Dit weekend werd er gekliederd met verf geschilderd. Het plafond kreeg een tweede laag kalkwit en de muren kregen hun eerste laag bone. Zo tegen het einde van dag, bij het afvegen van het zweets onzes aanschijns, vond ik de living dag en nacht veranderd. Met de lichtere kleuren oogt de ruimte een pak ruimer en frisser. Er wacht nog een weekend met een laatste etappe schilderplezier want de muren moeten nog een tweede laagje krijgen. Daarna wordt die langverwachte vloer geplaatst. Die wordt donderdag geleverd.

Het idee is dat het hoofdstuk living tegen mijn verhuis quasi woonklaar hoort te zijn. Ik zeg quasi want ziet u die ramen? Wel, die horen vervangen te worden door dubbele begelazing. Binnen afzienbare termijn that is. Want er zijn plannen om met het ganse gebouw van gevelrenovatie te doen.

Ja, ik amuseer mij dezer dagen!.

Ook ik ga mijn Keep Calm and Carry On exemplaar in een frame steken en een ereplaats geven in mijn nieuw salon. Dat was ik al een eindje van plan.

We zijn ondertussen al weer een stap verder. Er is besloten welke kleurtjes verf er in de condo komen: kalkwit voor het plafond en “bone” voor de muren. Dus, naar de verfhandel op zaterdagmorgen met een lijstje cijfertjes en terug thuis gekomen met 3.5 en 5  liter verf. Voldoende? Neen. Het plafond zuigt serieus wat verf op.  Halverwege werd duidelijk dat er nog meer witte verf nodig zal zijn. Bovendien moet er nog een tweede laag komen. Dat wordt iets voor komende zaterdag. Met een beetje geluk kan ik zondag een begin maken van de muren.

Volgende week wordt de vloer geleverd. En omstreeks deze tijd over twee weken zou ze moeten geplaatst zijn. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat!

Ondertussen nadert eind maart met rasse schreden. Ik heb al wat offertes van vrachtwagenverhuurbedrijven (Prachtig woord! zelf uitgevonden! Ja, ik kan dat!) dus dat wordt ook aanstonds vastgelegd.

En ondertussen woon ik nog gewoon in Antwerpen. Hoewel ik volop aan het voorbereiden ben, begint het besef langzaam door te sijpelen dat een aantal oude gewoontes écht wel een einde kennen. Frietjes op maandag van Frituur Kattekwaad bijvoorbeeld. Of rondsjeezen doorheen ’t Stad op de tram waar je de meest vreemde talen en bonte mensen hoort en ziet. Of met de fiets door Park Spoor Noord rijden op weg naar de klimzaal. Of de maandelijkse twoooze vlak achter de deur.

Ook al zal het deugd doen terug naar plaats van herkomst te trekken, 7 jaar (met onderbreking) in ’t Stad zullen nog zo meteen niet loslaten!

Waren maandag en dinsdag nog van meh, dan was het de tweede helft van de week schakelen in high gear;. Er werd weer voornamelijk les gegeven. Weliswaar ging het om slechts twee computermensen slash drupal neofieten die op termijn een Groot Project moeten mee beheren. Geen grote groep dus. Maar dat het maakt het wel minstens zo plezant omdat je meteen kan inzoomen op dingen en al eens wat langer over een onderwerp kan uitwijden.

Donderdag werd er geklommen met J. Er zat eens een week tussen en dat liet zich wel voelen. Het is vebazend hoe snel het menselijk lichaam zich aanpast. Conditie verlies je bijzonder snel als je even de discipline laat hangen. Niet dat we de muur niet meer op geraakten, maar het deed net dat tikje meer pijn in het begin dan anders. Het wordt een uitdaging om na het verhuizen een wekelijkse klimbeurt vast te kunnen houden. De vingers kruisen dat het lukt!

