Brain Donors
Hilarische toestanden uit Brain Donors (1994). Nog altijd één van mijn favoriete films. Gebaseerd op het werk van de Marx Brothers maar zeker geen flauw afkooksel. Als je de kans krijgt: zeker eens bekijken, dit moet de film zijn met het hoogst aantal lollen en one-liners per minuut.
De naakte cijfers III
Ik had het Pascal beloofd: op het einde van de week de eerste cijfers van Feedburner. Gemiddeld trekt dit blogje dus zo’n 200 subscribers per dag. Da’s andere koek dan wat Google Analytics mij voorspiegelt. Verder blijkt trouwens dat 42% van de subscribers hier arriveren via Google Feedfetcher en 26% via Bloglines.
O ja, ik ben bijzonder onder de indruk van de doorgedreven data drilling die je met Feedburner kunt doen. Statistiekjes en trends per blogitem op vragen zelfs. Allemaal gratis. Waarom heb ik niet eerder voor Feedburner gekozen?
links for 2008-03-21
-
Do you have some change? Heerlijk.
In ’t kort
- Woehoew! Een verlengd paasweekend! Maar ik vergeet wel steeds dat het voor een pak mensen twee volle weken zijn. De gelukzakjes.
- De laatste dagen loop ik rond met een paar eitjes in mijn jaszak. Hilarisch als ik er dan zo al eens eentje durf uithalen op de fiets, op de trein, op de tram, op straat, op het werk,…
- Die nieuwe regering van ons boezemt mij toch niet zo’n groot vertrouwen in. 9 maanden in volle verwachting en dan zo’n tamme bedoening. Hopen dat het geen doodgeboren kindje zal blijken. Hoewel, met oa Quickie en Reynders in de opstellintg…
- Eergisteren ten persoonlijke titel een mailtje gestuurd via de publieke webform van een bepaalde instelling. Het antwoord kwam een dag later. Inclusief de 5 interne forwards die het mailtje heeft afgelegd om bij de juiste persoon te komen. Eentje om in te kaderen dus.
- De halfgoden van Coldplay laten eindelijk van zich horen: een nieuw album in juni! Huzzah! Alleen, het zou de titel ‘viva la vida’ of zo dragen en flink wat Spaanse en Latijns-Amerikaanse invloeden hebben. Nu vond ik de Clocks cover van Buena Vista Social Club best wel te pruimen, maar toch… ben eens benieuwd.
- Mijn rendez-vous op 3 mei voor dEUS is niet bepaald gegarandeerd. Ik was halvelings uit het oog verloren dat vrienden van mij op die dag trouwplannen hadden. Tot ze mij deze week mijn adres vroegen voor de uitnodiging op te sturen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
- Vanmorgen moest ik even langs ’t Stadhuis passeren om een USB stick bij de ICT collegae binnen te steken. Donderde ik bijna op tegen Gene Bervoets met een rist journalisten in zijn kielzog. Rats vergeten dat er sinds vandaag een rouwregister ligt voor Hugo Claus. Het toeval wil dat collega M. en ikzelf diezelfde voormiddag nog een opname uit het archief hadden opgedoken. Gene Bervoets brengt live ‘Lichtjes van de Schelde’. Trr.
- Bon. Ik ben uitgepraat voor vandaag.
Coiffure II
Jawel, ’t is eraf. Het overtollige haar. Vanavond stapte ik ten lange leste binnen bij coiffure Difference op de Sint-Katelijnevest. Ik was benieuwd of ze wel degelijk het verschil zouden kunnen maken. Ik had geluk: er was een gaatje in hun agenda maar ik moest nog even wachten. Gelukkig is er een Fnac in de buurt.
Mijn kapper in Brugge ben ik gewend als een kleine zaak met twee stoelen, een TV waar constant koers of een andere sport op staat, een paar stoelen om te wachten en een tafel vol regionale gazetten. Dit was wereld van verschil. Een veelvoud aan kappersstoelen, minstens vier kapsters die doorlopend met een klant aan de slag zijn, hippe muziekjes op de achtergrond en geen wachtrijen want alles is geagendeerd. Duidelijk dus.
De kapbeurt zelf dan. Eerste verrassing: mijn haar kreeg eerst een stevige wasbeurt en mijn hoofdhuid een stevige massage. Mooi want ik was er aan toe om even te relaxen. Dan werd ik meegetroond naar een nieuwe kapstoel waar een andere kapster mij onder handen nam. Ik wilde gewoon een korte, propere snit. Zonder meer. En dat was ook wat ik kreeg.
