Ik heb een appartement gekocht. Een keuken, een living, een slaapkamer, inkomhal, badkamer, een toilet, kelder en een terrasje. Gelegen op de eerste verdieping met een fantastisch uitzicht over een park. En ik mag dat allemaal binnen afzienbare tijd het mijne noemen. Vanmiddag heb ik het compromis getekend met de verkopers en de makelaar. Duizend-en-één papieren doornemen. Alles goed lezen. Vragen stellen tot alles duidelijk is. En dan alles paragraferen en handtekenen.

Ik had mezelf vorig jaar voorgenomen om van 2011 het jaar te maken waarin ik zou zoeken – en misschien wel vinden – naar mijn eigen stek. Niet dat ik er haastwerk van wilde maken na mijn verhuis in oktober. Verre van zelfs. Eerlijk gezegd zag het er begin dit jaar nog helemaal anders uit. Ik had eind 2010 een heel erg fijn iemand leren kennen. De eerste weken van het jaar waren, zoals dat heet, een ware idylle. Maar eentje van het soort dat jammer genoeg niet mocht blijven duren. Hoe graag ik dat ook had gewild. Laten we het er op houden dat er in de laatste maanden nogal wat rimpels en grijze haren bij zijn gekomen.

Terug dus naar de oorspronkelijke roadmap. Dat moest ook wel. En zo begon in april de zoektocht naar een nieuwe stek. De werkomstandigheden laten mij toe om terug in Brugge te komen wonen. Hoe graag ik ook in Antwerpen ben, ik betrap mezelf er op nog altijd terug naar de heimat terug te keren. Tjah, dan weet je het wel. Lang moest ik niet zoeken. Het appartement vond ik al na een paar weken op Immoweb. Het is het derde appartement dat ik op een drietal weken tijd bezocht. Ik had er mijn twijfels bij. De foto’s waren, wel, wat ongelukkig en in zijn prijsklasse krijg je meestal krotten te zien. Maar de ligging is ideaal, niet ver van het station en dicht bij mijn ouders. En dus maakte ik toch maar een afspraak. De makelaar bleek een ex-scoutsleider te zijn. Van een fijne verrassing gesproken! Maar bij het eerste bezoek bleken mijn twijfels ongegrond. Niet te groot, niet te klein. Goed onderhouden. Geen vochtplekken of schimmels. En de dame die er nu in woont is de properheid zelve. Twee plaatsbezoeken met een zeer kritisch oog, en een paar nachtjes later wist ik: dit wordt het.

En dus heb ik mij de voorbije weken ingewerkt in all things real estate. Compromissen, aktes, leningen, rentevoeten, EPC, bodemattesten,… I know ze lingo now. Ik heb ook het geluk tot nu toe ook heel goed te worden opgevangen bij de bank. Alles loopt zoals het hoort te lopen.

En dus kon er vanmiddag worden getekend. Stress? Boh neent gij! Regel nummer één is: zorg dat je weet waar je mee bezig bent, goed voorbereid bent en realistisch blijft. De rest komt vanzelf.

Nu is het wachten tot de notaris het nodige heeft gedaan en de akte kan worden verleden. Dan is het écht van mij. Maar meteen verhuizen kan nog niet. Er is nog het kleine detail dat er een huurster woont. Die is nu op zoek naar een nieuwe woning. De wet biedt haar 6 maanden bescherming vanaf ontvangst van de opzegbrief. Dus in het slechtste geval ben ik gedurende een paar maanden slechts huisbaas. Ach, na drie keer huren zie ik het nu eens van de andere kant. De plus is dat ik bijna geen noodzakelijk renovatiewerken moét laten uitvoeren. Ik kan er zo in. Er zijn natuurlijk wel plannen om op korte termijn te investeren: een nieuwe vloer in plaats van jutte in de living en wat nieuw keukenmateriaal zoals een oven en een treffelijke kookplaat.

Mja, zo verbind ik mij dus binnenkort aan de bank. Zoals iedereen dat ooit wel doet. Het is ook een beetje vrijheid dat je daarmee opgeeft. Gedaan met rondhoppen.

Tijd om een nieuw hoofdstuk te beginnen.