Luie zondag of zo. Alleen was het het weer er niet naar om binnen te blijven zitten. Dus nam ik in een impulsieve bui rond drieën mijn fototoestel, belde Twanne uit zijn beslommeringen en trok richting Brugge. Ik moet zeggen dat het deugd deed, het eerste zonnige uitstapje.

Zo deden we onder andere aan lantaarnpaalalpinisme…

Vonden we een oude, achtergelaten TV die slachtoffer werd van onze papparazzi-neigingen…

En nam ik de moeite om foto’s te nemen van dure restaurants…

De middag eindigde in café Vlissinghe, een ettablisement dat dateert uit 1580. Uiteraard betekent dat de infrastructuur niet echt berekend is op rolstoelgebruikers en maxi-cosi’s. Dat laatste leverde een ietwat schrikachtige ervaring. Een beetje na ons kwam er een familie binnen met zo’n pousette. Blijkbaar lukte het niet meteen om het geval de ietwat steile trap en door de deuropening te duwen. Tijdens het manoeuver verloor de mama de controle en werd het wagentje door haar handtas naar achteren getrokken. De baby zat niet vastgegespt en werd uit zijn zitplaatsje gekatapulteerd gevolgd door een schreeuw van de moeder. Snel werd de lege pousette te midden de doodstille gelagkamer geplaatst en de deur toegetrokken. Aan het babygeschreeuw te horen, bleek dat baby’s buiteling gelukkig zonder groot gevolg is gebleven. Een twintigtal minuutjes later, toen we naar buiten gingen, kwam het aangedane koppel, kroost stevig omklemd, binnen om toch iets te drinken en te bekomen…

Mjaja, er valt toch wat te beleven bij wijlen…