Vanavond hebben we nog eens Lach je rijk van stal gehaald. Ooit hadden mijn ouders dit spelletje aangeschaft en om de één of andere duistere reden heeft het een pak succes bij familie en vrienden. Op zich heeft het spelletje niet zoveel om het lijf. Het heeft veel weg van een ganzenspel en monopoly. En daar houdt zowat elke vergelijking mee op want verder dan dobbelstenen laten rollen en hopen dat het geluk aan je zijde is, gaat het eigenlijk niet. Persoonlijk kon het spelletje mij boeien – en nu klink ik als een ouwe sok – toen ik jonger was maar tegenwoordig vind ik het geritsel met papiergeld eerder vermoeiend en verre van diepgaand. Geef mij maar een spelletje Carcassonne of Kolonisten van Catan!