Ik ben waarschijnlijk één van die laatste mensen die nog met een oud paspoort rondloopt. Niet langer meer want ik heb eind vorig jaar mijn oproepingsbrief ontvangen om hem in te ruilen voor een elektronische pas of EID. Vandaag was het dan eindelijk zover: via de fotograaf – lang leve digitale fotografie en instant druktechnieken – ging het richting gemeentehuis. Veel meer dan een krabbel, betalen en het afgeven van de foto’s was er niet aan. Alleen jammer dat mijn oud paspoort nog niet zo héél erg oud is. Het blijft immers nog maar eens in de buidel tasten.

Hoewel ik achter vooruitgang sta, ben ik toch wat sceptisch over het elektronisch paspoort. De idee is dat met een lezer en je pincode je persoonsgegevens automatisch worden uitgelezen en verwerkt. Dat is interessant wanneer je bijvoorbeeld je je belastingsaangifte digitaal wil indienen of langs het ondernemersloket loopt. Maar hoe betrouwbaar is zo’n systeem? Welke gegevens worden er nu precies uitgelezen? Wordt identiteitsdiefstal en fraude niet heel erg gemakkelijk? En wat met Big Brother? De verplichting om je met je EID te identificeren maakt het heel erg makkelijk om gewoontes en mensen te volgen. Bijvoorbeeld welke boeken je ontleent uit de bibliotheek (wat al lang geen fictie is!) tot zelfs de DVD’s die je huurt in de videotheek.

Met de praktische voordelen komen er ook een pak nieuwe problemen. Ach, misschien loop ik wel hard van stapel. Zolang men maar niet Minority Report gewijs overal retinascanners installeert…