Ik had een maand vakantie genomen. Tijdens de Gentse Feesten sluit de Universiteit haar deuren, en dus plakte ik er ineens nog drie weken achter. Tijd om eens echt op adem te komen.

We trokken in de eerste week naar onze vast stek in Toscane en de Italiaanse zon. Helaas hadden we een verstekeling mee: Corona had ons te pakken. Eerst Marjan, daarna ikzelf. Dat gaf een paar dagen stevig koorts, een pijnlijke keel en heel weinig energie. Desondanks hebben we er het beste van gemaakt en zo veel als mogelijk van de reis proberen genieten. Sowieso was het plan om met de voetjes omhoog en een boek in de hand te rusten en te laveren tussen strandstoel en zwembad. En da’s best goed gelukt.

De tweede week was dan vooral platte rust. Veel platte rust.

De derde week, dat was er een voldoende door komen om naar Rammstein in Oostende te gaan kijken. Geweldig concert. Magistrale show. Veel vuurwerk en een goede mix klassiekers en nieuwe songs. Deutsche Gründlichkeit en zo. Helemaal af.

De laatste week, dat was de geboorte van het eerste nichtje langs mijn kant van de familie. En haar broertje, mijn neefje / petekind, op logement.

Dan volgde mijn verjaardag en het einde van de vakantie. Helaas moesten we de feestelijkheden annuleren wegens dat ik andermaal koorts en ellendig werd. Tweemaal op vier weken dat verdiende een bezoek aan de dokter. Een bloedonderzoek later blijkt dat ik een serieus te kort heb aan vitamine D. Ondertussen ben ik terug genezen en heb ik voor de komende twee maanden een stevige vitaminekuur voor geschreven gekregen.

Een vakantie met wat ups en downs en vooral veel verplichte platte rust. Wat eigenlijk zo slecht nog niet was tussen de hitte en droogte. Uiteindelijk heb ik nauwelijks een computer aangeraakt. Of het was misschien om eens een spelletje te spelen. Nu ik terug aan de slag ben kan ik wel zeggen: ik merk dat. Het doet deugd om zo ontspannen het digitale leven terug te hervatten.