Het appartement! De nieuwe vloer wordt op 19 en 20 maart geplaatst! Er kan dus een verhuisdatum worden geprikt. Op 31 maart worden have en goed verhuisd. Nog even dus. Er werden dit weekend kleurtjes gekozen voor de living. Het schilderwerk hoop ik volgend weekend te kunnen uitvoeren. En natuurlijk ging het nog eens richting Ikea. Een verhuis is hét ideale moment om eens schoon schip te maken. Dit staat bovenaan op het verlanglijstje:

• MALM bedframe (160 cm)
• SULTAN HAMNVIK matras
• SULTAN LODINGEN lattenbodem
• PAX garderobekast (Nog niet helemaal over uit of ik schuif- dan wel gewone deuren wil)
• POANG Draaifauteuil (Reeds aangeschaft!)

Op korte termijn voorzie ik ook nog een extra boekenkast, nachttafels, luchters/verlichting,…  en dingen waar nog beslissingen in moeten worden genomen. Misschien is het niet zo origineel dat het Ikea is, maar ze hebben daar wel heel wat schoon gerief. En er zullen ook wel een paar stukken niet-IKEA zijn, waar ik nog niets over ga verklappen.

Culinaire hoogtepunten deze week: Risotto met Boschampignons en Penne al forno met gehaktballen en mozarella!

Wo-how!

We zijn alweer een dikke week verder! Ik wist dat het een week from hell ging worden. Agendair dan, want zowat alles kwam opeens samen. Typisch.

Er is les gegeven aan de Hogeschool Gent. Twee dagen gastcollege. Op mijn kaartje staat namelijk dat ik trainer ben. En dus sta ik geregeld voor een groep mensen. Meestal zijn dat IT’ers, bedrijfsmensen,… maar een groep studenten op eigen terrein, da’s eens iets anders. Het werden twee dagen oefeningen met veel vragen, ontdekken, lachen, zweten, fronsen en what-not. Jaja, les geven, ik doe dat graag.

Er werd een identiteitskaart opgehaald! Eindelijk. Donderdagavond mocht ik een uurtje op het districtshuis de wachtzaal frequenteren, maar uiteindelijk heb ik dan toch een nieuw stuk groen plastic met een updated foto gekregen. Oef!

Woensdag was er algemene vergadering van Jeugdhuis Comma. (Het meest geniale jeugdhuis van Vlaanderen… ahum!) Ik ben er officieel benoemd tot penningmeester. Tijd voor het echte werk dus.

Dit weekend moest de vloer in mijn appartement er aan geloven. Het vieze tapijt hebben we er op een paar uurtjes tijd uitgehaald en de plintjes werden met veel plezier afgebroken. Een tripje naar de Brico leverde me een nieuw bréékijzer, een kilohamer, stanleymes, plamuurmes en handschoenen op. Jawel, boys and toys! Ik heb tot nu toe nog geen grote alaambak verzameld, maar zo de gedachte van een vers breekijzer mét tien jaar garantie in mijn bezit te hebben, dat zorgt toch wel voor een kleine testosteronstoot.

Er is na een rustpauze beslist om toch te schilderen in de komende weken, op het plafond zit een lelijke driehoekige vlek, achtergelaten door een oude luchter, en de zwarte strepen op de muur van het meubilair van de huurster doen net iets té veel pijn aan mijn ogen.

Er werd gekookt. Véél gekookt dit weekend. Er was een kookles waar weer allerlei lekkers werd geproduceerd: een wortelsoepje met kerrie, fricassée van kip en oliebollen met crême brulée. Gisteren werd het de spaghetti met pancetta en kersttomaatjes van de Jerre. En vanmorgen was er een uitgebreide brunch met ontbijtspek, eitjes en broodjes uit de oven! Mjam!

Geen wonder dat het vandaag voornamelijk lummelen werd! Heerlijk niks doen! Klaar om morgen terug de nieuwe week met volle moed aan te vatten! Go!

