Naast muziek was [tag]Rock Werchter[/tag] ook vier dagen kamperen. Een ‘back to basics’ kan ik het moeilijk noemen omdat wij op ‘luxecamping’ A3 zaten. Ook op de wei is er één en ander veranderd bij de laatste keren dat ik er gepasseerd ben.

Donderdagochten. Relatief vroeg (rond 10u) arriveerden we aan uitgang 2 van camping A3. Die was nog niet open. Dan maar wat wachten. Na goed drie kwartier doken de nodige officials op om te openen. Ondertussen was de foule aangegroeid tot een paar honderden mensen op een iets te kleine ruimte. Verwarring troef eigenlijk want er was ons niet gezegd dat we onze campingbandjes aan een drietal lokketten vlak naast de ingang moesten ophalen. Dat leidde al snel tot een geduw en een getrek van jewelste. Ik was één van de gelukkigen om relatief snel en pijnloos een bandje te veroveren. Bij mijn compagnon verging het iets minder goed. Toch wel een minpunt!

We zaten op een rustig, afgelegen stuk van de camping die toch wel een paar duizenden mensen bleek te huisvesten. De [tag]camping[/tag] was voorzien van een centrale tent waar enkele tientallen kraantjes het volk van leidingwater voorzagen. Er was ook een doucheruimte voorzien. Ook de toiletten/urinoirs waren van een iets betere kwaliteit. Hoewel nog altijd plastic kotjes/metalen bakken, stond alles op nette, houten vlotters en werd alles goed onderhouden. Alleen bleek al snel dat het iets te ontoereikend was voor de massa: ’s ochtends niet vroeg genoeg opstaan betekende lang wachten onder een brandende zon om te wassen of naar het toilet te gaan. Maar los daarvan, een duidelijke verbetering.

Het eten op de [tag]wei[/tag] was ook dit jaar een pak diverser. Behalve de quintessential friet-mayonaise en de Sbarro pizza was er een pitta, vegie, vietnamese specialiteiten, fruitsalades, zelfs Haribo snoepgoed. Teveel om op te noemen. Maar de prijzen waren er wel naar. Als je niet oplette betaalde je al snel 3 bonnen (3 euro) voor veel te klein bakje frieten met een klad mayonaise. Vlak naast de rodekruispost was er anders wel een tent waar je voor 6 bonnen een mooi groot bord friet met veel stoofvlees/vidé/kabeljauwfilet kreeg. Een normale prijs voor een goede hoeveelheid.

Drank bleek dan wel weer iets te kosten. 2 euro voor een plastic bekertje bier is veel. Net zoals 1 euro voor een bekertje plat water/cola Je kon wel – klassiek – bekertjes verzamelen en ruilen, maar beter was het om een drinkkarton mee te brengen en die te vullen met water. Op de wei was er aan de toiletten gelukkig een wasbak met leidingwater voorzien die in de hitte heel wat succes kende. Ook de security deelde op het heetste van de dag gratis water én ijs uit aan zij die daarom vroegen. De truuk met het petje-in-ijs gaat de geschiedenis in als hét middel voor langdurige verfrissing van oververhitte hoofdhuid.

Ook op het openbaar vervoer konden we rekenen. Géén uren wachten tot er een bus was. Elke tien minuten was er een verbinding van en naar Leuven. Kudos voor De Lijn. De [tag]NMBS[/tag] was dan weer een pak minder betrouwbaar. Wij zaten op een trein die over Aalst richting Gent SP tufte. Bovendien waren er de klassieke ‘technische problemen’ die ons nog meer vertraging opleverden. Tenslotte werd de trein afgeschaft in Gent. Zonder veel verder informatie. Dan maar overgestapt op een goed gevulde toeristentrein richting Blankenberge. Ook het bewaren van je oorspronkelijke toegangsticket om van de trein gebruik te kunnen maken, vind ik onbegrijpelijk. Je bandje geeft je wel recht om een duur evenement bij te wonen en tal van musea te bezoeken in de komende maanden, maar om de trein op te mogen moet je nog altijd over papier beschikken. Bureaucratie ten top dus.

Enfin, ook logistiek vind ik Werchter meer dan geslaagd.