Op de trein stapte er in Lokeren een groep chiromeisjes op. Ze hadden duidelijk – zeer tegen de zin van het opeengepropte pendelaarsvee – plaatsen gereserveerd. Zo ergens tussen Lokeren en Gent waagde er een moedige pendelaar het om nog één van de vrije zetels in te palmen. Dat was dan weer buiten de conducteur gerekend die met luide stentorstem riep.

Elaba, meneer, jaja, die plaatsen zijn gereserveerd. Da’s vér-bod-én om hier te zitten. U zal een ander plaatsje moeten zoeken.

Een uitspraak die op gejoel bij de chiromeisjes werd onthaald. De man bleek ietwat onverzettelijk en de conducteur trok dan maar zijn stoute schoenen aan.

Jaja, meneer, voor mijn part mag u blijven zitten. Als u dan wel de vuile kleren van week van al die meisjes hier gaat wassen.

Lekker luid zodat de ganse – overvolle – wagon het goed kon verstaan. Nog meer gejoel. Blijkbaar ging het om een midweekje van drie dagen.

Allez meneer, u hebt geluk, ’t is maar de was van drie dagen.

De moedige plooide uiteindelijk voor de overmacht en trok boekentas stevig in de armen geklemd en het hoofd ingetrokken tussen de schouders verder de trein in. Op zoek naar nog een plaatsje om even te kunnen uitblazen…