Gisteren zijn we beland in de Ciro’s. Jef Geeraerts, Vincke en Verstuyft achterna. Gelokt door wat naar het schijnt het beste vlees van Antwerpen te zijn.

Eerste verrassing: het restaurant blijkt vlak achter de hoek te liggen om nog geen 200 meter van mijn deur. Als dat nu eens geen luxe is!

Tweede verrassing: het interieur, zoals aangekondigd, dateert ruim uit de vorige eeuw. De chic uit de jaren 60, 70 zowaar. Net zoals het publiek overigens. Wij waren als twenty-somethings nog maar net uit de doeken vergeleken bij de andere restaurantgangers. Nu, de sfeer was van die aard dat ik mij inderdaad goed kan voorstellen waarom Geeraerts zijn hoofdkarakters zo graag regelmatig hier op restaurant laat gaan.

We begonnen met een aperitiefje. Tweemaal martini met een schijfje citroen en een kers in. Very classy! Eerste puntje van kritiek: ofwel dronk ik te traag om ervan te genieten, ofwel was de hoofdschotel te vlug klaar. Maar tussen mij en mijn martini komen is zo’n beetje not done.

Gelukkig maakte de hoofdschotel veel goed. Een saignant steak Ciro’s saignant met béarnaisesaus en een rood huiswijntje. De geruchten waren inderdaad niet gelogen. Het vlees was mals als boter, perfect gebakken en overheerlijk. De béarnaisesaus was zonder overdrijven één van de fijnste zoniet de beste die ik mocht proeven. Ook de huiswijn mocht er zijn. De diepvriesfrietjes waren wel een minpunt, maar voor jonge junkfoodsnaken zoals wij is dat eerder haarkloverij. Kortom, lekkerbekkerij die hetzelfde niveau haalt als pakweg de Siphon in Brugge.

Al dat lekkers komt natuurlijk wel tegen een prijs. Met dit restaurant gingen we even ons boekje te buiten. De gemiddelde jongere zal er niet zomaar even biefstuk friet gaan eten. maar voor één keer op het jaar of bij gelegenhied is dit zeker de moeite waard om eens te doen.