Oké, we hebben het nu wel zo’n beetje gezien met die web 2.0 speeltjes. Ik heb geen zin om nog maar eens op de laatste web twee punt nul hype bandwagon te springen. Communities bouwen en zo, da’s allemaal goed en wel, maar ik heb de indruk dat het tegenwoordig allemaal niet zo heel veel inhoudt. Ik begrijp niet goed vanwaar de commotie komt wanneer er nog maar eens een platform doorbreekt waar je een profiel met een persoonlijke pagina kan aanmaken, berichtjes naar mekaar kan sturen en misschien nog wat andere geinigheden. Ik vind het allemaal nogal veel oude wijn in nieuwe zakken tegenwoordig. Rendez-vous sites eind de jaren ’90 á la Redbox deden dat toen ook al. Ik wil maar zeggen: een echte killer community driven applicatie zoals del.icio.us, youtube of Flickr heb ik nog niet gezien. Ja, Twitter misschien, maar dat is nu ook wel een veredelde chatbox.

Tweedens vind ik het eerder irritant om te merken hoe een platform gedurende een paar weken of maanden populair is om dan de fakkel te moeten doorgeven aan het volgende nieuwe speeltje. Dat betekent opnieuw een profiel opstarten, persoonlijke gegevens invullen, nog maar eens een paswoord onthouden,… enfin, de volledige routine die we allemaal al kennen. Noem het maar community hopping of zo. Een vraag voor de sociologen onder ons: zo’n digitale volksverhuizing betekent volgens mij niet noodzakelijk dat de kaart wordt hertekend maar eerder bestendigd. Mensen zoeken immers gewoon oude bekenden terug op en voegen ze zo toe aan hun eigen contactenlijstje. Wat is het nut er dan van om nog maar eens elders dezelfde community opnieuw op te bouwen?

’t Is maar dat ik het community gebeuren wat afgezaagd begin te vinden als er nauwelijks een goede smaakmaker bij zit.