Netsensei

En dan vind je jezelf ’s morgens terug samen met tientallen anderen voor de grote poort van de fabriek waar je de voorbije decennia onder door liep. Dagshift na nachtshift passeerde tussen dat prefab staal en felle TL lichten. Maar daar komt nu een einde aan. Je kreeg net via megafoon te horen dat je bedankt wordt voor bewezen diensten.

Rond je staan mannen, vrouwen, vaders, moeders, broers, zussen,… mensen die vol trots hun leven opbouwden rond het project van Ford in de schijnbare zekerheid dat ook de volgende generatie een plaats zou vinden aan of rond de band.  Het moet pijn doen dat een groep eerder anonieme toplui ergens in het buitenland op basis van harde cijfers, met een paar pennentrekken daar een einde aan maken.

Ook al heb je duizenden voorruiten geplaatst, deuren gemonteerd, motors geplaatst, carrosserieën geverfd, wat je gisteren deed, wordt vandaag niet langer als economisch relevant geacht. Mensen kopen immers geen auto’s meer. Of ze kiezen voor de goedkoopste. Hoe zou je zelf zijn. Heeft het dan nog zin om te zien hoe je werk op uitgestrekte parkings in weer en wind staat te wachten op een koper? Veel boodschap heb je daar niet aan als je straks thuis zit en niet meteen weet hoe het verder moet. Auto’s maken, dat is een stuk van jezelf, dat is je leven. Een leven dat je deelde met collega’s, vrienden, familie.

Het is misschien zelfs niet de eerste keer dat je hier door moet. Dat je jezelf opnieuw moet uitvinden na een massaal sociaal en economisch bloedbad.  Misschien is dat het cynische, dat er geen lessen lijken te worden getrokken. Dat dit eigenlijk een kroniek van een aangekondigde dood was.

En misschien is het net nu dat de hoge heren en dames in Brussel eindelijk wakker te horen worden voor de harde realiteit van een bijzonder competitieve wereld waarin de dingen sneller dan ooit veranderen en we meer dan ooit verbonden zijn met elkaar.

Vanavond willen we op TV niet horen hoe erg ze het vinden “voor de mensen”. We willen geen verwijten, recuperatie,  “wat als…” of steekvlampolitiek zien. We willen geloven dat er een positief verhaal is voor de toekomst waar iedereen een plaats in heeft. Want 5.000 mensen die zomaar bij het vuilnis worden gezet, dat is een teken dat er iets heel erg fout zit.

Wat een week!

Dinsdag richting kinesist. Ondertussen vaste prik sinds begin september. Met de schouder gaat het ondertussen stukken beter. De man laat mezelf wonderen verrichten.

Woensdag gaf ik voor de laatste keer les in Antwerpen. De voorbije vijf weken mocht ik 4 keer Drupal training geven voor de Vlaamse Ingenieurskamer. Leuk, maar vermoeiend wegens bizarre lestijden.

Donderdag had ik een complete off day na een eerste slapeloze nacht vol muizenissen en te veel gepieker. Wat een eerder onverwacht berichtje teweeg kan brengen. Het superlief pikte mij ’s avonds op aan het station.

Vrijdag. Op het werk een presentatie met resultaten van een intern project geven. Spannend. Heel interessante materie om rond te werken. Het is niet echt een project waar je helemaal tot de eindmeet kan kijken. Je weet wel waar we naartoe moeten, maar om dat in een concrete, efficiënte planning te duikelen en rekening te houden met zoveel mogelijk onbekenden, dat is een uitdaging.

Vrijdagavond kookles. Ook dit jaar kook ik weer. Ik heb gekozen voor de module zuiders koken en gaat eens in de twee weken door dan elke week. Het lagere tempo geeft wat meer ademruimte. Ik kan daar wel van genieten om zo in goed gezelschap te koken en nieuwe dingen te leren.

Zaterdag: verjaardagsfeestje van de schoonzus van het lief.

Zondag doopfeest van mijn eerste petekind! Ik ben daar vaneigens ongelofelijk blij mee. Geweldig familiefeest bij P. & J. en een mooie doopceremonie. Heerlijke handgemaakte taart van P. en L. en koffie toe. ’s Avonds van Diest terug westwaarts.

