Netsensei

Het heeft even geduurd, maar het moest er toch van komen: de jaarlijkse tandartscontrole. Deze keer bij een sympathieke tandarts in Brugge.

De nieuwe tandarts huist in een oud pand vlakbij het Astridpark. Lekker brede ramen, een grote loftruimte en een zacht muziekje op de achtergrond. Ik verschiet er tegenwoordig nog altijd van hoe high tech die wel niet geëquipeerd zijn. In het midden van de loft stond de zwart leren tandartsstoel waarboven een big ass 30″ monitor zweeft.  Zo kon ik live volgen hoe de mens en zijn assistente op safari trokken doorheen mijn gebit. Alles werd in kaart gebracht als ware ontdekkingsreizigers. En tussendoor werd er met een kleine minicamera van elke interessantigheid een foto gemaakt die in extreme resolutie direct op het scherm verscheen. Onbewust zocht ik naar de ‘Share this on Twitter and facebook’ knoppen!

Het verdict? Alles zit op zijn plaats. Er moeten een paar kleine onderhoudswerkjes worden uitgevoerd, maar niks onoverkomelijk. Over het algemeen was de staat van mijn gebit – voor wat het waard is – best wel in orde te noemen.

Oef! Ik kan er dus weer even tegen aan.

Kijk ik er even naar uit! Zaterdag gaan we een dagje naar Londen! De tickets voor de Eurostar hebben we via een spaaractie van HLN goedkoper gekocht een paar weken geleden.  De afgelopen dagen was het neuzen in de Lonely Planet gids van Londen op zoek naar leuke highlights die we willen zien en strategisch onze shoppingspree voorbereiden.  Op dit moment vertrekken we om – urgh – 5 uur ’s morgens uit Brugge om rond 8 uur plaatselijke tijd in St-Pancras te arriveren. In de voormiddag proberen we alvast niet verloren te lopen in het British Museum en in de namiddag trekken we verder de stad in.  Echt een vast plan hebben we niet, maar het is zeker niet de bedoeling om ons de voeten van het vege lijf te lopen zodat we toch maar zoveel mogelijk zien.

Oh well!

Gezien in Club B52 in Eernegem op 21 november: Ronnies Removable Rodeo, Beggars Street Inn en Locus Control. Niet voor gevoelige oren, mind you!

Jawel! Nu ik mijn lens terug heb ben ik weer op concertfotografisch pad! Lichting van de eerste kleine halve finale van Westtalent 2009. 7 november in 4AD te Diksmuide.

Op de affiche:
The Imaginary Friends + En Terecht + -Grant- + The Tubs + Lixi + Westerbergs & Heavy Hearts + Arne Vanhaecke + Skag Session

We wilden eens goed tafelen. En het mocht al eens wat kosten. Dus zijn we gisteren wild gaan eten in Brasserie Erasmus in de Wollestraat. Het is er nu eenmaal het seizoen voor. Het restaurant kiezen was eigenlijk nog niet eens zo heel erg eenvoudig. Brugge stikt blijkbaar van de betere eetgelegenheden. Maar beland je in één van de local tourist traps. Via een restaurantgids en de menu’s die op de websites van de restaurants stonden, lieten we de keuze dus vallen op Erasmus.

Het restaurant promoot zichzelf als een ettablissement met dik 200 bieren waarvan 16 van het vat. Mooi. Maar daar waren we nu net niet op uit. Gelukkig was de zaalmanager een wijnliefhebber en had die een fijn assortiment uitgelezen wijnen weten te introduceren. Ik koos voor de Spaanse huiswijn. Als voorgerecht kozen we een consommé van bosduif en gerookte paling en een toast van wildpaté. Gevolgd door het hoofdgerecht: fazant met witlof. We hadden nog nooit fazant gegeten, maar het smaakte wel naar meer. Tenslotte namen we als dessert ee meringue met fruit en een gratin van rode vruchten. Afsluiten deden we met thee.  Het verdict? Heerlijk eten! We hebben er van genoten!

Overigens viel de setting was zeer verzorgd. Zeker niet ouwbollig met kapotgezeten tafeltjes en ongemakkelijke stoelen.  Het was eigenlijk een bijzonder rustige avond maar ik had ook niet de indruk dat je als klanten op mekaars schoot werd gezet. De achtergrondmuziek beperkte zich tot de klassiekers onder de klassieke muziek: Ravel, Bizet,… En de bediening verliep zeer vlot en vriendelijk.

