. Blijkt dat ook die onderneming nergens op uitdraait, is het terug richting orthopedist.

Minder fijn is dat ik mijn rechterknie tijdens het lopen heb overbelast. Momenteel zit ik aan de Gambaran, maar ik ben er toch ook weer niet helemaal gerust op. ’t Zal me benieuwen waar we daar nog gaan eindigen…