Zal ik eens wat vertellen? Ik geloof dat het menselijke brein nog het best te vergelijken is met een computer. En een computer kan maar zoveel bewerkingen binnen een gegeven tijd uitvoeren. Dat noemen ze bandbreedte. Wel, bij een mens is het ongeveer hetzelfde.

Op elk gegeven moment zijn er een aantal dingen die om je aandacht vragen. En wat is aandacht? Niets meer dan een beetje tijd die je brein schenkt om met een probleem om te gaan. Denk maar aan een todo of een taakje of zo. De was en de plas. Brood halen. Dat soort dingen. Maar het gaat natuurlijk verder: het gaat ook over dingen die je op je werk moet doen. Een bug die je moet fixen, een demo voor een lezing die je nog moet voorbereiden, je timesheets die je hoort in te vullen,… Elke taak vraagt aandacht. Of beter: een stukje bandbreedte.

Net als een machine kan een mens niet alles tegelijk. Je bandbreedte is eindig. Het komt er op aan om zo efficient mogelijk met bandbreedte om te gaan. Het grootste deel heb je nodig om het probleem dat je op dit moment behandelt, op te kunnen lossen. Dat noemt men focus. Maar je moet ook wat bandbreedte toewijzen aan het onthouden van dingen die je nog moet doen. Elke taak die je extra moet onthouden, vraagt wat bandbreedte die je had kunnen inzetten voor iets anders.

Dat is wat Getting Things Done betekent: je bandbreedte optimaal benutten door enerzijds je geheugen te ontlasten door alles op te schrijven in lijstjes, en anderzijds al je taken zoveel mogelijk in te plannen in tijdsblokken zodat je de focus kan leggen op één taak zonder dat de rest er tussen door komt.

https://www.slideshare.net/notasausage/getting-shit-done

Nu, alle truukjes en tips ten spijt, soms wordt het heel moeilijk om jezelf georganiseerd te krijgen. Gewoon omdat je zoveel focus moet leggen op zoveel verschillende taken die allemaal prioriteit eisen. Hoe hard je ook probeert, die taken vragen te veel bandbreedte. En met taken bedoel ik ook wel: mensen die iets van je bandbreedte willen inpikken. Dat is het verraderlijke. Op zich klinkt elke extra vraag heel erg redelijk. Maar zodra je ze probeert in te passen blijkt het een veborgen taak te zijn die je schaarse bandbreedte opeist.

Waarom is dat zo verraderlijk? Wel, stress is volgens mij een duidelijk teken dat je op de limiet van je bandbreedte zit. Het systeem geraakt in overdrive en in het allerslechtste geval weerspiegelt zich dat op je gezondheid. Stress betekent immers letterlijk uit het Engels “Druk”.  Je zet je eigen systeem immers onder druk om meer te doen dan dat er eigenlijk middelen, aandacht, voor beschikbaar is.

Waarom hebben zoveel mensen last van stress? Twee oorzaken. We zijn ons vaak niet bewust hoeveel bandbreedte we zelf tot onze beschikking hebben. Tot we een paar keer onder druk hebben gestaan. Dat is een leerproces dat redelijk wat tijd inneemt. Ten tweede zijn we slechte inschatters van workload. Een onschuldige taakje kan in werkelijkheid gigantisch veel bandbreedte opslurpen. Hoeveel tijd kost het mij om x of y wekelijks of dagelijks uit te voeren? Heb ik genoeg informatie om te weten wat die nieuwe taak precies inhoudt? Hoeveel aandacht ga ik er aan moeten toekennen om dit tot een goed einde te brengen?

Los van de werklast laten we ons beoordelingsvermogen ook makkelijk leiden door andere factoren. Denk maar aan de persoon die de vraag stelt. “Wil je mij helpen met mijn huiswerk vanavond?” het wordt een andere kwestie als het mooiste meisje van de klas het vraagt bij wanneer die onuitstaanbare kerel het vraagt. Je mag dan wel ja zeggen tegen haar, misschien gaat het om zoveel werk dat je je eigen huiswerk laat liggen. Waarom? Omdat je bandbreedte hebt toegekend in functie van een factor die niet relevant is voor het bepalen van de werklast die de taak met zich meebrengt.

