Even naar adem happen want deze week was druk. En da’s een understatement. Er moest een project worden afgewerkt. Deadlines gehaald. Code gereviseerd. The whole shebang. En dat betekende even alles geven. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. En dan komt een mens al eens tot conclusies. Dat de nieuwe job, waar ik volgende week toch alweer 4 maanden geleden ben ingerold, echt wel hetgeen is wat hij het liefste doet. Dat het een ongelofelijke kick is om uiteindelijk je werk live te zien gaan. En dat het websites maken veel meer is dan prullen met code en het opzetten van steriele systemen. Dat het daadwerkelijk een gebruiksinstrument is waarlangs mensen met elkaar in interactie kunnen gaan in de meest verscheiden vormen. Dat je werk uiteindelijk een levend geheel blijkt te zijn.

Heerlijk!

Wat nog heerlijk is, da’s Coldplay in het Sportpaleis aan het werk zien. Ondertussen al de vierde keer dat ik ze bezig zag. Chris Martin is één van die weinige artiesten die, hoe hoog het podium mag zijn, toch de zaal in vuur en vlam weet te zetten, voluit grappen en grollen maakt, en een ongelofelijke energie weet uit te stralen. Zijn Nederlands vaart er alleen maar wel bij, kan ik jullie vertellen. Ondertussen was mijn stem na het derde nummer reeds schor gezongen en was de ellende van het urenlange rechtstaan, vermoeidheid en wachten zeer snel vergeten. Een fantastische afsluiter van een vrij memorabele week.

En nu zit ik hier op een zondagmiddag, helemaal leeg. Naast mijn muis ligt mijn internationaal paspoort een dikke enveloppe gevuld met Amerikaanse en Canadese dollars. Nog 8 dagen. Nog even deze zondagmiddag naar adem happen en dan ben ik er helemaal klaar voor.