Ik veegde de ijskoude druppels uit mijn ogen toen ik vanmorgen op mijn fiets door de Lange Lozanastraat richting Desguinlei reed. Voor mij ploegde er een dik ingeduffelde dame door de bladeren op het fietspad. Ik kroop nog wat dieper in mijn kraag en verwenste mezelf dat ik geen handschoenen had aangedaan. Ik was maar wat blij dat ik op de de dienst Stadsontwikkeling arriveerde en er me aan een kopje warme koffie kon verwarmen vooraleer aan de slag te gaan.

Ik bedenk dat ik in Italië best wel een paar mooie winterstukken kan aanschaffen: een paar hemden, een sjaal en misschien kan ik zelfs een winterjas scoren. Italianen zijn immers een modieus volk. Niet dat Vlamingen dat niet zijn, maar ik heb het gevoel dat ik in Venetië veel minder vlug geconfronteerd zal worden met foute kleurencombinaties en verkeerde slobbertruien. Mijn Italiaanse collega’s spoorden mij gisteren tijdens de lunch alleen maar aan om genoeg tijd te nemen om ook even wat te shoppen.

Nadat ik de receptioniste had uitgezwaaid, ging het fietsend terug richting Leien en vandaar naar het Felixarchief. Opnieuw verwenste ik mezelf dat ik geen sjaal aan had gedaan terwijl mijn jeans langzaam doorweekt werd in de aanhoudende motregen. Op kantoor maakte het stuk broodpudding dat ik onderweg als middageten had gekocht en een stevige kop thee heel wat goed. Terwijl ik de laatste administratie van de dag afwerkte was het ondertussen al weer aan het donkeren. Vandaag was zo’n dag dat het constant schemerde. Alsof het nooit echt licht wilde worden.

Een typische herfstdag.