Vanmorgen ging het na tien dagen pijnscheuten in de rechterarm richting huisarts. Als er iets niet in de haak is met mijn lichaam, dan wil ik weten wat het precies is en wat eraan te doen valt. Geen nonsens.

Het spreekuur gisteravond was, wel, overrompeld. Buiten de deur stond er een tiental fietsen en auto’s bumper aan bumper. De gemiddelde Vlaming is écht wel vaak ziek zo lijkt het. In deze tijden van flexibele werkuren is het ook wel begrijpelijk dat men vaak tot vrijdagavond wacht voor een doktersbezoek. Ik liet het aan mij voorbijgaan en besloot om deze morgen om 8 uur op te staan om rond 9 uur in de wachtkamer te zitten.

De klassiekers: een vrouw met een klein kindje en vooral een pak bejaarden. Je voelt hem wellicht al aankomen: mensen met pensioen scheppen er soms een duivels genoegen in om uitgerekend in het weekend of ’s avonds naar de dokter te gaan. Al was het maar met kwaaltjes zoals reuma, een hoest of what not. Of om een voorschriftje te bestellen. Op zo’n momenten wens ik een beetje dat ze House gewijs richting huiswaarts worden gestuurd.

Gelukkig is mijn huisarts een uitertst vriendelijke mens. Ik moest niet lang wachten op mijn beurt. Even de situatie geschetst waarna hij wat aan mijn arm en pols begon te frunniken. De diagnose: het gevolg van de nieuwe job is dat ik mijn de arm in kwestie intensiever dan ooit gebruik. Volgens hem is het waarschijnlijk spierpijn van voorbijgaande aard. Niets ernstig dus. Als het over een week of 3 niet beter mocht ik nog eens terug komen. Opluchting van mijn kant.

Ondertussen gebruik ik mijn eigen Logitech muis op het werk en heb ik mijn bureaublad een stuk hoger laten zetten. Wat tot enig gefrons bij de collega’s leidde. Neen, mijn bureau staat niet te hoog. Zo ben ik dat juist gewend. En tenslotte wissel ik wat af met de linker- en rechterhand. Wat ik weer helemaal niet gewend bent. Niets zo frustrerend als vijfhonderd keer moeten klikken eer je muiscursor op de juiste link of knop terecht komt.

Hopen dat mijn arm snel terug mee wil werken.