Vandaag: ik hang in de touwen. De voorbije dagen was ik mijn stem al kwijt en sliep ik niet echt fantastisch. Na de uitputtingsslag van voorbije week heeft het virus dan toch een overwinning thuis gehaald. Vanmorgen suf, mottig, fluimend en krochtend opgestaan. Meteen op doktersbezoek geweest. Ik hoor een dag of drie platte rust houden en een batterij medicatie wacht mij op de keukentafel. Urgh.

Dus, we gingen onze burgerplicht vervullen. Zij in Oostkamp, ik in Brugge. Zij met potlood en papier, ik digitaal. Vanouds ben ik gewend om mijn stem in te kleuren, maar deze keer mocht ik voor het eerst virtueel de kandidaten die mijn voorkeur wegdroegen, aan te vinken.

Eerst ging het richting gemeentelijke sporthal in Oostkamp. Een man stond aan de ingang nog joviaal handjes te schudden, ik wilde hem ei zo na negeren maar bleek dat dat “not done” was aangezien het om de burgemeester ging. Terwijl zij in het rijtje aanschoof, nam ik plaats op één van de wachtstoelen in het midden van de zaal. Zo’n kiesverrichting is hét moment om mensjes te kijken. In het volgende kwartier zag ik van oud tot jong passeren en alles daar tussen. Heel wat mensen hadden zich voor de gelegenheid opgedoft. Zien en gezien worden. Heel wat jonge gezinnen waren met buggy en een roedel kinderen de hort op. Je zag er dreinerige scholiertjes die zoet werden gehouden met Angry Birds op de iPhone. Ook de oude dame in bontjas, vingers vol juwelen, waardig op haar wandelstok steunend, alsof ze uit een andere eeuw kwam gestapt, aanschuiven om haar stem uit te brengen.

Op dik vijftien minuutjes stonden we terug buiten. Toen moest ik nog stemmen in mijn eigen gemeente. De kiesbureau’s zijn ingericht in mijn oude school. Was ik niet bij haar gebleven, dan had ik aan 15 trampolines voldoende om het voetbalveld vanuit mijn slaapkamerraam over te steken tot aan het stemhokje.

Had ik verwacht om er even snel vanaf te zijn, dan viel dat toch wel tegen. Er waren computerproblemen in stembureau 45 dus dat gaf een lange wachtrij. Een dik half uur aanschuiven vooraleer ik het bureau binnen kon. Dan was er gedoe met de chipkaarten en de paspooorten en na nog 5 minuten plompt verloren naast de voorzitter te wachten kreeg ik een hokje toe gewezen. Blijkbaar hangt er boven elk hokje een alarm. Twee hokjes verder moet er iets fout zijn gegaan want onder een hels lawaai haastte één van de bijzitters zich om daar assistentie leveren. Bij mij verliep het allemaal vlotjes, maar het tactiele element van het bolletje kleuren dat was er niet bij. Op het kasticketje dat uit het toestel rolde, kon ik wel opmaken dat mijn stem geregistreerd was, maar helemaal overtuigen deed het toch niet. Bovendien was het de bijzitter die het biljet scande bij de urne. Het gaf anders wel een groter gevoel van controle om zo zelf je biljet in de bus te kunnen dumpen.

In ieder geval, we hebben gedaan wat we moesten doen. Nu is het terug aan de politici om er iets van te maken.

Zingen in naam voor het klimaat brengt géén zoden aan de dijk!  Dat vertelt ons Gert Goeminne, doctor in de natuurkunde en verbonden aan het centrum voor Duurzame Ontwikkeling. Hij heeft ergens wel een punt. Het klinkt namelijk mooi: als we hard genoeg samen zingen in een park om onze zaak te bepleiten, dan kunnen we misschien weer wat meer mensen bewust maken om groener te leven.

Niet dat ik tegen bewustmaking ben. Laat staan tegen acties om de klimaatproblematiek in de verf te zetten. Maar er is nu eenmaal een punt waarop je iedereen die enigszins openstaat voor de groene gedachte bereikt hebt. En vanaf dan begin je voornamelijk voor eigen kerk te preken.

De Dacia Duster Vlaming van Gert Goeminne zou de schouders ophalen en eens binnensmonds vloeken wanneer hij in het verkeer naar zo’n massaal bijgewoonde zangstonde in de binnenstad vast staat. Als hij al zou weten waarom het zo vreselijk druk is op een zondagmidag.

