Netsensei

Hé kijk! Het is ondertussen augustus! En dus is het een maand geleden dat ik een nine-to-five leven achter mij liet. Eerlijk gezegd voel ik me een beetje Alice in Wonderland. Elke dag is een nieuwe ontdekking en brengt verrassingen.

Ik bepaal zelf mijn dagindeling. Tot nu toe hield ik mijn gewone werkritme van vroeger aan. Ten laatste om 9 uur zit ik achter mijn bureau. Ik hou een lunchpauze van een halfuurtje en ’s avonds stop ik wanneer ik er zin in heb. Of zolang ik betaald kan werken natuurlijk. Dat laatste is wel heel erg bepalend. Elk uur dat ik betaald kan werken – zelfs al is dat om tien uur ’s avonds – pikte ik mee. Juli was immers een opstartmaand met vooral veel kleine opdrachtjes.

Ondertussen ben ik volop op zoek naar klanten. Communicatie is écht wel belangrijk. Ik spreek actief bedrijven aan waarvan ik denk dat ze wel een freelancer kunnen gebruiken. Ik heb een aantal contacten kunnen leggen. Zo was ik afgelopen woensdag was ik in Gent voor een aantal kennismakingen. En vorig weekend was ik invaller voor de afwerking van een website die dringend on line moest. Racen tegen een deadline maar de klant was tevreden. Dat geeft wel een boost.

Het meest bevreemdende is dat leven als een freelancer iets is waar je mee opstaat en gaat slapen. Als beginner heb je nog zoveel te bewijzen en sta je eigenlijk nog nergens. Of beter, je staat aan het begin van een weg waar jezelf aan timmert. En je kan maar ergens komen door er constant mee bezig te zijn en te maken dat je een bang up job doet.

Benieuwd wat er verderop nog in de konijnenpijp zit!

Het ging weer eens veel te vlug voorbij, dat weekend. Zondagavond en ik ben afgepeigerd. De afgelopen 48 uur zag er ongeveer zo uit:

Vrijdag eerste Vama Veche avond. Een beetje verkennen. Ik had voor de verandering mijn D50 nog eens bij. Er waren optredens maar uiteindelijk heb ik enkel het laatste van yUko gezien. Hun muziek heeft nogal veel weg van Mono – zeer zweverig – en hun zanger klinkt als Thom Yorke. Helemaal bevreemdend werd het toen ze ook nog eens een zaagblad bespeelden. Ik heb dan ook hun CD gekocht om als potentiële achtergrondmuziek tijdens het werk uit te proberen.

Zaterdag was werken. Ik had onverwacht een opdracht tegen een deadline gekregen en die heb ik met beide handen aangenomen. ’s Avonds stond ik samen met nog een paar andere vrijwilligers achter de bar van Vama Veche. Ik geloof dat ik dan een pintje teveel heb getapt. Er werd nogal wat geconsumeerd want zo goed als de frigo’s volgestouwd waren met Vedett en Kriek, tegen het einde  van de avond konden we niet bijhouden met aanvullen.

Vandaag was er dan weer de documentatiesprint voor Open Atrium bij Krimson in Antwerpen. Ik heb daar een middag  meegeholpen. Ik heb er wat beter kunnen kennismaken met de mensen van Krimson en meteen ook eens serieus met Open Atrium kunnen spelen. Beestige software, u hoort er nog wel van!

Reden genoeg om vroeg in bed te duikelen om morgen de werkweek fris en monter aan te vatten.

Ouders, houdt uw kinderen en kleine huisdieren binnen. Boeren, doet uw veestapel op stal! Vanaf begin oktober maak ik de Vlaams-Brabantse wegen onveilig met mijn rijkunsten.

Ja, ik heb mezelve vanmiddag bij Mercator ingeschreven voor een 10 uur rijles. Mits wat oefening moet het mij toch wel lukken om voor het jaareinde dat roze papiertje te behalen!

Want als je freelancer bent, dan moet je niet alleen extreem mobiel durven maar ook kunnen zijn.

Heb ik vanmiddag in de Fnac aangeschaft:

• Elbow – The Seldom Seen Kid Omdat ik toch wel een fan van hen ben geworden.
• Freelancen voor Dummies Klinkt een beetje onzinnig maar blijkt, na cursorische lezing, toch flink wat interessant materiaal te bevatten.

Met dank aan Tom en Veerle voor de onverwachte cadeaubon.

Oh! Juist. Ik heb mijn lens nog altijd niet terug. Da’s toch ook al dik twee maanden geleden sinds ik die met UPS richting hersteller heb verstuurd. Vandaag dan nog maar eens bellen met zaakvoerder Peter. Niet dat ik elke dag aan de telefoon hang, ik heb daar een paar weken over laten gaan.

De man wist mij vandaag te vertellen dat de lens onder waarborg naar Nikon is gestuurd en dat dat 3 tot 6 maanden duurt vooraleer die hersteld is.

Excusiert?

Drie. Tot. Zes. Maanden

Jawel.