Al bij al heeft het toch een goed halfuur geconcentreerd knippen waarbij geen enkel haartje aan de aandacht ontsnapte. Helemaal anders want mijn gewone kapper gaat er doorgaans met de heggeschaar door in een kleine vijftien minuten. Zonder veel franje. Op het einde van de rit werd er nog wat lichte waxing door mijn haar gehaald. Tussendoor werd er mij zelfs een drankje aangeboden! Alsjeblieft!
Het resultaat? Wel, daar ben ik meer dan tevreden van. Geen wereldschokkende verandering bij vroeger. Ik heb nog altijd dezelfde snit. Alleen mooi verzorgd geknipt. Al bij al een heel positieve ervaring want na 25 jaar opeens enkele wildvreemden je haarsnit – hoe warrig en onverzorgd ook – toevertrouwen, tjah, da’s niet niks.
links for 2008-03-20
-
No! You can’t have another drink!
-
Check out het Spock design!
-
The Twitter Color game!! Joinen die handel!
Arthur C. Clarke
Een beetje overschaduwd door de dood van die andere Grote. Maar vandaag is ook SciFi auteur Arthur C. Clarke heengegaan. Je kent hem wel van 2001: A Space Odyssey. Ik heb het zo niet voor de verfilming van Kubrick en volgelingen, maar zijn boeken vond ik geniaal geschreven!
Gitaarheld
Soms had ik gewild dat ik gitaar kon spelen. Ik zou dan een elektrische nemen. En ik zou op een podium willen staan. In een donkere, warme zaal die zindert van spanning en verwachting. Met kleurrijke spots die mij en mijn bandmaten in het licht laten baden.
Ik zou dan kijken naar de bassist en een blik van verstandhouding uitwisselen. Even laten begaan. En dan in opperste concentratie, als een wilde furie de klanken uit de snaren trekken.
Ik zou de ene riff na de andere door de versterkers de zaal willen injagen. Ik zou baden in het zweet en zweven op de drumsolo. Ik zou het publiek willen geven waarvoor het gekomen is en meer.
En als de laatste noot is gevallen, dan zou ik mij leeg en voldaan tegelijk voelen. Ik zou zonder omkijken de backstage instappen. En tussen razende roadies die al bezig zijn met de opbouw voor de volgende act, zou ik het koele water van een fles die op me stond te wachten, over mijn gezicht en lijf gieten. Om zo de laatste echo’s weg te wassen.
Als een echte gitaarheld…
There will be blood
Olie. Een ganse avond lang. Eergisteren trokken collega J. en ik naar de UGC voor een avondje kwaliteitsfilm: There Will Be Blood met Daniel Day-Lewis. Goed voor een oscar en met véél lovende kritieken.
Het is op zijn minst een doorwrochte film. Regisseur Paul Anderson baseerde zich op het boek Oil! van Upton Sinclair. In 150 minuten wordt het verhaal verteld van een zilvermijnman die aan het begin van de 20ste eeuw op zoek gaat naar olie. Tegen de achtergrond van een Amerika in volle economische expansie wordt hij een oliebaron. Alleen heeft hij het lot niet mee want ondanks zijn fortuin krijgt hij af te rekenen met tal van persoonlijke beproevingen.
Dit is echt een film van episch formaat. In de eerste plaats door de magistrale acteerprestatie van Day-Lewis (daar alleen voor de moeite waard!). Daarnaast wordt is het ongelofelijk hoe de Midwest anno 1900 in beeld werd gebracht. Wie es gewesen wass. Ook qua verhaal vond ik het een heerlijke film. De hoofdpersonages maken een hele ontwikkeling door en de opbouw naar het einde vond ik werkelijk super. Vooral de botsingen tussen Eli Sunday en Daniel Plainview zijn een geniale uitting van de gewrochtheid van een Amerikaanse tijdsgeest vol tegengestelde waarden. Ook de muzikale score was dik in orde en bracht de sfeer er helemaal in.
Alleen, het is niet bepaald licht entertainment. Dit is betrekkelijk zware kost. Niet dat er op goedkoop sentiment of wordt gespeeld, maar bij momenten gaat het er vrij hard en cynisch aan toe. Zo hard zelfs dat de zaal moest lachen. Bovendien ligt het tempo bijzonder traag. Verwacht geen flitsende dialogen of keiharde actie. Alles draait rond het onderdompelen van de kijker in de sfeer en de lankmoedigheid.
En toch. Ik vind dat hij terecht een oscar verdient. Als je eens wil genieten van een epos zonder weerga: zeker kijken.
« Vorige blogposts Pagina 94 van 245 pagina's Volgende blogposts »