Of hoe het dagelijks leven op een zucht en een wip kan veranderen. Zonder verplichtingen buitenshuis verloopt de tijd anders. Niet trager of sneller. Anders. Ik ben er nog niet uit of dat beter of slechter is.

We koken veel meer. Afin, we zijn tout court meer bezig met eten dan voorheen. We houden ook wel van lekker eten. En een goede maaltijd is belangrijk fundament voor de mentale gezondheid. We bestellen wekelijks bij Hello Fresh. Soms eens drie maaltijden, soms vijf. En we wisselen af met wat bestellen via Coruyt’s Collect & Go. Ook dat is een ontdekking: hoe veel het Web kan helpen om zo min mogelijk – of zelfs gewoon niet – in winkels te moeten komen. Zelfs de bakker heeft nu een webshop met afhaal aan de deur.

We wandelen. Soms eens naar Brugge, maar heel vaak gewoon ’s avonds in onze buurt. Vooral de stilte valt op. Of nee, het ontbreken van het dreinende, veel te aanwezige lawaai van auto’s. En hoe andere geluiden die plaats nu innemen. Vogels die zich nu duidelijk laten horen, of geluiden van mensen een stuk verder in de straat, of vanuit tuinen. Brugge is een spookstad. Het leven dat de toerisme brengt is zo goed als verdwenen. In de binnenstad is het net zo stil als op de kerkpleintjes van de polderdorpjes.

De onbestemde angst van een paar weken geleden is weggedeemsterd. In de plaats is er nu een vreemde mengeling van aanvaarding en eent tik verontwaardiging. Ik kijk nog maar eens per dag naar de nieuwsberichten. Sommigen lijken niets liever te willen dan elkaar en zichzelf te verscheuren. Een pandemie is een natuurfenomeen. Eentje die de illusie van absolute controle over de realiteit doorprikt. De mens en de maatschappij zijn minder maakbaar dan we onszelf wijs maken. Net daarin schuilt een kans om met meer empathie voor onszelf en anderen in deze tijden te leven.