Vorige week pendelde ik nog dagelijks naar Gent. We wisten dat de situatie niet goed zat. Handen wassen, van mijn gezicht blijven, tram en bus vermijden,… Woensdagavond kregen we de keuze om thuis te werken. Niemand wist goed wat er op ons af zou komen. Donderdag trok ik het laatst naar Gent. Ons kantoor was goed deels leeg. En toen kwam donderdagavond en de eerste golf van echte maatregelen.

Toen werd het menens.

De laatste zeven dagen leek het alsof ik in een blikken doos zat waar om het uur stevig mee werd geschud. Het slechte nieuws bleef maar komen, en ik zat gekluisterd de feeds op mijn smartphone te verfrissen op zoek naar houvast. Het besef begon te dagen dat ik tijdens het dagelijkse pendelen besmet kon zijn geraakt. En zwijg ik nog over de bezorgdheid over al die anderen rondom mij.

Ondertussen zijn we een week verder. Ik heb het vorige weekend hard door gewerkt om het plots thuiswerkende team op maandag van werk te kunnen voorzien. Vandaag is het Dies Natalis van mijn Alma Mater. Ik rust en ik ga op zoek naar afleiding. Ik wissel af tussen muziek luisteren, lezen, YouTube of Netflix en spelletjes spelen via Steam. Lang slapen is er ook bij. Ons plan is om zo min mogelijk buiten te komen en zo veel mogelijk via online bestellen gedaan te krijgen.

Op afgesproken uren komt de straat in zijn of haar deur of raam staan. Dan applaudisseren we allemaal voor de helden van de zorg. Nadien blijven we hangen en praten we na. Ook al is het van op een afstand, het doet deugd om even de buren te spreken.

Cabin fever heb ik niet. En ik kijk ook vooruit. Maandag begint een nieuwe werkweek, met hernieuwde plannen. Ik besef ook dat ik een geluksvogel ben die perfect kan telewerken. Voor heel wat mensen ligt dat anders. Ik kan alleen maar hopen dat de komende storm ons niet al te hard raakt.

Hoe ik dit alles ervaar doet me des te harder beseffen waarom mensen vroeger zo hard terug grepen naar hun geloof. Als je helemaal geen houvast hebt en niet weet waarom mensen rondom jou ziek worden, dan is dat het enige wat er rest. Ik ben dankbaar dat ik in een tijd leef waarin we precies weten wat er gebeurt en wat we moeten doen om het tij te keren. De uitkomst ligt helemaal in onze handen en dat stemt me tegelijk ook hoopvol.

Politico liet alvast 34 denkers aan het woord over hoe de toekomst er kan uitzien. Misschien is het nog te vroeg voor al te grote uitspraken. Anderzijds is vooruit kijken ook net wat ons menselijk maakt. Laten we vooral even in het hier en nu leven. De rest komt later.