Tour de force

Ligt het aan mij of vind ik de tour dit jaar spannender dan andere jaren? Eindelijk eens geen gedoodverfde favoriet. Eindelijk eens wat strijd tussen de verschillende ploegen. Vooral de bergritten zijn zo’n beetje mijn wielerhoogtepunten van het jaar. Doorgaans probeer ik altijd een rit mee te pikken. Jammer dat ik vandaag de koninginnenrit over de Galibier en de Télégraphe heb moeten missen. Maar zondag was ik wel present!

Doorgaans kijk ik dan vooral voor de berglandschappen waar de strijd in wordt geleverd. Gewoon omdat de koers zelf afgetekend en voorspelbaar wordt gewonnen door een favoriet. Soms krijg je ronduit ongeloofwaardige dingen te zien: ik denk dan aan de Floyd die uit de doden herrees en de gele trui in de alpen herroverde. En soms krijg je werkelijk een spannende rit te zien, zoals zondag. Rasmussen haalde het toen met ruim twee en een halve minuut op de achtervolgers. Maar de strijd tussen Contador, Valverde, Mayo en Moreau was dan weer om de vingers van af te likken. De wind in het gebergte zat dan wel tegen, het bleef mooi om te zien hoe de achtervolgers om beurten prikken gaven of schijnaanvallen uitvoerden om toch maar uit het pak weg te geraken. Mooi!

Natuurlijk is er ook de heroïek van gevallen helden die tegen beter weten proberen terug te komen. Ik denk dan aan Vinokourov. Vino heeft het blijkbaar tegen want hij zakt steeds verder weg in het klassement. En toch komt hij met dertig draadjes in zijn knie steeds opnieuw aan de streep. En dan is er natuurlijk ook de strijd om het groen die Boonen nog altijd leidt. Zabel ademt maar mooi in zijn nek. En de weg naar Parijs is nog lang…

Ach, wielersport. Het voltallige peloton mag dan al geboekstaafd staan als astmalijder, als het op de Tour en bergritten aankomt ga ook tegen de vlakte voor de heroïek die een stervende coureur uitstraalt.