Much Ado About Nothing
*nom nom nom nom*
Excuus voor het fotografisch geknoei met mijn gsm. Ik heb mijn Nikon hier niet bij mij. Maar toen het zo op mijn bord lag, oogde het zo lekker dat ik het niet kon laten om het ook nog eens over te visualiseren. Doet er eigenlijk niet toe. Het smaakte verdomd lekker. En ik heb nog een halve emmer over in mijn koelkast. Genoeg om morgen nog na te kunnen genieten.
Dank u MmeZsaZsa!
Gisteren was het weer eens van Feest in ’t Park in Brugge. Mondiale muziek, standjes, vertegenwoordiging van alles ter linkerzijde, wereldkeuken en wat-nog-niet-meer maar bovenal: gezelligheid troef. Tussen dat alles stond standje van het IVO, het instituut voor volwassenenonderwijs. In een grote tenten werden er kookworkshops ingericht. Vrienden H. en A. gaan al sinds jaar en dag elke vrijdagavond naar de kookles en wisten mij te overtuigen om één van die workhops bij te wonen. Ziet u, ik ben tuk op lekker eten en ik zou graag wat dingen beter onder de knie krijgen. En dus overweeg ik in het najaar gedurende een trimester kookles te volgen.
Het werd een workshop rond zomerse hapjes. Zo konden die nadien voor de geïnteresseerde passanten worden opgediend. We maakten met ons groepje achtereenvolgens: een Verrine met broccoli en surimi, gazpacho en worteldip. Ik kan u zeggen: ronduit heerlijk. Weer iets bijgeleerd. En overtuigd dat de kooklessen naast het plezierige ook een nuttige kant hebben.
Overigens was ik van plan om vandaag penne met aubergine en tomaat te maken. Maar door omstandigheden wordt dat iets voor een later moment. Jawel, ook ik heb de weg ontdekt naar de heerlijke keuken van Mme Zsazsa. Lekkere dingen daar. En leuk gebracht. Aanrader voor wie op zoek is naar inspiratie. Voor zover u haar nog niet kende.
Ik heb nog willen merken dat mijn kookboek wat begint uit te puilen van de blaadjes vol afgedrukte recepten. Natuurlijk is de dikke van de KVLV ook in mijn bezit. Maar behalve als naslagwerk maak ik daar nauwelijks iets uit klaar. Liever haal ik mijn inspiratie on line of via via. Ik speelde deze week met de gedachte om eigen kookschrift aan te leggen. Lekkere recepten plakken of opschrijven. Eentje voor de ideeënlijst.
Jawel. Dat kan al eens smaken, zo’n glazeken sjampieter. Allez. ’t Was cava moet ik toegeven. Maar vandaag kon ik het echt niet laten om de collega’s op een paar flessen te trakteren. Een mens wordt niet elke dag zomaar eventjes eigenaar. Hoezee!
Ach kijkt, Vimeo suggereerde mij dit toepasselijke liedje.
Ik heb een appartement gekocht. Een keuken, een living, een slaapkamer, inkomhal, badkamer, een toilet, kelder en een terrasje. Gelegen op de eerste verdieping met een fantastisch uitzicht over een park. En ik mag dat allemaal binnen afzienbare tijd het mijne noemen. Vanmiddag heb ik het compromis getekend met de verkopers en de makelaar. Duizend-en-één papieren doornemen. Alles goed lezen. Vragen stellen tot alles duidelijk is. En dan alles paragraferen en handtekenen.
Ik had mezelf vorig jaar voorgenomen om van 2011 het jaar te maken waarin ik zou zoeken – en misschien wel vinden – naar mijn eigen stek. Niet dat ik er haastwerk van wilde maken na mijn verhuis in oktober. Verre van zelfs. Eerlijk gezegd zag het er begin dit jaar nog helemaal anders uit. Ik had eind 2010 een heel erg fijn iemand leren kennen. De eerste weken van het jaar waren, zoals dat heet, een ware idylle. Maar eentje van het soort dat jammer genoeg niet mocht blijven duren. Hoe graag ik dat ook had gewild. Laten we het er op houden dat er in de laatste maanden nogal wat rimpels en grijze haren bij zijn gekomen.
Terug dus naar de oorspronkelijke roadmap. Dat moest ook wel. En zo begon in april de zoektocht naar een nieuwe stek. De werkomstandigheden laten mij toe om terug in Brugge te komen wonen. Hoe graag ik ook in Antwerpen ben, ik betrap mezelf er op nog altijd terug naar de heimat terug te keren. Tjah, dan weet je het wel. Lang moest ik niet zoeken. Het appartement vond ik al na een paar weken op Immoweb. Het is het derde appartement dat ik op een drietal weken tijd bezocht. Ik had er mijn twijfels bij. De foto’s waren, wel, wat ongelukkig en in zijn prijsklasse krijg je meestal krotten te zien. Maar de ligging is ideaal, niet ver van het station en dicht bij mijn ouders. En dus maakte ik toch maar een afspraak. De makelaar bleek een ex-scoutsleider te zijn. Van een fijne verrassing gesproken! Maar bij het eerste bezoek bleken mijn twijfels ongegrond. Niet te groot, niet te klein. Goed onderhouden. Geen vochtplekken of schimmels. En de dame die er nu in woont is de properheid zelve. Twee plaatsbezoeken met een zeer kritisch oog, en een paar nachtjes later wist ik: dit wordt het.