Eentje om te onthouden.

Beste Herman,

Gefeliciteerd met uw aanstelling als president. Gij gaat dat goed doen. Met uw rustige vastigheid zult ge de primadonna’s van de Europese politiek wel rond de tafel houden. Ik moet eigenlijk bekennen dat ik u eigenlijk niet goed ken. Ja, toen ge nog minister van begroting waart. En op den TV kwam met cijferkes. Ja, van toen! Maar wie gij echt zijt, dat was een open vraag toen gij vorig jaar premier werd.  Onbekend is onbemind. Nochtans deed gij dat niet slecht. In tegenstelling tot den anderen uit Ieper kwam gij nooit echt vaak op TV om op uwen borst te kloppen. Rustige vastigheid alweer! Meer zelfs, de laatste 12 maanden waren een echte verademing. Er was nauwelijks politiek gekrakeel die naam waardig. Dat hebben we dan ook te danken aan uw pragmatisme en realisme. Nu ja, onder ons gezegd en gezwegen: we weten allebei dat de échte beslissingen binnenskamers worden gemaakt. Tijdens dure diners in Brusselse restaurants, via nachtelijke telefoontjes, in de wandelgangen of de bar van het parlement, bedisseld en gestuurd door mensen met dure titels en allerlei belangen. Ach, uw rol was dan ook niet om daar schoon schip in te maken. En als president zal dat ook wel niet anders lopen. De angst slaat mij eigenlijk vooral om het hart, dat met uw vertrek de demagogie van het Goed Bestuur terug zijn intrede zal doen in de Wetstraat. Ik hoop dat ge in uw nieuwe functie de tijd vindt om de zaken op het thuisfront in het oog te houden. Misschien kunt ge van tijd uw opvolger een haiku toesturen. Niets zo goed als poëzie om een mens tot nadenken aan te zetten.

In ieder geval, het gaat u goed meneer de president!

De Vlaamse Overheid heeft in al haar wijsheid besloten om de investeringen in innovatie (o.a. het IWT) serieus terug te schroeven. Steven Noels kroop in zijn pen en schreef een terecht kwade blogpost.

Dat broeide al sinds vorige week, maar na Yab, Lien en Licht in de Duisternis heb ik toch eens zin om keihard te ventileren. Wat zich de afgelopen dagen op onze Vlaamsche wegen allemaal afspeelde is, tjah, daar zijn maar weinig woorden voor. En de situatie is mij maar al te bekend.

Als autoloze mens lift ik voor een avondje uit al eens mee met vrienden en kennissen. Ik ben hen daar ongelofelijk dankbaar voor. Zonder hun altruïsme zou ik nauwelijks uit mijn kot geraken bij momenten.

Nu, tijdens mijn pogingen om te leren rijden wordt er door instructeurs allerhande gehamerd op snelheid, goed uit de doppen kijken en op tijd reageren. Als ik dan in de passagierszetel zit dan durf ik mij in mijn hoofd al eens achter het stuur plaatsen en inbeelden hoe ik op deze of gene situatie zou reageren. Ook dan kijk ik naar de borden… en dan valt het me soms op hoe mijn vrienden-chauffeurs al niet eens keihard een bord negeren. Vermoeidheid? Een pint die nog niet helemaal uitgewerkt is? Geen idee. Maar als ik in de verte een wit bord met zwarte letters zie, dan associeer ik dat automatisch met 50 kilometer per uur. Waarom dan 60 of zelfs ostentatief 70 blijven rijden om pas na 500 meter enigszins te vertragen? Geen idee. Ik werd tijdens mijn rijlessen zelfs al uitgekafferd door boze chauffeurs omdat ik juist 30 reed in een zone 30. Go figure!

Nog zo eentje. Flitspalen hebben geen pootjes. Ze staan ook op de zogenaamd zwarte punten: gevaarlijke kruispunten en zo. Meestal wordt de gaspedaal pas gelost als er een flitspaal in het vizier komt. En meestal is de eerste motivatie om  dat te doen: we willen geen boete krijgen. De meesten weten ondertussen wel waar die palen staan en rijden zo dat ze de snelheidsregel breken op de plaatsen waar geen paal staat om dan net op tijd af te remmen. Zou de eerste motivatie eigenlijk niet juist moeten zijn: horen we niet onze verantwoordelijkheid op te nemen? Altijd? Dus ook wanneer er géén paal zou staan?

