Netsensei

Ook al denkt ge misschien een Ferrari te zijn, soms hebt ge toch ook maar naar het Universum luisteren.

Soms moet ge uzelf wat tijd gunnen. Om stil te staan bij de dingen. Om een ander perspectief te vinden. Om uit te zoeken waar ge staat en waar ge naar toe wil. Om tot nieuwe inzichten te komen. Om op uw plooi te komen.

H’asten, everything’s gonna be allright!

Take it away, Eddie Harris, Benny Bailey & Les McCann!

Dat het de dagen zijn dezer dagen.

Zondagmorgen. Kofie. Traag starten. YouTube gooit me een lijst toe van nieuwe dingen die ik eens moet bezien/beluisteren. En toen kwam dit naar boven.

Bon. Ik heb er al vaak overgeschreven. Maar zoals dat gaat, zit ik ’s morgens al eens op de trein terwijl die door een slaperig Vlaanderen dendert. Dat was vanmorgen niet anders. Het was redelijk rustig. Wat dagjesmensen, de werkmens die iets later begon en een paar studenten. In Sint-Niklaas stapte er een joelend klasje kindjes op, maar niks dat niet met een iPod op te lossen valt.

Ik had mij in de rapte een ontbijt gekocht en dat op de zetel naast mij gelegd. Bij mijn boekentas. Met één hand probeerde ik de Metro open te houden terwijl ik in de andere een Cécemel had. Ik lette even niet. Er streek wat toch en er passeerde een schaduw langs mijn coupé. Het volgend moment bleek mijn ontbijt verdwenen. Foetsjie. Weg. Vanished in thin air.

Ik was eerder verbaasd dan wat anders. Dus mijn kopje ging over de zetels op zoek naar de dader. Ik zag een zwarte schaduw verdwijnen uit het rijstel. Mijn busje Cécemel nog in de hand sprong ik recht, pakte mijn tas en zette de achtervolging in. Ik moest en zou de onverlaat te pakken krijgen. Nobody gets between me and my food.

De schaduw bewoog zich razendsnel doorheen de stellen. De trein schokte terwijl hij over wissels reed en ik vloog tegen de zetels aan. De schaduw leek het allemaal niet te deren. Uiteindelijk haalde ik hem in het laatste rijtuig.

Voor mij stond een klein mannetje wijdbeens in een zwarte pijama. Het gezicht was verborgen achter een zwart masker. Achter zijn rug priemde het heft van een katana.

Jawel.
Een onvervalste ninja.
Ik kon het moeilijk geloven.
Maar toch, een ninja!
Hier ging bloed vloeien.
Geweld en al.
Zoals in de films.

In zijn linkerhand klemde hij een zakje met van de Panos met daarin onmiskenbaar twee croissants. Even leek de tijd stil te staan terwijl we elkaar aanstaarden. Hij zag er vrij lening uit en leek heel snel de situatie te evalueren.

Ik kwam terug tot de werkelijkheid. Misschien was het maar een acteur of een grapjurk. Terwijl ik het busje Cécemel iets beter vastpakte, sommeerde ik hem luid de zak met croissants rustig op de grond te zetten. Hij leek te glimlachen achter zijn masker. Opeens ging het razendsnel. Hij greep achter zijn rug en het volgende moment suisden er twee shuriken langs mijn rechteroor. Tegelijk maakte hij een tijgersprong, greep het bagagerek vast en sprong over mij terwijl ik naar de grond duikte.

“HAAARRRRR!”

Een luide grom donderde door het treinstel en het geluid van metaal tegen metaal klonk boven mijn hoofd. Ik keek even over mijn schouder en zag hoe de ninja met zijn katana een piraat te lijf gaat. Ik lieg dus niet. Een piraat. Een echte. Zoals op zee. De piraat droeg een scharlakenrode jas op een wit hemd met veel franje, een zwarte broek en laquéschoenen met dikke goude gespen. Hij had dik lang, git zwart haar waarop hij een leren hoed droeg. Onder de hoederand kwamen twee rokende lonten uit. Maar het meest opvallend was zijn gezicht. Doorgroefd door jaren wind en zeezout, met een vertrokken mond en één oog waarin de hel zelf leek te gloeien.

“HAAAARRR! Kapitein Zwartbaard wil die croissants!”

De piraat zwaaide met zijn degen en kliefde een paar zetels in twee. Eén van die lelijke appelblauwzeegroene tafeltjes zeilde door de cabine. De ninja bleef de piraat maar te lijf gaan. Hij sprong op diens rug maar de piraat plukte hem gewoon op en zwaaide hem door de lucht. De ninja viel dwars door het glas van de binnendeur. Even leek het erop of de strijd was gestreden maar een luide “BANZAI!” maakte brandhout van die gedachte. De ninja vloog terug op de piraat en hakte met zijn katana de haak van diens rechterarm af. De piraat schreeuwde uitzinnig van woede. Hij greep de pijama van de ninja en begon die door elkaar te schudden.