Voor de Dacia Duster Vlaming is het klimaat dan ook ook geen echte prioriteit.

Je kan daar allerlei modellen voor bedenken. Waarom vind de ene het klimaat nu belangrijker dan de andere? Een psycholoog of een socioloog zou kijken naar allerlei factoren zoals mentaliteit, persoonlijkheid,… maar ook je plaats in de maatschappij zoals je beroep, je vrienden, je hobby’s,… Zelfs je opvoeding speelt een rol. Net zoals andere normen en waarden neem je ook een bepaalde houding aan tegenover milieu en ons ecosysteem.

Normen en waarden zijn geen individuele kwestie, maar worden ook deels bepaalt door de maatschappij. Je stemt je eigen gedrag nu eenmaal af op wat sociaal aanvaard is. En veel wordt dezer dagen mee bepaald door de massamedia. Het is een kunst om op de juiste knoppen te drukken om grote groepen consumenten een product te laten kopen. En die wordt bijzonder geraffineerd uitgeoefend door marketeers allerhande. Dat we niet altijd kiezen voor wat goed is voor ons, heeft veel te maken met onze driften en hoe die in het voordeel van het grote geld worden uitgebuit.

Neem nu Nutella. Wie kan er iets op tegen hebben om ’s morgens kinderen een boterham of twee met choco te geven als ontbijt? In combinatie met een glas melk? Gezond en al! Ik heb er mij alvast nooit vragen bij gesteld maar dat is toch wat de reclame ons verteld. Maar is dat ook wel zo? Blijkt dat dat nogal tegenslaat. In de VS heeft Ferrero zijn reclame moeten aanpassen én een stevige boete betalen omdat dat die al té misleidend was wat betreft de voedingswaarde.

Dezelfde vraag kan je stellen over de auto advertising in elk reclameblok op onze commerciële zenders. Ik kan geen cijfers geven, maar op een avond tijd krijg wel een stuk of wat filmpjes van Fiat, Open, Renault of BMW voor geschoteld met blinkende auto’s die in wijdse landschappen rijden. Of door de stad sjeezen met een coolheidsgehalte dat het niet schoon is. Je bent jong, rijk, vrij en het leven lacht je toe als je met model X of Y rijdt!

Veel heeft te maken met mentaliteit. Slechte gewoontes leer je nu eenmaal niet zomaar af. Snel even naar de bakker met de auto. We wonen liever in een rustige buurt om dan naar de binnenstad, amper 3 kilometer verder, te rijden met onze auto.

Terwijl de dagelijkse realiteit doffe file ellende op onze wegen is. Of weekendongevallen. Of zure lucht vol uitlaatgassen, fijne stofdeeltjes en allerlei ongezonde prut waarvoor in het buitenland letterlijk “schone lucht” kopen. Of onveilige, onaangepaste wegen waar koning auto het voorrecht heeft. Of ruimte dat moet wijken voor betonnen parkeerplaats. Of…

En dan vraag ik mij af: misschien moeten we die autoreclame op televisie aan banden te leggen. Of, beter nog, de alternatieven anders en beter promoten. En dan niet alleen op televisie, maar ook op school. Vroeg genoeg beginnen jongeren bewust te maken dat een auto ook een keerzijde heeft.  Het zijn ideeën die de autolobby absoluut niet graag zou willen horen. Hoe zou je zelf zijn.

Sinds Henry Ford ze betaalbaar heeft gemaakt, wil iedereen er eentje. Het is niet voor niets de Heilige Koe hier in het Westen.  Die zweer je niet zomaar af. Dat kost tijd. Veel tijd.

Tijd die er jammer genoeg niet echt meer is.

En toen gooide de YouTube app op mijn iPad mij deze morgen dit filmpje voor de voeten. Bijzonder fascinerende beestjes, die tardigrades!

De laatste week was een rollercoaster. Tot er een oplossing werd gevonden moest ik de watertoevoer naar mijn appartement afsluiten. In de gang is er een kast met tellers en een paar grote draaiknoppen waarmee ik dat gemakkelijk kan controleren. En dus zat ik meteen ook zonder sanitair. Niet erg praktisch. En dus bracht ik het weekend bdoor bij mijn fantastisch lief, de rest van de werkweek bij mijn ouders.

