Netsensei

Much Ado About Nothing

Avatar the Way of Water

Een impromptu avondje uit naar de cinema, want dat was weer even geleden. Ik zag er James Cameron laatste worp, Avatar: The Way of Water. Ik zag de eerste Avatar ergens in 2009.

Net zoals toen: de visuele effecten en de CGI zijn verbluffend. Ik moest mezelf er aan herinneren: het water, het groen, vuur, de huid van de Na’vi: het gros ervan is niet echt maar werd proceduraal gegenereerd. Verbluffend wat er tegenwoordig mogelijk is.

Het verhaal is dan weer meh en grossiert soms op de rand van het clichématige. Sommige plotlijnen zie je van ver aankomen, en over andere blijf je met veel vragen achter. Het is dat Cameron nog eens 2 sequels heeft voorzien.

Is het een aanrader? Hm. Goh. Deze film is net iets meer dan 3 uur lang. In mijn beleving zijn die zo voorbij gevlogen. Maar als je iets kritischer bent, dan Avatar wel eens vrij langdradig worden. Gelukkig zijn er dan die virtuoos gemaakte CGI waar je jezelf in kan verliezen.

Een beetje verlies is er altijd

Vorig jaar hebben we ingetekend op de groepsaankoop van zonnepanelen georganiseerd door de provincie West-Vlaanderen. In deze tijden vonde we het meer dan interessant om te kijken waar dat ons zou brengen. Eerder deze week mochten we dan eindelijk de opmeter/verkoper thuis ontvangen.

Het goede nieuws is dat we perfect zonnepanelen, batterij en omvormer kunnen en mogen plaatsen.

Het minder goede nieuws is dat de opmeter - een voormalig dakwerker - ontdekte dat het hout van een van onze Velux dakramen rot toonde. De duim die hij demonstratief in mushy houtpulp duwde sprak boekdelen. Die ramen zitten er dan ook al goed 20 jaar in.

Dus, naast een offerte voor zonnepanelen, is het dus ook op zoek naar offertes van dakwerkers om een dakraam te laten vervangen.

Een beetje verlies heb je altijd.

Bloggen anno 2023

De voorbije jaren stond het bloggen op een laag pitje. Aan stof om over te schrijven geen gebrek. Het gebeurde gewoonweg niet. Daar wil ik verandering in brengen.

In 2021 schreef ik op mijn andere blog dat ik geen fan meer ben van WordPress. Dat was ooit een geweldige tool om een blog mee bij te houden. Maar doorheen de jaren is dat, Drupal achterna, naar een beest om complexe web experiences mee te bouwen. WordPress vervangen door een alternatief is de kapstok geworden om een nieuwe doorstart te maken.

Deze blog wordt maakt gebruik van Hugo, een statische website generator. Ze bestaat uit een hoop statische HTML pagina’s die vanaf een boel Markdown documenten wordt gegenereerd. Niks geen MySQL databanken, PHP, tig WordPress plugins,… die om onderhoud vragen.

Ik gebruik een tekstverwerker - bijvoorbeeld vim - om een post als een Markdown document te schrijven. Met git stuur ik het document naar GitHub. Een GitHub Action pikt de wijziging op en start een pijplijn waarbinnen Hugo een nieuwe versie van alle HTML genereert, en die via rsync naar een webserver stuurt. Geheel geautomatiseerd en al.

Er is ook een volledig nieuwe layout en inhoudelijke structuur. Ik heb alles bewust zo eenvoudig mogelijk gehouden. Er zijn geen categorieën, geen archiefpagina, geen zoekfunctie,… meer. Er is enkel een gepagineerde stroom van posts, een handvol losse pagina’s en een RSS feed. Net zoals een dagboek. Voor de nieuwe layout koos ik bewust voor een sobere retrowave vibe.

Nu ik het technische uit de weg heb, is het toch de bedoeling om van regelmatig bloggen terug een goede gewoonte te maken.

Een Maand Vakantie

Ik had een maand vakantie genomen. Tijdens de Gentse Feesten sluit de Universiteit haar deuren, en dus plakte ik er ineens nog drie weken achter. Tijd om eens echt op adem te komen.

We trokken in de eerste week naar onze vast stek in Toscane en de Italiaanse zon. Helaas hadden we een verstekeling mee: Corona had ons te pakken. Eerst Marjan, daarna ikzelf. Dat gaf een paar dagen stevig koorts, een pijnlijke keel en heel weinig energie. Desondanks hebben we er het beste van gemaakt en zo veel als mogelijk van de reis proberen genieten. Sowieso was het plan om met de voetjes omhoog en een boek in de hand te rusten en te laveren tussen strandstoel en zwembad. En da’s best goed gelukt.