Hoe harder de piraat schudde, des te harder leek het hele treinstel mee te schudden. Het ging maar harder en harder en harder. De Panos zak met croissants viel uit de gordel van de ondertussen bewustloze ninja. Ik kon ze net vastgrijpen met mijn ondertussen fijngeknepen Cécemel. Het schudden ging maar door.

“Ticketje alstublieft.”

Ik werd wakker en keek een ietwat verveelde conducteur aan. “Ticketje alstublieft!” Nog wat gedesoriënteerd overhandigde ik hem mijn ticket. Ik schudde mijn hoofd en keek naast me. Op de zetel lag een geplet zakje croissants en een leeg, kapotgewrongen busje Cécemel. Waarschijnlijk kapotgetrokken in mijn slaap.

Ik keek voor me. Tegenover mij staarde een gedrongen, aziatische medereiziger mij onverstoorbaar aan. Op zijn gelaat kon ik niks lezen over ’s mans gemoedstoestand. Zijn donkere ogen geleden naast me. Ik keek achter mij en zag in het andere gangpad een boom van een kerel zitten. Met donker, gitzwart haar en een witte plakker over zijn rechteroog. Zijn linkeroog leek te gloeien terwijl hij verbeten terug terug staarde.

Ik draaide me terug om, zette mijn iPod op en deed een schietgebedje dat de trein snel in Gent mocht aankomen vandaag. Liefst zonder vertragingen.

Op de Groenplaats staan er dezer dagen een paar artificiële rotsblokken. Courtesy of Rocks on Tour. Je kan er dus boulderen. En dat heb ik gisteren met J. dan ook gedaan. Wreed plezant. En uitdagend. Het weer was er bij valavond naar (lekker warm) en passanten durfden al eens stoppen om onze capriolen gade te slaan. Normaal gezien hang ik er vanavond nog een keer.

Mocht u nog last hebben van The Mondays, dan zal deze groep vriendelijke heren u daar wel helpen vanaf te geraken.

Overigens ben ik totaal pro dat stand up meetings op maandag mogen starten met zo’n Haka.

Vrijdagavond. Kookles. Vanmorgen opgestaan, mijn handen ruiken gelijk nog naar de pijpajuin wegens dat ik een bussel van heb versneden. Maar ’t was wel machtig lekker. H., A. en ik namen het voorgerecht voor onze rekening: maatje met granaatappelvinaigrette met een slaatje van aardappelen en boontjes begeleid door een toef tuinkers. En lekker dat dat was!

Zo. Ik ben geknipt en gekapt. Mijn haar, daar durf ik al eens lastig van worden.  Doorgaans draag ik mijn haar graag een ietsje langer, maar als het te lang wordt, dan valt er een bles voor mijn ogen en dreig ik af te stevenen op, wel, een soortement nektapijtje. Er is een sweet spot waar mijn haar niet te lang is, maar ook niet te kort.

Het is ’s morgens altijd het hartje bang vasthouden of ik geen bad hair day ga hebben. Ik heb dunne, bruine manen met eigen willetje. Die durven dan wel eens alle kanten uit staan. Of ze vallen gewoon compleet plat. Een coupe zonder veel volume geeft dat dan. Nu, ik zou daar gel en wax en dingen in kunnen doen. En dan met een haardroger allerlei truuken uithalen. Ik ken er die daar ’s een heel ochtendlijk ritueel van maken. Zelf ben ik nogal praktisch ingesteld: de tijd die ik in de badkamer spendeer, dat moet geen kleine eeuwigheid duren. En haarproducten, daar blijf ik liever van wegens hoe gezond kan dat ook maar zijn. In de ideale wereld: wassen, drogen en proper kammen. Meer moet dat niet zijn.

Nu, het valt allemaal eigenlijk best wel mee. De haarlijn is in de loop der jaren weliswaar onvermijdelijk wat geweken, maar niets om dramatisch over te doen.

Wat wel een moeilijkheid blijft is een goede kapper vinden. Sinds jaar en dag ging ik vroeger naar eentje in de gemeente. Hoewel de mens degelijk werk afleverde, was het resultaat veelal ouwbollig. Of gewoon kort. Zeg maar coupe jatte. Ik ben een paar maanden in hartje Brugge naar een, wat heet trendy en hip, salon geweest. Loungy muziek, Ché en Menzo achteloos op de kaptafels en dartele jonge knipdeernes die de scharen hanteerden. Het probleem is dat ik elke keer moest diets maken wat ik wilde terwijl de kapster van dienst niet altijd met veel vertrouwen aan de slag ging. Het salon dat ik vandaag bezocht werd uitgebaat door wat meer ervaren knipdames die gewoon de schaar en scheermes ter hand nemen en gewoon hun job doen zonder dat ik daarvoor meticuleuze aanwijzingen moest geven. Hey, ik kreeg zelfs een glaasje cava voor de Dag van de Klant! Volgende kreeg ga ik nog eens terug want zoals dat heet: je kunnen bevestigen met een evenwaardige prestatie.