Was er dit jaar weer eens editie van het Cactusfestival. Het enigste festival waarvoor ik nu eens niet op een trein moet kruipen en slaping voorzien om bij te kunnen wonen. Natuurlijk laat ik dat dan niet liggen. ’t Is ook zo’n beetje door de Grote Media uitgeroepen als het gezelligste zomerfestival te lande. Maakte het ook dit jaar zijn reputatie waar? Het zonnetje stak uit, ’t was niet te warm, er was aanvaardbaar veel volk en het Minnewaterpark lag er andermaal liefelijk bij.

Eerste puntje van kritiek: de dagprijs. 48 euro aan de kassa? What’s up with that? We hebben dan nog geeneens eten en drank. Want, laten we eerlijk zijn, in ’t park is een hotdog er ook niet goedkoper op geworden in de loop der jaren. Toegegeven, de gage van de artiesten speelt wel een rol. Op de affiche stonden toch nogal wat Grote Namen. En mocht u er nog aan twijfelen, de schreeuwerige stands van ING (deelden lelijke oranje cowboyhoedjes uit!) en Nieuwsblad maken duidelijk dat ook het Cactusfestival tot de mainstream is gaan behoren. Tjah, kwaliteit en professionalisering, daar betaal je nu eenmaal voor.

En de muziekskens? Hoe zat het daarmee?

Zondag werd geopend door de Intergalactic Lovers… die we niet zagen wegens wat later gearriveerd. Niet getreurd, genoeg kansen om hun pad later nog eens te kunnen kruisen. Junip uit Zweden bracht de nodige sfeer in de zomerse zondagmiddag. Ideaal om te chillen in het groene gras. Junips bouwt alles op rond een wall of sound geproduceerd door allerlei analoge organs en synths. Moog galore! Ze brengen een gebalanceerde mix van rock, soul en jazz voorzien van een stevige afrobeat. Hats off! Ze staan alvast genoteerd op het lijstje “nader te bestuderen”.

De vrolijke congolese bende van Staff Benda Billili veroverde reeds de harten van velen met de kleurige sounds geproduceerd uit blikken gitaren, ineengedraaide bongo’s en what-not. ’t Is dat ze duidelijk een hard leven hebben gekend. Ik telde drie rolstoelen en een paar krukken op de bühne. Respect! Halverwege hadden we het wel een beetje gehoord en zochten we de relatieve rust van de chill-out space op wegens wat veel van hetzelfde.

We pikten terug in bij Gentleman and the Evolution. Roots stevig afgekruid met reggae maar eigenlijk geïmporteerd uit Duitsland. Germania was echter ver. Heel ver. Frontman Otto Tillman predikte waarden zoals naastenliefde, respect en vrede en rapte de pannen van het dak. Ik ben zo geen grote fan van roots dus het klonk allemaal wat eender. Energiek en opzwepend dat zeker. Duidelijk een crowdpleaser.

Het park werd pas wakker op de tonen van Iron and Wine. Ha! Die kennen we sinds ik vorig jaar eens Garden State van Zach Braff had gezien. Such Great Heights is een plakker eerste klas. Hier brachten ze het stevigere gitaarwerk. Blues gemengd met indie rock en nog een handvol andere americana. Sam Beam serveerde het geheel überstrak. Op geen enkel moment zakte het tempo in elkaar. Heerlijk van genoten.

Als het de festivalzomer is van Triggerfinger, dan geldt dat minstens zo hard voor de gasten van Arsenal. Zij bouwen het park om tot hét hippe feestje van het weekend. Als een goedgeolied machinegeweer vuurden ze de ene na de andere hit het publiek in. ‘Switch’, ‘Estupendo’, ‘Melvin’ en ‘Saudade’ werden uit volle borst meegezongen. Wie er nog aan mocht twijfelen: dit zijn de publiekslievelingen van het moment.

Hoewel Arsenal perfect de zaak had kunnen afsluiten werd die eer voorbehouden aan Mogwai. Deze schotse gitaarhelden zijn nochtans geen logische keuze. Met hun donkere postrock en monumentale, tegendraadse soundscapes heten ze niet bepaald toegankelijk te zijn. Lyrics zijn ver zoek wat het al helemaal niet makkelijk maakt voor het publiek. Nochtans brachten ze een set die, wel, ronduit af was en heel gebalanceerd. Het werd een set waarin dreigend gegrom afgewisseld werd met sprankelende effecten. Stuart Braithwaite en de zijnen bewezen hun genialiteit. Op de achtergrond werden visuals waarin beelden van een desolate highlands afwisselden met abstracte lijnen en figuren geprojecteerd. Cactusfestival sloten ze af met een magistraal Fear Satan. Eén van mijn lievelingsnummers van het afgelopen jaar. Heerlijk om dat eindelijk live eens mee te mogen maken.

Het werd een memorabele editie. Volgend jaar opnieuw present in het Minnewaterpark!

Cheers!