In die zin komt het er op neer om het gebruik van je bandbreedte te optimaliseren in samenspraak met diegenen die je nieuwe vragen stellen: in de eerste plaats door een duidelijk “Nee” te laten horen wanneer je echt op je tandvlees zit. Hoe knap, leuk, sympathiek,… of welke andere belangen je bij die persoon kan hebben. In de tweede plaats door een compromis te zoeken zodat je een minimum aan bandbreedte moet toekennen om de voorgelegde taak tot een goed einde te brengen.

Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.

In de categorie: dingen waar ik naar uitkijk.

Cube World. Omdat dit door 1 gek wordt gemaakt van de grond af. Maar ook omdat ik vroeger uren versleten heb met het spelen van Zelda op mijn GameBoy.

Game of Thrones. Van HBO weet je dat ze goeie dingen brengen. The Sopranos of Boardwalk Empire bijvoorbeeld. Ik ben de laatste weken tussentijds bezig in het eerste boek van A Game of Thrones, het epos van George R.R. Martin. Geniaal verhaal. Ik blijf maar lezen en pagina’s draaien. Ook al is het een kloef van net geen duizend pagina’s. Als HBO zich dus aan een verfilming waagt, dan krijgt dat van mij meer dan gewone interesse.

De boog kan immers niet altijd gespannen staan!

De eigenaars van de meubels kwamen vandaag op bezoek. En in één moeite hadden ze volk mee dat het wel zag zitten om drie kasten, het bed met bijhorende nachttafeltjes, een marmeren tafel en matching stoelen mee te nemen. En zo geschiede. Mijn appartement is nu werkelijk leeg. Maagdelijk canvas om van te beginnen als ik zo lyrisch mag zijn.

Verder zag ik vandaag ook de meneer van de vloeren. Blijkt dat er wat kinken uit kabels moeten worden gehaald. Knopen doorgehakt en zo. Met betrekking tot de plinten bijvoorbeeld. De muren zijn behangen en daarna beschilderd. En dat behang komt aan de huidige plinten. Maar de plintjes die ik eerst op het oog had zijn een stuk lager dan het papier. Probleem want zo krijg je een lelijke streep onbewerkte muur. Dus de bestelbon moeten aanpassen naar hogere plinten. Nog minder leuk nieuws: blijkt dat de sales man de ruimte verkeerd te hebben ingeschat. Als in: kleiner dan het eigenlijk is, wat dus een hogere eindfactuur zal opleveren. Niet dat er zwaar met de budgettaire potten wordt gesmeten, maar ook niet echt wat heet een aangename verrassing.

En zo staat er op de todo lijst een nieuw puntje te blinken: een vies tapijt afsteken en omzichtig plintjes ontmantelen.

De komende tien dagen wordt het zo’n beetje verstand op nul en gaan. Morgen komt de eigenaar van de meubels bekijken hoe hij die gaat verhuizen. Daarna komt de meneer van de vloeren om op te meten en finaal een bestelbon te maken. Donderdag en vrijdag op kantoor in Antwerpen. Zaterdagmorgen geef ik les. Daarna richting Brugge. Zondag bezoekje bij P. en J. te Diest. Maandag terug op kantoor in Antwerpen. Woensdag en donderdag les geven in Gent. Woensdagavond vergadering in Brugge. En vrijdag is er de tweewekelijkse verhuis van het kantoor naar Gent (wij doen namelijk zoals het Europees parlement: om de andere week komen die van Gent naar Antwerpen en omgekeerd)

Tegen dan zijn we zowaar de 17de febuari.

En tussen door zijn er nog zo veel dingen die moeten worden geregeld en gedaan.

Keep calm and carry on!