Op autosnelwegen zweeft de naald van de snelheidsmeter dan weer meer rond de 130 dan rond de 120. Ik heb al discussies meegemaakt over hoe de flitscontroles een foutmarge van 10km/u zouden inbouwen. Of dat de snelheidsmeter van een auto juist hoger staat dan de actuele snelheid van de wagen. Bedenkelijke uitvluchten? Wat met al die snelheidsduivels op de meest linkse rijstrook? Vaak steekt mijn chauffeur een aantal wagens voor op de middenstrook. Dan wordt er al eens op de pedaal geduwd en gaat de wijzer richting 140. Als je dan zelf door een BMW break wordt gedubbeld, dan maak je mij niet wijs dat die 120 rijdt. Dat zal dan al eerder richting 160 neigen.  Echt een zeldzaamheid kan ik dat niet bepaald noemen. En het zijn zeker niet alleen Duitsers of Fransen die zich zondigen. Anderzijds, als je zelf 120 op de autosnelweg rijdt, dan kom je niet van het meest rechtse vak af.  Of je rijdt tussen de trucks in en daar zitten ook al wat cowboys tussen. Levensgevaarlijke situaties dus.

Begrijp me niet verkeerd. Het gaat heus niet alleen over de gemiddelde chauffeur die al eens iets te veel de voet op de plank drukt. Het gaat ook over wat andere weggebruikers doen.

Gisteren reed ik met een collega richting Gistel. Onderweg zijn we bijna tegen een soort bakfiets geknald. Het ding stond niet gesloten half op de stoep half op de rijbaan geparkeerd. Levensgevaarlijk. Ik ben uitgestapt om het ding te verzetten en te sluiten. De sleutel zat gewoon op het geopende slot. Onbegrijpelijk eigenlijk. In het terugkeren naar huis waren de scholen in de streek juist gedaan. Trosjes schoolkinderen reden richting randgemeentes zoals Westkerke op secundaire baan. Een baan waar men 70 mag rijden. Denk maar niet dat ze mooi per 2 op het fietspad rijden. Neen. Handjes van het stuur, met drie naast mekaar, af en toe eens zwalken op de rijbaan waardoor auto’s moeten uitwijken, etc. Tijdens mijn schooltijd heb ik op een paar lessen in het lager na nauwelijks een formele verkeersopleiding als zwakke weggebruiker gehad. Ook ik reed al eens roekeloos te fiets doorheen het verkeer. Kan dat eigenlijk wel? Begint verkeersopvoeding en de juiste mentaliteit daar al niet?

Want daar gaat het uiteindelijk over: een mentaliteitswijziging.

In Amerika viel het mij op hoe keihard gedisciplineerd er gereden wordt. Neem nu een kruispunt te midden de velden met een stopbord. Elke auto die bij zo’n bord komt stopt volledig en maakt dan pas zijn maneuvre. Zelfs al zijn er een paar auto’s na mekaar. Iedereen stopt en kijkt uit. Heeft het te maken met verkeersopvoeding? Waar ik wel zeker van ben is dat er bijzonder repressief wordt opgetreden. Bij wegenwerken op de freeway kwamen we meer dan eens een bord tegen met enkel de boodschap: “Kill a construction worker = 5000$ + 5 years”.  Dan weet je het wel en rij je héél erg braaf. Ze menen het daar immers.

Misschien moeten we hier in Vlaanderen ook maar eens collectief daar eens mee beginnen: het serieus menen met verkeersveiligheid. En daarvoor zal er toch wel wat meer voor mogen gebeuren dan nog maar eens een “klik-ze-vast-glaasje-op-laat-je-rijden” affiche campagne langs de autowegen.

You are standing in an open field west of a white house, with a boarded front door. There is a small mailbox here. (Zork)

Hedendaagse literatuur durft nogal eens kouwe kak te zijn. Naar aanleiding van de uitreiking van de Ako Prijs legt Jan van Mersbergen de vinger op de zere plek in zijn stukje van 11 november . (via Vandenb.)