Maandag betraden de loodgieter en de syndicus het strijdtoneel om allerlei vaststellingen te doen en papieren te regelen. Bleek dus dat er weinig kon gedaan worden verzekeringgewijs. Iets met de blokpolis en potentiële schade aan stukken die al dan niet privatief zijn. Enfin, genoeg stof om hoe dan ook nog eens met de bank te praten. De loodgieter was dan weer slechts 80% zeker dat het aan een verwarmingspijp onder het bad lag. Om het zekere voor het onzekere te nemen besloot hij zo snel mogelijk actie te ondernemen en een offerte voor een volledig nieuwe verwarmingsinstallatie in opbouw.

Woensdag was er dan een nieuwe werkmens van dezelfde loodgietersfirma. Om zeker te zijn dat het wel degelijk lekt waar we denken dat het lekt werd de warm- en koudwatertoevoer doorgesneden en van gevoelige drukmeters voorzien. En meteen bleek dat het probleem zich niet bij de verwarming stelde zoals eerst gedacht… maar bij het koud water!

Hallelujah!

De werkmens heeft dan, met behulp van mijn vader, via een gemeenschappelijke muur met het toilet waar het bad langs de andere kant tegen steunt, met wat wrikken en vechten de oude koperen buis vervangen door een duurzaam, kunstoffen exemplaar. Bij nadere inspectie zat er een duidelijk gat in een de al even duidelijk gecorrodeerde koperen buis.

Na de vervanging leek het euvel verholpen te zijn.

Zonder dat er zich allerlei doemscenario’s voltrokken zoals boren, kappen, badkamers uitkloppen en wat nog.

Nog eens hallelujah!

Ik mag dus mijn pollekens kussen dat ik er vanaf ga komen met een dure loodgietersfactuur die slechts met witte peper zal bestrooid zijn in plaats van met een aftreksel van de Naga Bhut Jolokia.

De vakantie is achter de rug. En in augustus passeerde de elektricien om de vereiste aanpassingen aan de elktriciteit in ze crib uit te voeren. Denk nieuwe zekeringkast, stopcontacten, aardingen,… Er werd een mighty fine job uitgevoerd! En na het betalen van de factuur dacht ik: eindelijk rust. De grootste ellende is achter de rug.

Niet dus.

Woensdagavond werd er aangebeld door de onderbuur. Bleek er water uit hun plafond te gieten. Neen, geen gezellige drup, een stroompje met een gezellige plas onder. In de garage en de bergplaats hieronder bladerde de verf af en stond alles vochtig.

Help!

Direct heb ik de hoofdkraan van mijn appartement afgesloten en de volgende dag de syndicus op de hoogte gebracht en een loodgieter gesommeerd zo snel mogelijk te komen.

De plaats des onheils is namelijk mijn badkamer. En na vakkundig loodgietersonderzoek blijkt het probleem een lekke verwarmingsleiding die onder mijn bad loopt, te zijn. Het bad in kwestie is zo’n kuip die ingemetst zit met zo’n afneembaar luik zodat je eventueel nog de afvoer kunt herstellen. Om dus het acute probleem te verhelpen, moet het bad er dus volledig uit geklopt worden.  Een nieuwe badkamer dus.

Was het dat maar.

Blijkt dat in de jaren ’70 in veel appartementsblokken water- en andere leidingen in de betonplaten werden gegoten. De cement heeft 40 jaar de tijd gehad om de buizen aan te vreten. Na al die tijd is de koper volledig gecorrodeerd waardoor het water in het beton sijpelt. Nu zijn er, voor zover ik kan zeggen, drie opties die mij boven het hoofd hangen:

Optie één bestaat er in om enkel de badkamer en het lek aan te pakken. Gezien de situatie moet dat sowieso gebeuren. Maar gezien dat slechts symptomatisch behandelen is, kan het goed zijn dat volgend jaar er in de keuken of elders iets begeeft. Als je aan dergelijke werken begint, ben je veel beter af om het goed te doen en het volledige sanitair te vernieuwen. Dat brengt me dus bij:

