Web 2.0 technologie is leuk. Heel leuk. Het opende ganser nieuwe wijzes van kijken naar informatie. Je weet wel: informatie los van platform, design, etc. Informatie dat een efemeer, virtueel gegeven wordt en een eigen leven begint te lijden. En da’s fantastisch want we maken op dit eigenste moment, sinds de laatste 10 à 15 jaar, een revolutie mee die dat van de boekdrukkunst benadert.

Maar soms valt het ook wel eerder tegen.

Neem nu een concreet voorbeeldje: Haar blog. Zij had die blijkbaar onlangs in een nieuw, superleuk groen kleedje gestoken. Als grafica is beeld en design juist de wijze waarop ze een deel van haar verhaal vertelt.

Alleen.

Haar volg ik via mijn feedreader. Gestript van haar leuke groene design. De zuivere content binnen het grijze kader van mijn reader. Op zich is dat wel praktisch want zo moet ik niet meer telkens naar haar site surfen en krijg ik meteen een update als zij iets publiceert.

Maar ze is er ondertussen eentje in die wel zeer lange lijst van velen geworden. En ze smeken allemaal om mijn aandacht. Keuzestress tot gevolg en de ‘mark all as read’ knop induwen is dan wel héél gemakkelijk. Zo van: zwijgen maar. Ik heb er vandaag geen zin om al jullie onzin te lezen. Al die berichtjes over kinderen, werk, huisdieren,… lijken bovendien toch wel heel erg op elkaar. Ik ga er al snel over want die overload aan informatie verwerken, dat is niet niks. De feedreader is een beetje de intraveneuze naald waarlangs het internet via een baxter mijn brein binnendruppelt. En soms wil ik die gewoon keihard uit mijn aders trekken bij een overdosis.

Het gevolg is dat ik het waarschijnlijk al een hele tijd geleden gemist heb dat ze in het nieuw zit. En dat vond ik bijzonder jammer.

Afin, het voorval deed er mij aan herinneren dat die beginperiode, in 2003, 2004, ook wel iets had. Toen had je 20, 30 blogs in je favorieten staan. En elke dag was dat van je favorietenlijstje aflopen en ze steeds opnieuw ontdekken. Heeft Jos Vorkmans een nieuw design of niet? Wat verzint Bob van Mijnkopthee vandaag? Welke gekke stoot zou Miss Piglet zijn tegen gekomen? En heelder lay-outs vol met foto’s in de zijbalk, linkdumps, blogrolls,… of juist de grafisch lekker strakke snoepjes van zij die er écht werk van maken zoals Majestic Moose.

Het maakte het allemaal net een stuk spannender. Het ging immers niet alleen om die content die je blogde maar over het geheel. Die ganse pagina met allerlei grafische en inhoudelijk extraatjes. Die meer vertelden over de persoon achter de blog dan de zuivere potsjes. Hoe goed die ook geschreven zijn. Je eigen blog was écht je eigen eiland waar je je eigen ding kwijt kon en je zelf verrassingen voor je bezoekers in kon verbergen. En van tijd waren er heuse omkatweken waar iedereen simultaan een nieuwe lay-out toverde!

Toegegeven, het was allemaal minder toegankelijk en praktisch, maar actief zoeken naar leuke content en sites maakten het internet nét dat ietsje aantrekkelijker. En het gaf ook flink wat voldoening als je weer iets nieuws en origineels ontdekt had.

Vandaag is het voornamelijk passief de updates in de feedreader laten binnenrollen en de Twitter client open gooien. En de volgende evolutie is dat ook comments en discussies via een apart platform, zoals FriendFeed, lopen zodat je al helemaal niet meer naar de oorspronkelijke site moet surfen. Ergens stel ik mij daar wel vragen bij want zo verdwijnt een flink deel van de persoonlijkheid achter een blogje. Chapeau dat je dan nog tijd en moeite wil steken in je eigen design!