De tweede week was dan vooral platte rust. Veel platte rust.

De derde week, dat was er een voldoende door komen om naar Rammstein in Oostende te gaan kijken. Geweldig concert. Magistrale show. Veel vuurwerk en een goede mix klassiekers en nieuwe songs. Deutsche Gründlichkeit en zo. Helemaal af.

De laatste week, dat was de geboorte van het eerste nichtje langs mijn kant van de familie. En haar broertje, mijn neefje / petekind, op logement.

Dan volgde mijn verjaardag en het einde van de vakantie. Helaas moesten we de feestelijkheden annuleren wegens dat ik andermaal koorts en ellendig werd. Tweemaal op vier weken dat verdiende een bezoek aan de dokter. Een bloedonderzoek later blijkt dat ik een serieus te kort heb aan vitamine D. Ondertussen ben ik terug genezen en heb ik voor de komende twee maanden een stevige vitaminekuur voor geschreven gekregen.

Een vakantie met wat ups en downs en vooral veel verplichte platte rust. Wat eigenlijk zo slecht nog niet was tussen de hitte en droogte. Uiteindelijk heb ik nauwelijks een computer aangeraakt. Of het was misschien om eens een spelletje te spelen. Nu ik terug aan de slag ben kan ik wel zeggen: ik merk dat. Het doet deugd om zo ontspannen het digitale leven terug te hervatten.

Geen fan van WordPress

Ik ben al even geen fan meer van WordPress. Ik loop al even lang rond met het idee om te migreren naar een alternatief, maar het is er tot nog toe niet van gekomen. Wilde ideeën en keuzes te over, dat is het probleem niet. Er moet ook voldoende tijd en goesting zijn om het allemaal te willen opzetten.

Ik migreer mijn e-mail

Google heeft helaas besloten om Google Suite af te sluiten, en alle gebruikers te verhuizen naar de betaalde Google Workspace. Ik gebruik Google Suite al sinds het nog Google Apps was, ergens 15 jaar geleden, voor e-mail addressen onder mijn eigen domain: netsensei.nl en colada.be.

Ik heb gelijk een account bij Migadu gemaakt. Voor 20 euro per jaar kan ik daar mijn low-use mailaddressen op kwijt. Dat zijn adressen die gekoppeld zijn aan allerlei online diensten. Gelukkig kan ik makkelijk de mailboxen verhuizen zonder dat ik die adressen verlies. Da’s het voordeel van je eigen domeinnaam te beheren, in plaats van een gmail.com adres te gebruiken.

Email bijhouden vind ik sowieso problematisch.

Carbonara volgens Babish

Lang geleden leerde ik van een Napolitaan hoe je pasta carbonara maakt. Dat recept heb ik lang gevolgd. Uiteraard bestaan er zoveel variaties op het thema als er Italianen zijn. En uiteraard zijn ze allemaal canoniek. Het was lang geleden dat ik nog eens carbonara had gemaakt, toen ik eerder deze week Andrew Rea van Binging with Babish aan de slag zag.

Long story short:

  • 500gr spaghetti n° 12 van De Cecco
  • 250gr spek of spekblokjes
  • 4 eitjes + 1 dooier
  • 200gr parmezaanse kaas (geraspt)
  • Zwarte peper

Kook de spaghetti al dente in een pot water die zo zout is als de zee. Doe de spek in een koude pan en bak ze in haar eigen vet tot ze knisperig is geworden, zet dan het vuur zeer laag of uit. Kluts de eieren en voeg ongeveer 150gr kaas plus royaal peper toe. Haal de spekblokjes van het vuur. Voeg de gekookte spaghetti toe aan de spekblokjes. Meng tenslotte goed het mengsel door de pasta.

Smakelijk!

Ik kocht een OnePlus Pro 9

Ik heb een nieuwe smartphone. Na vier jaar was mijn OnePlus 5T zo goed als afgeleefd. Het ding werkt nog, maar kreeg geen updates, de batterij begon zijn pluimen te laten en de hardware begon het moeilijk te krijgen met moderne apps. Aan het begin van het nieuwe jaar heb ik in solden een OnePlus 9 Pro op de kop getikt.