Optie twee ofte het volledig uitkappen van alle leidingen in de vloeren en er nieuwe in de plaats leggen. Dat betekent dus niet alleen een nieuwe badkamer, maar ook nieuwe vloeren. In de keuken en de gang gaat het om tegels. In de slaapkamer om, gelukkig, een oude, goedkope vinyl. Maar de living, tjah, daar heb ik in het voorjaar nog een pak geld geïnvesteerd in een nieuwe kurken vloer. Gelukkig is het klikkurk, maar de uurkost van werkmensen om de vloer te verwijderen en terug te plaatsen is navenant. Als ik zou laten kappen in het beton komen er ook architecten en de hele reutemeteut bij kijken. Kortom: het einde zou zoek zijn. Daarom is er dus:

Optie drie ofte het plaatsen van leidingen in opbouw. Ik laat de oude buizen gewoon zitten waar ze zitten maar via de plinten lopen er nieuwe verwarmingsleidingen. De waterleidingen lopen al in opbouw over het plafond, dus daar is er geen probleem. Er zal nog altijd geboord en geklopt moeten worden. Maar de kosten liggen veel lager. De grote vraag is de loodgieter/aannemer dat wel als een haalbare oplossing zal zien zitten. En de grote vraag blijft of de badkamer er uit moet of niet.

Keuzes dus. Maandag komen de syndicus en de loodgieter om de zaak te bespreken. Dan weet ik meer. En dan is het ook nog een kwestie van waar de verzekering in tussen komt en waar niet. Er moet immers ook een expert langs komen om de zaak te evalueren.

In de tussentijd zit ik hier zonder stromend water. Geen toilet, geen bad, geen afwas, niet koken. Bovendien kan ik de hoofdkraan niet zomaar terug aan zetten. Zelfs niet voor een kattewasje. Tijdens het testen is er water in de elektriciteitsdraden van de onderburen gekomen met een kortsluiting tot gevolg.

Voorlopig wordt het dus deeltijds kamperen bij mijn ouders die hier op vijf minuutjes per fiets wonen. Gelukkig. En er zijn ook veel lieve vrienden die mij een hart onder de riem steken. Waar ik heel dankbaar voor ben.

De komende weken waren al hectisch, maar dat verschuift dus allemaal even naar de achtergrond tot dit opgelost is…

Zucht. Diepe, diepe zucht.

Sinds begin dit jaar verdiep ik mij in de zesdelige Song of Ice and Fire van G.R.R. Martin. De meeste kennen de reeks beter als A Game of Thrones. Maar dat is echter het eerste boek.

Ik zit momenteel ergens halverwege boek vijf. Midden in allerlei intriges, duus’d-en-één verhaallijnen en honderden karakters. Het is moeilijk om het allemaal bij te kunnen houden maar het leest gelukkig als een trein. Vlak voor onze afreis leek het er op dat ik zonder leesvoer zou vallen en dus trok ik richting FNAC om het laatste deel mee te kunnen pikken… bleek die natuurlijk keihard uitverkocht te zijn. En bestellen betekende dat een nieuw exemplaar pas in de winkel zou arriveren wanneer we reeds lang terug zijn in het land.

Bugger.

Na wat gedraal voor de boekenplanken besloot ik dan maar de eerste twee Discworld novelles mee te nemen. Terry Pratchett is een bijzonder bekende auteur en was pas J.K. Rowling die erin slaagde om zijn hegemonie over de bestsellerlijsten te doorbreken met Harry Potter. Discworld is een serie van semi-losse verhalen in een – zoveelste – fantasiewereld. Maar Pratchett is een geweldig meeslepend schrijver die virtuoos speelt met taal en humor. Hij pikt geweldig veel dingen uit de echte wereld op en geeft ze vertekend weer in de wereld van Discworld.

De Discworld is trouwens een platte schijf, ongeveer 16.000 km breed die meedrijft op de ruggen van 4 olifanten die op hun beurt steunen op de rug van een gigantische schildpad genaamd A’Tuin. Die laatste sjokt doorheen het heelal terwijl de zon rond de schijf heen draait. De wereld zit bovendien tjokvol magie waardoor de gemiddelde toerist er voornamelijk trollen, tovenaars, helden en nog zoveel meer fraais aantreft.

Yup. Er is ook een poging gedaan tot een TV adaptie. Naar het schijnt is het niet eenvoudig om de Discworld wereld op een goede manier te verfilmen.