Ik wilde Elizabeth: The Golden Age toch wel gezien hebben. De film brengt een deel van de Engelse Koningin Elizabeth (1533 – 1603) en haar hofhouding in de woelige jaren 1580 tegen de achtergrond van de Engels-Spaanse oorlog, de intrige met Mary, Queen of Scots en de frictie tussen de Engelse Kerk en de Katholieke Kerk. Stof genoeg dus voor een onderhoudende film. Zo zorgde regisseur Shekar Pakhur voor een geslaagd precedent. Tijd dus voor een sequel. Kan die de verwachtingen inlossen?

Wel, ik kan u alvast vertellen dat het een mooi kostuumdrama is geworden. Alles is tot in de details verzorgd en door betere camerawerk heel mooi in beeld gebracht. De decors, de kostuums, alle props tot en met de zeeslag op het kanaal. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit. Alleen mist de film jammer genoeg iets om onderhoudend te zijn.

In tegenstelling tot de eerste Elizabeth film uit 1998 valt de verhaallijn een beetje tegen. Ja, er zijn de intriges en de romances moordpogingen. En de dialogen zitten ook best wel goed in elkaar. Alleen valt het verhaal tussen de hoogtepunten nogal eens wat stil. Van een goed opgebouwde spanningsboog is er niet echt sprake. En bij momenten werd de overdaad aan rijkelijk detail net iets teveel om nog aangenaam te zijn. En dus zat ik van tijd tot tijd toch wel een klein beetje verveeld in mijn zetel te wachten tot de film weer wat beklijvend werd. Waarmee ik het verhaal niet totaal wat afkraken want uiteindelijk steekt het nog altijd met kop en schouders uit boven de rotzooi die Hollywood tegenwoordig durft exporteren. Alleen moet je volgens mij toch al wat liefhebber zijn van het genre om echt met volle interesse naar de film te kijken.

De acteerprestaties zijn dan weer top notch. Kan ook niet anders met acteurs zoals Cate Blanchett, Geoffrey Rush en Clive Owen. Ik vond ook dat Jordi Molla een prachtige getormenteerde Filips II van Spanje neerzette. Kortom, de topcast op zich maakt de film dan weer meer dan de moeite waard.

Hoe mooi dit historische drama ook mag zijn, het is uiteraard maar een film en een interpretatie van een wezenlijk deel uit de Europese geschiedenis. Zo beschuldigen heel wat critici de film en de makers op openlijk anti-katholicisme. Hoewel de makers die beschuldiging ontkennen moet ik zeggen dat het er inderdaad nogal wat dik wordt opgelegd. Verder zijn er de klassieke vrijheden die men zich permiteert om de film toch wat schwung mee te geven. Zo toont de film dat Sir Walter Raleigh en Bess Trockmorton vlak voor de finale slag tegen de Armada in het geheim trouwden wanneer Trockmorton zwanger blijkt te zijn. Het huwelijk blijft niet lang discreet en Elizabeth reageert woedend op Raleigh. Even snel verandert haar woede in aanvaarding en nog voor de slag wordt Raleigh alweer in ere hersteld. In werkelijkheid vond de slag plaats in 1588 en de episode tussen Elizabeth en Raleigh tussen 1591 en 1593. Waarmee ik maar wil zeggen: het is zeker geen historisch, gedetailleerde documentaire.

Afin, mijn eindoordeel is dat het een degelijke film is maar ook niets meer. Wie een film over Elizabeth wil bekijken, komt beter uit om de eerste van Pakhur te huren in de videotheek. Deze sequel weet uiteindelijk die verwachtingen niet helemaal in te lossen. Voor de liefhebbers van het genre dus.