Het verdict na een kleine maand: geweldig toestel! Fantastisch scherm, scherpe camera, vlotte interactie,… Bovendien gebruik ik mijn smartphone om ’s avonds in de zetel te loungen met Netflix of YouTube. De beeldkwaliteit die een sprong vooruit maakt is een ware verademing.

Toppertje!

Dispatches

Eerste blogpost van 2022. Ik hoop dat ik dit jaar wat frequenter mijn gedacht publiceer op deze plek. Het laatste jaar heeft deze stek bijzonder weinig liefde gekregen. Goede voornemens dus.

Kijk, ik heb meteen drie korte stukjes gepend en ingepland. Dat moeten eigenlijk geen doorwrochte essays zijn.

Ik repareerde mijn Pentax Spotmatic

Lang geleden tikte ik op een rommelbeurs een Asahi Pentax Spotmatic in de originele, volledige kit op de kop: camera, twee lenzen, flits, originele leren draagtas, toebehoren,… De lichtmeter bleek toen al niet te werken. Ik toen nauwelijks moeite geinvesteerd om die te herstellen. Met de Sunny 16 regel heb ik enkele rolletjes film opgemaakt voor de Spotmatic uiteindelijk in een verhuisdoos terecht kwam.

In 2013 kocht ik via EBay een tweede Spotmatic body in de hoop dat daar de lichtmeter wel van zou werken. De oude batterij was helaas uitgelopen waardoor het batterijcompartiment volledig was toe gekoekt. En daar hield het voor mij toen ook gewoon op.

Fast forward naar vandaag.

Sinds twee jaar staat er een Spotmatic als ornament op een plank boven mijn bureau. Sinds een tijdje volg ik /r/analog en krijg ik zo fantastiche resultaten op film voorgeschoteld. Dat en de bevlogen video over analoge film van Smarter Every Day gaven mij zin om de Spotmatic nog eens van nabij te bekijken.

De onderplaat, waartoe het batterijcompartiment behoort, kan je makkelijk losschroeven van de camerabehuizing. Dus dat deed ik voor beide camera’s. Uiteindelijk bleek ik een goede, functionele onderplaat te hebben. De andere, met het vastgekoekte compartiment, is helaas onbruikbaar en is dus af te schrijven.

Van de goede onderplaat bleek het contact in de behuizing en het contact in het afdekplaatje licht gecorrodeerd te zijn. Die kon ik makkelijk schoonmaken. De Spotmatic dateert van 1964 en het is dus niet verwonderlijk dat het metaal, los van lekkende batterijen, hier en daar corrodeert. Op dit punt hoopte ik dat de primitieve elektronica van een van de twee camera’s toch gespaard zou zijn gebleven.

Ik heb enkele batterijen moeten proberen voor ik de goede te pakken had: de Rayovac 312 / PR 41 / 1.45 Volt. Dat is eigenlijk een batterij voor een gehoorapparaat, maar ze is perfect voor de Spotmatic. Hogere voltages werken niet. Alhoewel, binnen de camerabehuizing is er een poentiometer die je toelaat om de bijpassende weerstand manueel in te stellen. En verder moet je ook opletten op de afmetingen van de batterij: ik had eerst 1.45V batterijtjes besteld die te groot bleken.

Om zeker te zijn dat de goede onderplaat daadwerkelijk stroom zou leveren heb ik met mijn multimeter de contactpunten aan de buitenzijde van het batterijcompartiment uitgemeten.

Daarna monteerde ik de plaat op beide camera’s. Op een van de twee toestellen gaf de lichtmeter een duidelijk teken van leven. Da’s geluk hebben want de volgende stap was de behuizing volledig demonteren om het binnenwerk te inspecteren. Geen zo’n eenvoudig werkje, en ik ga mij ook niet meteen aan een dergelijk project wagen. Het blijft een oud toestel uiteindelijk.

Sinds 2008 zijn er heel wat alternatieven. Tegenwoordig kan ik makkelijk een lichtmeter app op mijn smartphone installeren. Of ik kan een piepkleine KEKS EM-01 fysieke lichtmeter kopen en op de flitsschoen monteren. Ook de kapotte onderplaat is vervangbaar. Ik zou van de goede plaat een 3D scan kunnen laten maken om dan via CNC een exacte kopie te laten fabriceren.

Voorlopig houd ik het er op enkele rolletjes film en een leuke camerastrap te bestellen. Dan is het even de wereld intrekken en gewoon op goed geluk foto’s maken.

« Vorige blogposts Pagina 3 van 245 pagina's Volgende blogposts »