Niet dat ik zo hard ga verwoorden als Michel, maar ik deel zijn sentiment wel. Vlaanderen maakte een flinke ruk naar rechts. Jammer? Zeker! Want dit resultaat geeft mij het gevoel dat Vlaanderen vooral in zichzelf wil keren. En de uitleg dat de kiezer ‘iets anders’ wil? Wel, die vlieger gaat niet echt op. Het was opvallend hoe snel de oude koppen uit 1999 opeens terug hun opwachting maakten: Tony Van Parys, Marc Eyskens, de Van Rompuy brothers en zelfs Luc Martens!

Mijn angst is dat greep van de oude garde achter de schermen bij CD&V in grote mate het ‘goede bestuur’ zal gaan bepalen. Mijn vrees is dat we nu 4 jaar zullen blijven trappelen.

Aan de andere kant, de nederlaag kwam niet onverwacht en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik soms ook wel vragen had bij de richting die Paars soms insloeg. Mij lijkt het duidelijk dat de voeling met de burger al een hele tijd verloren was. Getting your priorities straight en al. Nu, het is ook wel zo dat de invloed van de media ook wel een serieuze rol speelt: de manier waarop interactie tussen het politieke en het journalistieke veld gebeurt roept toch vragen op. Meer dan ooit werd er gepeuterd naar oneliners en scoops. Yves Leterme speelde het handig door niet in zijn kaarten te laten kijken. Daarnaast vond ik de ‘kanseliersverkiezingen’ ruim overroepen. Leterme is meer dan ooit door de media gemaakt: de man kreeg het platform en werd reeds weken geleden als gedoodverfde winnaar naar voren geschoven. Geen wonder dat men dan massaal op hem gaat stemmen. Hetzelfde met de omstreden on line ‘stemtesten’ die met een beperkte set gepolariseerde vragen vooral een ongenuanceerd beeld gaven van de eigen politieke overtuiging.

Nu is het dus afwachten op wat er gaat gebeuren…