Brugge kent vele verborgen plekjes. En na een kleine 3 decennia weet ze mij nog altijd te verrassen. Een plaats die ik dit weekend heb leren kennen is het oude Theresianenklooster in de Ezelstraat. Goed weggestoken achter gevels van wat woonhuizen en winkeltjes doet niets vermoeden dat er in het hartje van de stad een gargantisch gebouwencomplex zit verborgen. Meer zelfs, dat dat complex eigenlijk al jaren staat te verkommeren.

Bleek dat een groepje krakers dit weekend zich de bouwval eigen had gemaakt.  Via een tip van F. trokken we er zaterdagavond op uit. D50 in de hand. Via een oude, reeds lang gesloten brocanterie in de Ezelstraat konden we vanuit het achterhuis en na wat klauterwerk het complex binnendringen. Al snel verdwaalden we zo’n beetje in de veelvoud van wandelgangen, gaanderijen, zalen en zaaltjes,…

Grafitti, afbladerende verf, kapotte ramen, overal glas en veel roest waren ons deel. De natuur was al druk bezig met het heroveren van het terrein want klimop van de totaal verwilderde binnentuinen dringt de gebouwen binnen. Van sommige ruimtes kon je vermoeden wat hun functie moest zijn geweest. De beste zaal met het kantoor van de prior bijvoorbeeld. Waar de muren bekleed zijn met veraffelde en totaal verkleurd tapijt en een half kapot geslagen bakstenen schoorsteenmantel de ruimte domineert.

Naarmate de avond vorderde en het donker werd, waren we aangewezen op het licht van zaklampen om onze weg doorheen het complex terug te vinden. De krakers hielden een makeshift barbecue in één van de wilderde kloostertuinen. Het koste opnieuw wat moeite om er te geraken maar het was het meer dan waard. Een vuurtje, een rooster en wat bio vlees. Meer moest dat niet zijn.

En in de rust van de nacht, onder een verrassend heldere sterrenhemel, konden we ons alleen maar afvragen: waarom een stad bereid is om zo’n stuk momumentaal patrimonium over te leveren aan projectontwikkelaars om er alleen maar dure toeristenhotels van te maken.