En dus heb ik mij de voorbije weken ingewerkt in all things real estate. Compromissen, aktes, leningen, rentevoeten, EPC, bodemattesten,… I know ze lingo now. Ik heb ook het geluk tot nu toe ook heel goed te worden opgevangen bij de bank. Alles loopt zoals het hoort te lopen.
En dus kon er vanmiddag worden getekend. Stress? Boh neent gij! Regel nummer één is: zorg dat je weet waar je mee bezig bent, goed voorbereid bent en realistisch blijft. De rest komt vanzelf.
Nu is het wachten tot de notaris het nodige heeft gedaan en de akte kan worden verleden. Dan is het écht van mij. Maar meteen verhuizen kan nog niet. Er is nog het kleine detail dat er een huurster woont. Die is nu op zoek naar een nieuwe woning. De wet biedt haar 6 maanden bescherming vanaf ontvangst van de opzegbrief. Dus in het slechtste geval ben ik gedurende een paar maanden slechts huisbaas. Ach, na drie keer huren zie ik het nu eens van de andere kant. De plus is dat ik bijna geen noodzakelijk renovatiewerken moét laten uitvoeren. Ik kan er zo in. Er zijn natuurlijk wel plannen om op korte termijn te investeren: een nieuwe vloer in plaats van jutte in de living en wat nieuw keukenmateriaal zoals een oven en een treffelijke kookplaat.
Mja, zo verbind ik mij dus binnenkort aan de bank. Zoals iedereen dat ooit wel doet. Het is ook een beetje vrijheid dat je daarmee opgeeft. Gedaan met rondhoppen.
Tijd om een nieuw hoofdstuk te beginnen.
Mag ik u eens een retorische vraag stellen? Als uw hart x zegt en uw verstand y, hoe moet ge dat dan verzoenen? Ook al weet ge dat x compleet onrealistisch is?
Ik sta aan de vooravond van een bijzondere dag. Ik zou champagne koud moeten (laten) zetten. Aan de andere kant heb ik nauwelijks het gevoel dat ik iets hoor te vieren. Integendeel zelfs.
Vrede met jezelf sluiten, da’s het moeilijkste waar een mens voor kan staan.
Ah, Karl, when will you ever learn?! Karl Pilkington, side kick van Ricky Gervais werd door laatstgenoemde uit zijn ‘comfort zone’ gehaald en gedropt op exotische locaties zoals daar zijn: China, India, Egypte,… Karls’ commentaren werden minutieus door de camera geregistreerd. For our entertainment.
Clash der culturen? Cultureel gedetermineerd dat ’t niet schoon is? Studie-object par excellence voor antropologen generlei? Yup, da’s Karl in An idiot abroad!
Ik kreeg gisteren zin om naar de film te gaan. Dat doe ik tegenwoordig wel meer, zo mijn eigen op een avondje film trakteren. Beats television. Het aanbod valt op dit moment best wel te pruimen. En dus koos ik voor X-Men: First Class, trok ik mijn vest aan en nam ik de tram richting de UGC op de De Keyserlei.
Ah, Marvel, huis van vertrouwen als het op superhelden gaat! Wat serveren jullie ons deze zomer? Wel, de prequel op de X-Men. Het antwoord op al die prangende vragen: waarom Professor X in een rolstoel zit, hoe Magneto aan dat potsierlijke potje op zijn hoofd komt, hoe Beast Beast werd en veel meer. Het gevaar met prequels is dat het meestal pure uitmelkerij is van een gegeven waar al vier sequels van bestaan. Niet zo in dit geval. Het verhaal is consistent en ook nog eens beklijvend. En de cast mag er ook wel zijn.
Kevin Bacon doet ook nog eens mee als nemesis van dienst Sebastian Shaw. Heerlijk hoe hij met sardonische grijns de wereld wil veroveren en zonder daarbij over een lijk te weinig te gaan. Natuurlijk is de vaste cast van X-Men niet van dienst – hoewel, was dat niet Hugh Jackman in de verte? – maar kijken we naar het wel en wee van hun jongere tegenhangers. James MacAvoy, u niet welonbekend van Atonement en Wanted, speelt de heerlijk lijzige Charles Xavier met een hoge aaibaarheidsfactor. Jawel, compleet met haar. Michael Fassbender speelt al even onovertroffen Magneto. Herinnert u hoe deze klassebak in Inglorious Basterds er tegenaan ging? Wel, deze keer wendt hij zijn krachten aan voor, onder andere, het betere tandartsenwerk. ’t Is maar dat u het weet. Mystique wordt gespeeld door de ravissante Jennifer Lawrence. Ze is geknipt voor de rol van de onzekere Raven die niet goed weet hoe haar mutatie te plaatsen. Het is mooi om te zien hoe ze doorheen de film op zoek is naar haarzelf. Maar dat geldt voor alle X-Men.
Overigens werd de film geregisseerd door Matthew Vaughn. Lock, Stock and 2 smoking barrels? Kick Ass? Stardust? Yep! De juiste man voor de geknipte job (of zoiets) Het eindresultaat mag gezien worden.
Zin in 132 minuten spanning, actie en steengoed acteertalent? Wat zit u hier dan nog te doen? Bestellen die tickets!
Wat ik vandaag geleerd heb: Edith Piaf blijft mijn heldin.
« Vorige blogposts Pagina 46 van 245 pagina's Volgende blogposts »