Nu heb ik hierin niet écht te kiezen. Het ding was kapot en ik kon véél geld uitgeven voor een snelle herstelling. Geld dat ik niet heb. Maar drie tot zes maanden is toch ook wel lichtelijk overdreven. Misschien ligt het ding nu ergens in een warehouse in Shanghai stof te vergaren tot het in één of andere obscure Chinese sweatshop wordt bekeken. Praktijken dus die ik op zijn minst dubieus vind.

Nu stel ik het ondertussen wel al sinds medio april zonder lens en staan mijn fotografische activiteiten dus op een bijzonder laag pitje. Zolang het mij maar niks kost: geen probleem. Ik kan het nog wel even uitzitten. Maar mocht ik in het najaar een niet herstelde lens vergezeld van een extra factuur terug krijgen, dan ga ik toch even bij een aantal instanties aankloppen.

To be continued dus.

Dweilen 101: zorg ervoor dat je een exit strategie hebt.

Bij een nieuwe business hoort er ook een nieuwe website. Gisteren heb ik colada.be online gezet.

De nieuwe site bevat ook een blog. In het verleden blogde ik nogal graag over webdevelopment en technische kwesties. Het Mollom project heeft de laatste maanden nogal wat blogruimte ingenomen terwijl niet iedereen noodzakelijk interesse hiervoor had. Het technische krijgt dan ook een nieuwe plaats op mijn Workingman’s blog.

Natuurlijk draait de nieuwe webstek op Drupal.

Oké, ik heb dus een zwak voor pasta. Een zware zwak dan. Niets is lekkerder en sneller gemaakt dan pasta. Meer zelfs, pasta laat je toe om zeer creatief te gaan en de meest extravagante gerechten te brouwen. O ja, ik denk dat ik nog niet genoeg pasta heb gezegd.

Dus. Woensdagmiddag bereidde Bram een pastaschoteltje om mee te nemen naar Rock Werchter. Veel hield het niet in: koude pasta, blokjes kaas en brokjes rode paprika. Snel gemaakt en lekker licht als je dan toch onder een loden zon net je tentje hebt opgezet.  Natuurlijk kon ik het niet laten om vanavond met het recept eens aan de slag te gaan.

Voor mijn nieuwe vondst heb je het volgende nodig:

• Pasta. Bij voorkeur spirelli.
• Een paprika. Kleur naar smaak.
• Een blok jonge kaas. Of oud. Maakt eigenlijk niet zoveel uit. Emmenthal is ook lekker!
• Olijfolie
• Basilicum

Je gaat als volgt te werk:

Kook de pasta. Al dente, zacht, hard. Maakt niet uit. Snij ondertussen de paprika en de kaas in blokjes. Hoeveelheid geheel naar eigen goesting. Laat het water uit de pasta lopen. Zet de pot terug op het vuur en gooi er de kaas en de paprika terug bij. Laat op een extreem zacht vuur de pot een vijf minuutjes staan. Net genoeg om de kaas zacht te laten worden en een klein beetje te laten smelten. Doe er een scheut(je) olijfolie bij en op het laatst gooi je er de basilicum bij. Ondertussen blijf je het geheel omroeren zodat er niets aanbrandt. Niet dat dat zou mogen want de laatste fase gebeurt op een laag pitje

Serveer het geheel warm met een glas witte wijn. Ik moet zeggen dat de Gallo van de Carrefour wel een goede keuze bleek!

Smakelijk!

(Geen idee of dit toevallig al niet bestaat laat staan of het een naam heeft.)

Vanaf vandaag ben ik officieel zelfstandige… en morgen sta ik te chillen op de festivalwei van Werchter. Niettegenstaande ik sinds medio april 4/5de werk, moet ik mijn laatste verlofdagen ergens rond de kerstvakantie hebben genomen. Een half jaar gaat snel voorbij en als ik erop terugkijk hebben we wel een paar serieuze projecten gerealiseerd. Het kan absoluut geen kwaad om even een paar dagen van The Grid te verdwijnen en mijn hoofd even volledig leeg te maken.

Rock Werchter is het ideale excuus. De tickets waren gekocht ruim voor ik effectief De Stap zette. Het ziet er naar uit dat we een paar zonnige dagen tegemoet gaan, – met een beetje pech – een stevige plensbui mogen verwerken en – ondanks de Milk Inc hetze – een subliem programma zullen degusteren. Heerlijk toch.

Maandagmiddag ben ik terug thuis om dinsdag fris en monter Colada een kickstart te geven. Let’s get on with it!

Ondertussen ben ik een goed jaar geleden vertrokken bij mijn eerste werkgever, de Stad Antwerpen, maar dat wil niet zeggen dat daarmee alle correspondentie stopt. Soms krijg ik nog een brief voor deze of gene administratieve formaliteit. Veelal zijn dat prullen.

Toen ik gisteren thuis kwam bestond mijn stapeltje post uit twee omslagen. De eerste was een bevestiging van mijn sociale verzekeringsfonds om me te vertellen dat de opstart van mijn dossier probleemloos verliep. De ander is een formulier van de Stad waarmee ik bij mijn vakorganisatie (lees vakbond) een vakbondspremie kan aanvragen. Referentiejaar 2008. Blijkbaar heb ik daar nog recht op mocht ik lid (geweest) zijn van een vakbond.

Timing is everything!