Much Ado About Nothing
Er zijn zo van die pot gerukte wedstijden. Neem nu deze: ge maakt een foto van uw garage en post die op het interwebz. En als ge geselecteerd wordt, dan komt er een bandje eens keihard veel gerucht in maken. Zonder dat ze daar om iets vragen. Wie zou dààr nu aan willen deelnemen? Eerlijk? Wel, als het bandje in kwestie de Foo Fighters blijken te zijn, heel wat mensen.
Wat. Een. Week.
Vier keer Brussel en een keer Antwerpen. Ettelijke kilometers erbij op de teller. ’t Zijn de laatste dagen van het Project waar ik het laatste jaar een flink deel van de tijd aan heb gespendeerd. Het Project zelf is nog lang niet af. Daar gaan nog wel wat maanden over gaan. Ik heb alvast heel wat bijgeleerd. Over Drupal. Maar ook over mezelf. Dat ik mijn pollekes mag kussen met hetgeen ik doe, bijvoorbeeld. Of dat het interessant is om een tijdlang mee te draaien in een gargantische organisatie met een eigen cultuur en geplogenheden. Dat ik mij echter op dit moment niet meteen carrière zie maken bij dergelijke organisaties. Stof tot nadenken dus.
Op één avond na, heb ik mijn avonden wat gespendeerd op Vama Veche. Gezelligheid, gesprekken en goeie muziek trekken immers aan. En als je een ganse dag met zes man een klein kantoor deelt, dan doet het deugd om ’s avonds buiten te kunnen komen.
Stel u nu ook niet voor dat ik elke avond zwaar heb staan feesten. Maar op een warme zomernacht op het gras liggen mijmeren met een pintje in een stadspark verlicht door lampionen en slingers gloeilampen, daar pas ik niet voor. Integendeel.
De laatste weken ben ik door het werk bezig aan een zijproject. Ik noem het Gorilla Builder en het is iets voor mensen die code schrijven voor Drupal. Ik moest immers vanuit Drupal nieuwsbrieven kunnen sturen met behulp van Mailchimp. Er bestaan wel wat halve oplossingen voor, maar niets wat mij echt vooruit hielp. In plaats van zelf de zoveelste halve oplossing te schrijven, ben ik dan maar begonnen met mijn eigen toolbox te schrijven. En natuurlijk deel ik die maar al te graag met de wereld.Ik ga daar nog eens apart iets over moeten bloggen.
Gisteren zag ik Teddiedrum aan het werk met Dijf Sanders. Jawel, da’s de mens achter de Violent Husbands. De mens doet allerlei gekken dingen met elektronica. Hacking extreme. Ik vertelde J. over zijn exploten met een Furby. Of beter, hoe hij een onfortuinlijk exemplaar zo riggede dat het leek alsof hij aan ’t trippen is op LSD. Natuurlijk is er daar een YouTube filmpje van.
“Rad!”, as the hip kids would say!
Volumeknop opendraaien en volop meebrullen!
I’m On The Pursuit Of Happiness
And I Know Everything That Shines Ain’t Always Gonna Be Gold
I’ll Be Fine Once I Get It; I’ll Be Good
Dezer dagen zit ik terug in Brussel bij Een Klant. Het voorbije jaar was dat wel meermaals zo. Over de middag eet ik mee in het restaurant. Goedkope groot keuken die al bij al geen slechte, zij het een beperkt gamma aan, schotels serveert.
Dezer dagen moeten we de dames en heren in het wit missen. De kantine is namelijk gesloten wegens verbouwingswerken. Drats. En dus is het uitwijken naar andere opties. In de administratieve wijk rond Brussel Noord is dat niet zo evident als het snel moet gaan. Vandaag ging ik met twee tijdelijke collega’s richting Subway.
Ah, de Subway, die verguisde keten waarvan de laatste jaren de vestingen als onkruid paddestoelen uit de grond schieten. Ik had ze leren kennen toen ik met kameraad T. door de States en Canada cruisde. Vettige broodjes zoals ze enkel aan de overkant van de plas weten te smeren.
Hier is het niet anders.
