Zou Leonardo DiCaprio ooit verwacht hebben een Oscar te winnen met een film waarin hij zo weinig dialoog had? Je zou denken van niet. Nochtans draagt hij The Revenant met een ijzig sterke perfomance.

Alejandro González Iñárritu – die vorig jaar eerste whammy scoorde met Birdman – slaagt er in het onwaarschijnlijk waargebeurde verhaal van Hugh Glass op de pelicule te zetten. Slagen want volgens Wikipedia is The Revenant een film die bijna 15 jaar in de maak geweest.  De eisen die Iñárritu dan ook stelde aan de crew, de acteurs, het materiaal,… schijnen bijzonder hoog te zijn geweest. Maar het resultaat mag er meer dan zijn.

The Revenant neemt je 155 minuten mee in de Amerikaanse wildernis anno 1820. Spoorzoeker Hugh Glass loodst een groep pelsjagers terug naar huis. Helaas werkt het geluk niet echt mee: eerst wordt de groep gedecimeerd door indianen, dan wordt Glass zelf aangevallen door een grizzly beer. Tenslotte wordt hij door zijn overlevende maten voor dood achter gelaten.  Glass weet echter uit zijn ondiepe graf te ontsnappen en vat een barre terugtocht aan.

Filmtechnisch zit deze prent geweldig in mekaar. Wijdse, haarscherpe beelden van ongerepte prairies, oerbossen, woeste canyons doorkerft met wilde rivieren, granieten berggraten,… Pure visuele grittyness.  De film speelt zich af in de winter en je voelt kan de scherpe ijskoude wind en de sneeuw bijna op je voelen vallen.  Respect voor de acteurs want zij duiken halfnaakt of getooid in een berenvel in wild ijswater, rollen door de sneeuw of warmen zich bij een paar gloeiende kooltjes.  De dreigend donkere soundtrack van Ryuichi Sakamoto sleurt de personages steeds verder mee in de waanzin van de eenzaamheid en de reddeloosheid te midden het natuurschoon.

Hoewel DiCaprio en Hardy slechts in een paar scènes echt tegenover elkaar staan, spelen ze voortreffelijk de rol van geharde frontiersmen die wel wat kunnen hebben. Ik druk me nog zacht uit als ik beweer dat de lichamen van de personages op de proef worden gesteld. Deze film is niet iets voor mensen met een zwakke maag: er werd niet op een tonnetje kunstbloed meer of minder gekeken. Iñárritu neemt meteen alle twijfel weg: enkel de sterkste overleeft het.

Het verhaal zelf heeft dan weer niet zodanig veel om het lijf. Het leitmotiv is onversneden wraak. Hugh Glass wil zich wreken op Fitzgerald en die gedachte houdt hem gedurende de hele beproeving in leven. Is dat niet wat dunnetjes? Niet echt, zolang die wraak maar op een geloofwaardige wijze wordt volbracht. De enige zijlijn is die van een ontvoerde dochter van een indiaans stamhoofd, maar die wordt naar het einde toe wat afgehaspeld. Nu, het ligt ook niet in de context om het verhaal verder uit te spinnen dan nodig door meer personages toe te voegen of ze verder uit te diepen. Iñárritu weet hier de balans goed te bewaren.

Aanrader? Zeker en vast. Maar verwacht ook geen doordeweekse actiefilm. Dit is een prent waar je toch wat moeite voor moet doen om van te kunnen genieten. Anders blijf je ofwel op je honger zitten, ofwel kom je enigszins ongemakkelijk uit je stoel.