Toen ik vanmorgen de deur opentrok, rook ik in de verrassend frisse ochtendlucht de eerste kachels en CV’s.

En toen ik op de trein wakker schoot reikte de zon net boven de horizon uit. De eerste stralen die dwars door de mist prikten tegen de azuurblauwe ochtendhemel. De vage schaduwen van koeien in een wei in de verte en een troep ganzen die wat samenschoolde naast het talud van een landweg.

Het werd een verbazend frisse dag waarbij ik merkte dat sommigen al wat dieper de warmte van hun jaskraag opzochten terwijl anderen nog in t-shirt rondlummelden. Indian summer? Het lijkt alsof we daar even niet meer aan meedoen.

Ja, die eerste dag dat ik zelf opeens wakker schiet uit de lethargie van de zomer en besef: hé, we staan aan het begin van een volledig nieuw seizoen! Want ondanks de melancholie die de herst uitstraalt is dit eigenlijk een heerlijk seizoen. Want na de turbulente lente en de lome (of natte!) zomer is dit op mooie dagen hét seizoen waarin de natuur, en ikzelf nog het meest, tot rust lijkt te komen.