Ik nam zo’n Italian BMT ding. Een bruin broodje – boordevol verzadigde vetten en calorieën op zich zelf – vol met vettige schijfjes salami. Groentjes? ‘Tuurlijk! Paprika, komkommer, tomaat, sla en daar tussen nog eens een paar plakken vettige cheddar. O ja, laten we de lek vettige cocktailsaus niet vergeten. En dat voor zes (!) euro. Afin, ’t mag duidelijk zijn dat het niet echt mijn ding is.
Nu. Ben ik tegen Subway? Goh. ’t Is van dezelfde orde als McDonalds. Je weet wat je er koopt. Mocht ik kinderen hebben, ik zal ze er zeker niet op trakteren.
Ik zou natuurlijk ook zelf gezonde boterhammetjes kunnen meenemen. Alleen, dat ligt op dit moment een beetje moeilijk met het pendelen tussen Antwerpen, Brugge en alles daartussen. Nu, dat zou binnenkort gedaan moeten zijn. Dan neem ik gewoon sandwichen deluxe mee naar het werk.
Smakelijk!
’t Is weer Klinkersfestival! Tien dagen gratis muziek op de burg in Brugge. Oh boy! Gisteren kick off met Pura Vida en Selecter. Reggae en Ska zijn nu niet meteen mijn ding. ’t Zal mijn herinnering voornamelijk ingaan als een avond vol fijne gesprekken.
En komende week is het gelijk ook weer Vama Veche. Het Entrepot staat dan gelijk garant voor een weekje bruisende activiteiten in ’t Astridpark.
Heerlijk!
Mentale nota: Doe mij er aan denken om bij mijn volgende geheime plan om de wereld over te nemen, deze mannen niet, ik herhaal niét, aan te nemen.
En toen was het woensdag en waren er weer drie werkdagen gepasseerd. Zo eens een weekje vrijaf en niets doen is natuurlijk leuk, maar ik ben toch content dat ik terug aan de slag kon. Zo even afstand nemen van het werk, dat doet goed om dan met opgeladen batterijen terug de zaken vast te nemen.
Zondag heb ik voornamelijk de kunst van het niets doen proberen te perfectioneren. Ik hield mij ledig met activiteiten zoals daar zijn: leeg in de zetel hangen, TV kijken, meer TV kijken, een boekje pakken, eten maken, muziek luisteren. En vooral geen e-mail of zo bekijken.
Maandag ging het richting Gent. Ik had afspraak met deze mensen voor dit project. ’t Is iets waar wij ondertussen dik anderhalf jaar mee bezig zijn. Ja, wij doen coole dingen met video, gedistribueerde data, semantische webtechnologie, Drupal en what-not, wij.
’s Avonds trok ik naar Hackerspace Gent wat niet zo heel ver van Dampoort vandaan ligt. Ik ontmoette er Greet, Pieter en een deel van de iRail crew. Die doen allerlei toffe dingen met open data en API’s. Ik moet daar dringend eens iets over schrijven.
Gisteren ben ik gaan klimmen met J. We houden dat goed vol, zo op wekelijkse basis de muur te lijf te gaan. Ik ben erin geslaagd om een route met moeilijkheidsgraad 5b te voltooien. Eentje waar ik de voorbije weken veel moeite mee had. Er komt niet alleen kracht bij kijken, maar ook wat gepuzzel. De route in kwestie is een uitdaging want als je je voeten verkeerd op de grepen plaatst, dan maak je het jezelf enorm lastig. Ik begin te merken dat ik zo’n beetje op een plateau zit: wil ik een hogere moeilijkheidsgraad aankunnen (en langer klimmen), dan ga ik toch meer kracht in mijn voorarmen en vingers moeten ontwikkelen. Eens kijken of daar aparte oefeningen voor bestaan.
Vandaag ben ik dan weer met Aardling en Karmeen en frietje wezen stekken. En daarna ijs. In Brugge heb je het ondertussen wereldbefaamde Da Vinci, wel in Antwerpen is dat dus de Gelato Factory. Met het iets warmere weer vanavond was het er lekker drukjes. Maar ’t Is zeker een aanrader want het ijs wordt er naar het schijnt op ambachtelijke Italiaanse wijze gemaakt.
U was weer geweldig!
Een mens mag al eens dromen!
« Vorige blogposts Pagina 43 van 245 pagina's Volgende blogposts »