Het kan dus. Twee mannen die zonder vrouwelijke begeleiding gaan shoppen. In hartje Antwerpen nog wel. Dat gebeurde dus gisterenmiddag. Kameraad B. had een nieuwjaarskostuum van doen en ik wilde gewoon wat propere dingen scoren. Dus trokken we vol goede moed richting Meir.

Alleen, kledingsadvies op zelfstandige basis geven heb ik nog nooit écht gedaan. Ik zou moeten betrouwen op de jaren ‘ervaring’ die ik had opgebouwd toen ik, meer dan mij lief was, allerhande kledingswinkels werd binnengesleurd en pashokjes met stapels artikelen werd ingeduwd.

Nu is het zo dat ons mannelijk instinct vrij snel in actie trad. Je neemt iets uit het rek, je beschouwt het kritisch en neemt het mee waarna al snel de nood vervalt om ook nog andere dingen gelijk uit te proberen. Bovendien viert onzekerheid hoogtij: hoe fout is de combinatie die je vast hebt? Passen de kleuren? Is het wel het juiste model? Mag het een maatje meer of minder zijn? Zal het wel passen bij het jasje dat je natuurlijk niet bij hebt? Stress mensen, stress! Want als je mening wordt gevraagd, wil je toch niet het foute advies geven. En terwijl je staat te wachten bij de pashokjes heb je het gevoel dat je door de aanwezige dames ook nog eens zelf wordt getaxeerd.

Zo eindigde B. al snel met een donkere broek, bordeaux hemd en lichte pull. Vraag was natuurlijk of de keuze de test van zijn wederhelft zou doorstaan die avond. Gelukkig was dat het geval. Blijkbaar viel het al bij al wel mee. Oef! Ik ben blijkbaar toch geen zo’n slechte raadgever als ik vreesde te zijn. De jeansbroek en de twee nieuwe hemden die ik in de Celio heb gekocht zullen dan ook wel geen absolute ramp zijn.

De vele verafschuwde strooptochten tijdens de solden uit het verleden hebben mij dan iets onverwachts bijgebracht: een zeker gevoel om vrij aanvaardbare kledingkeuzes te maken.